ΞΕΡΕΙΣ, είναι ταμπού το ΚΚΕ που… απαγορεύεται να το κριτικάρεις, «ιερή αγελάδα» που δεν την αγγίζεις, χώρος ιερός που δεν τον περιπατεί άσχετος και αμύητος.
Έτσι νιώθουν τα σημερινά «απομεινάρια» του Κόμματος (της διαμαρτυρίας), μ’ αυτά τα μυαλά πορεύονται στο χρόνο, ανάλογα συμπεριφέρονται κι όλο απομονώνονται, όλο και συρρικνώνονται. Κι αν, κάποτε, τους έβαζες στο στόχαστρο ασυλλόγιστα, ήσουν αντικομουνιστής και εχθρός του λαού. Τον γράπωσαν, βλέπεις, απ’ το σβέρκο τον λαό, τσέπωσαν την υπεραξία των θυσιών του και καμαρώνουν. Σαν ηγεσία συνέχεια εκείνης της «ιστορικής» και ανεκδιήγητης, που τη γνωρίζεις μόνο απ’ τα «λάθη» και την κοψιά των ανθρώπων της.
ΠΡΙΝ πάμε στο σήμερα και την «συντριβή» της Αλέκας στο χθεσινό ενσταντανέ της αναμέτρησής της με τον Πρωθυπουργό, να θυμηθούμε. Ως πρώτους και καλύτερους εκείνα τα ανεκδιήγητα παλικάρια που κατά καιρούς χρεώθηκαν το Κόμμα. Το πέρασαν στις συνειδήσεις των «πιστών» σαν μοναδικό και παντοδύναμο («καλύτερα να σε ξεγράψει ο Θεός παρά το Κόμμα») και πήραν στο λαιμό τους αμέτρητες υπάρξεις, που’ γιναν ψυχές χαμένες και σώματα τρυπημένα απ’ τα βόλια του εχθρού.
ΡΙΧΝΕΙΣ μια ματιά στο παρελθόν του ΚΚΕ και βλέπεις «νάνους» σε πόστα της κομμουνιστικής ηγεσίας, επικίνδυνης όσο ένας ταπεινός… κουρέας (Ιωαννίδης) που δεν ξέρει να «διαβάζει» ένα έγγραφο και να αποκωδικοποιεί εκείνους που εμπνεύστηκαν το περιεχόμενό του. Κι αν άλλοι… ταπεινοί τσαγκαράδες που υπέγραφαν για συμφωνίες (με τον αντίπαλο) που έδεναν χειροπόδαρα την αριστερά του Λιβάνου, της Καζέρτας, πριν ξεσπάσουν τα «Δεκεμβριανά»; Κι αν ο εκ… Νταχάου αναμενόμενος «Μεσσίας» (καπνεργάτης- δεν χρησιμοποιούμε απαξιωτικά τον όρο), με την (επι)μόρφωση μιας ΚΟΥΤΒΑ στη Σοβ. Ρωσία κρέμασε δίπλα στην τραγικότητα του Εμφυλίου τις προσδοκίες των φιλοδοξιών του; Γι αυτούς κι αυτά «φουσκώνουν» οι σημερινοί.
ΕΧΕΙ την Αλέκα του, σήμερα, το ΚΚΕ, τη Λιάνα (Κανέλλη) του με το μπάσιμό της από… απέναντι, την «ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ» με εφημερίδες, περιοδικά και τους εργαζομένους, τον «902», έχει και την πρακτική του. Σύγχρονη και… εξόχως καπιταλιστική. Ζορίστηκαν ως επιχείρηση, συνεδρίασαν οι «κομματικοί», ψήφισαν «μονοκούκι» για… νοικοκύρεμα κι άρχισαν (και συνεχίζονται) οι απολύσεις. Γιατί τόσο ταράχτηκε η Αλέκα, χλόμιασε κι έχασε τον ειρμό της;
