Το γεγονός είναι ότι σε όλο τον κόσμο υπάρχουν δούλοι. Στην Ελλάδα υπάρχουν από την αρχαιότητα, αλλά τουλάχιστον έχει εξευγενιστεί ο θεσμός.
Δεν υπάρχουν βασανιστήρια, μαστίγια, κτλ. Δεν έχει δικαίωμα το αφεντικό στην περιουσία και στην οικογένεια όποιου εργάζεται γι'αυτόν.
Υπάρχει μόνο το "οικονομικό μαστίγιο", που σου λένε τόσα δίνω, άμα θες έλα για δουλειά, αν δεν θες θα βρω άλλον.
Αν δούμε όμως και τον βιομήχανο, θα δούμε ότι είναι δούλος του κράτους. Το 90% των εργοδοτών εργάζονται με ποσοστό κέρδους κάτω του 20% του τζίρου (στις μεγάλες εταιρείες ίσως και κάτω από 5%) την στιγμή που το κράτος εισπράττει 23% από τον τζίρο + φόρο στο καθαρό κέρδος της εταιρείας + φόρο εισοδήματος του ιδιοκτήτη.
Με τους φόρους του το κράτος πληρώνει τους δημόσιους υπαλλήλους και πάει λέγοντας.
Η θετική πλευρά του θέματος στην Ελλάδα:
1) Δεν είναι όλοι οι εργοδότες στραβοί, υπάρχουν πολλοί συνεπείς και πάνω απ'όλα άνθρωποι. Δεν θα τους δείτε συχνά έξω επειδή πρέπει να πάνε το πρωί πρώτοι στην δουλειά και να φύγουν τελευταίοι για να δίνουν το καλό παράδειγμα. Δεν θα τους δείτε συχνά να ξοδεύουν πολλά χρήματα καθώς τα έχουν βγάλει με κόπο και όχι με λαμογιές.
2) Δεν γίνεται συστηματική εκμετάλλευση των παιδιών. Αν εξαιρέσουμε τους επαίτες (που απαγορεύεται αλλά φταίμε και εμείς που δεν κάνουμε καταγγελία). Σε άλλες χώρες από 8 χρονών εργάζονται σε βιομηχανία με υποτυπώδεις συνθήκες ασφαλείας, υγιεινής και μισθό. Στα 22 τους έχουν απολύσει επειδή τα παιδιά εργάζονται πιο γρήγορα.
3) Δεν είναι κανένας κτήμα άλλου. Είναι υπάλληλος, συνεργάτης, εργοδότης.
Τέλος με την παγκοσμιοποίηση δεν έχουμε πολλές λύσεις, αλλά μόνο δύο.
1) Διατηρούμε το κόστος των εργατικών υψηλό και σε λίγα χρόνια θα μείνουν όλοι άνεργοι επειδή οι βιομηχανίες θα πάνε σε πιο οικονομικές χώρες.
2) Μειώνουμε το κόστος των εργατικών ώστε να μείνουμε ανταγωνιστικοί μέχρι να βγούμε από την κρίση και μετά εκ'του ασφαλούς σχεδιάζουμε την πορεία μας.
Όταν λέω το κόστος των εργατικών δεν εννοώ μόνο τον μισθό που παίρνει ο εργαζόμενος στο χέρι αλλά:
α) μείωση ή διατήρηση μισθών
β) μείωση φόρων
γ) μείωση ασφαλιστικών εισφορών
δ) απομάκρυνση των αντιπαραγωγικών ατόμων (συνδικαλιστές που κάνουν κατάχρηση της ιδιότητάς τους δεν πηγαίνουν ποτέ για δουλειά ενώ πληρώνονται κανονικά, δήθεν άδειες ασθενείας, κτλ).
Τα παραπάνω τα λέω ως ανεξάρτητος παρατηρητής. Ούτε υπάλληλος είμαι ούτε εργοδότης. Ελεύθερος επαγγελματίας είμαι και γνωρίζω ανθρώπους όλων των κατηγοριών που μου έχουν πει τον πόνο τους.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
