1) Το κόστος της εισαγωγής μιας πρώτης ύλης φαρμάκου από το εξωτερικό διαφέρει από χώρα σε χώρα.
Επομένως, ένα εργοστάσιο διαθέτει μια ουσία σε Α τιμή και ένα άλλο εργοστάσιο σε τιμή Α+. Έτσι, διαμορφώνεται η τιμή ενός σκευάσματος.
2)Κάθε σκεύασμα έχει διαφορετική θεραπευτική ικανότητα. Ένα σκεύασμα από μια συγκεκριμένη εταιρία θεραπεύει τον ασθενή σε 3 ημέρες κι ένα άλλο σε μια ημέρα.
3)Τα αναγνωρισμένα εργοστάσια διαθέτουν περισσότερα χρήματα στον προϋπολογισμό τους για την αγορά καλύτερων πρώτων υλών.
4)Τα έκδοχα κάθε σκευάσματος αλλάζουν από εταιρία σε εταιρία και σε πολλές περιπτώσεις δεν αναγράφονται πουθενά. Ανάλογα με το κάθε έκδοχο, υπάρχει και διαφορετική απορρόφηση και βιοδιαθεσιμότητα του φαρμάκου. Για παράδειγμα, μια αλοιφή μπορεί να περιέχει ένα φτηνό έκδοχο με μέτρια απορροφητικότητα και μια άλλη ένα ακριβό έκδοχο με καλύτερη απορροφητικότητα.
5)Ο ψυχολογικός παράγοντας του ασθενούς:ορισμένοι ασθενείς προτιμούν συγκεκριμένα σκευάσματα,γιατί κατά τη γνώμη τους έχουν καλύτερη θεραπευτική ικανότητα.
Σε τελική ανάλυση, αν οι ιατροί συνταγογραφούν τη χημική ουσία και όχι την εμπορική ονομασία ενός φαρμάκου, οι εταιρίες θα αυξήσουν τις παροχές τους προς τους φαρμακοποιούς, οι οποίοι θα είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την εμπορική διάθεση των σκευασμάτων.
Οι παροχές των εταιριών προς τους ιατρούς δύναται να μειωθούν αν:
1)Οι ιατροί αμείβονται με μισθούς αντίστοιχους του εξωτερικού
2)Υπάρχουν αρκετοί ιατροί σε κάθε νοσοκομείο, ώστε να μην χρειάζεται ο κάθε ιατρός μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να εξετάζει πολλούς ασθενείς
3)Κάθε ιατρός συνταγογραφεί κατά συνειδήσει και όχι περιοριζόμενος από ασφαλιστικά ταμεία και διοικητικό προσωπικό.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
