Καλα τα λεει ο αναγνωστης απο την πορεια των φοιτητων. Αν και οι συνθηκες
δεν το ευνοουσαν, η ελευση του κοσμου ηταν εκπληκτικη. Κριμα και παλι που
επισκιαστηκαν ολα απο τους δεκαδες αναρχικους ΤΟΥΣ που προσπερνουσαν την πορεια
με ταχυ βημα απο τα πλαινα πεζοδρομια -ηδη απο το υψος της Ομονοιας-, κρατωντας
μεχρι και σιδερα απο οικοδομες (!) στα χερια. Ανενοχλητοι φυσικα, παρα τις
σαφεις προθεσεις τους... Οταν εν τελει η δικη μας ομαδα καταφερε και εφτασε στο
Συνταγμα δεν μπορουσαμε να δουμε καν τη συνεχεια της Σταδιου, την Ερμου ή την
Πανεπιστημιου απο τα δακρυγονα και τις βομβες, ωστε τουλαχιστον να διαφυγουμε.
Με μονη διεξοδο το μετρο Συνταγματος, τρεξαμε ολοι προς τα εκει, όπου ειδαμε
εκπληκτοι τον φυλακα του σταθμου να κλεινει τα ρολα ασφαλειας με απαθεια,
εγκλωβιζοντας μας στο χαμο και φωναζοντας “Δε γινεται αλλιως, αν σας αφησω κοιτα
ποσοι θα μπουκαρουν”, σπερνοντας τον πανικο. Μετα απο γιουχαρισμα και ανθρωπινη
αλυσιδα, η τεταρτη και τελευταια εισοδος, αυτη επι της πλατειας παρεμεινε
ανοιχτη, με περετερω εκπληξη να μας περιμενει οταν οι συρμοι διεκοψαν τη σταση
τους στις αποβαθρες, κατι που παλι με φασαρια διορθωθηκε.
Αλητεια εδω, αλητεια και παραπερα. Πως δεν ψοφησαμε σαν τα ποντικια, ενας
Θεος ξερει. Κι ολα αυτα γιατι; Τελικα ειναι πολυ αργα.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
