Το αν θα μπει στη Βουλή ή ποια τύχη θα έχει η ΔΗΣΥ της ουδείς μπορεί να προβλέψει. Τι έμεινε όμως απ’ αυτή την ιστορία; Μα τι άλλο; Το οικονομικό της... «μανιφέστο». Ας δούμε λοιπόν το οικονομικό πρόταγμα της κόρης του Μητσοτάκη:
Κατ’ αρχάς θέλει «σαρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις». Ό,τι ακριβώς ευαγγελίζονται Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Η πλάκα βεβαίως είναι πως η Ντόρα ζητάει είτε ακριβώς αυτές που έχει προαναγγείλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είτε αυτές που ήδη υλοποιεί. Για την ακρίβεια η Μπακογιάννη εξήγγειλε ως οικονομικό της πρόγραμμα:
1. Τον περιορισμό της κρατικής παρέμβασης στη λειτουργία των αγορών. «Ωράρια αγορών, εργασιακές σχέσεις, σχέσεις μεταξύ συναλλασσομένων, πρέπει να παύσουν να ρυθμίζονται ασφυκτικά από το κράτος». Μα τι άλλο κάνει η κυβέρνηση από το να διαλύει τις εργασιακές σχέσεις, να παραδίδει στις «αγορές» όχι μόνο τις «σχέσεις μεταξύ συναλλασσομένων», αλλά και τη σχέση του πολίτη με το κράτος;
2. Τη δραστική μείωση της φορολογίας με την εισαγωγή χαμηλού ενιαίου φορολογικού συντελεστή, γύρω στο 20%. Μήπως φανταστήκατε ότι εννοεί τη φορολόγηση των πολιτών; Τότε θα μιλούσε για τη δραστική μείωση των έμμεσων φόρων και του ΦΠΑ, οι οποίοι όχι μόνο είναι ο μεγαλύτερος βραχνάς της κοινωνίας, αλλά συνεχώς γνωρίζουν νέα έξαρση. Μιλάει για τη φορολογία των επιχειρήσεων, η οποία επισήμως είναι γύρω στο 24%, αλλά με τις φοροαπαλλαγές βρίσκεται πρακτικά κάτω από το 20%. Μάλιστα με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο η φορολόγηση των επιχειρήσεων πέφτει από το 24% στο 20% – άρα η πραγματική φορολόγηση ήδη θα βρίσκεται πολύ κοντά στο χαμηλότερο ευρωπαϊκό επίπεδο. Σε συνδυασμό με τις μειώσεις στη φορολογία μερισμάτων, το μόνο που απομένει στην Ντόρα είναι να... καταργήσει τη φορολόγηση των επιχειρήσεων.
3. Την άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο με μια μελλοντική αναθεώρηση του Συντάγματος. Το ερώτημα ωστόσο είναι τι θα έχει απομείνει από το Δημόσιο και από τους δημοσίους υπαλλήλους σε ένα ή δύο χρόνια ώστε να είναι αναγκαία η άρση της μονιμότητας.
Ήδη οι υπάλληλοι μετατάσσονται όπου δει. Ο Τόμσεν μιλάει για 170.000 απολύσεις, ενώ το σύνολο της μείωσης θα φτάσει πολύ σύντομα τις 300.000. Ήδη η κυβέρνηση καταργώντας οργανικές θέσεις θα απολύσει μιλιούνια. Επιπλέον ολόκληρο το Δημόσιο πωλείται και μια ματιά στο προσχέδιο του προϋπολογισμού είναι αρκετή. Ό,τι δεν πουληθεί απλώς θα κλείσει συμπαρασύροντας στην ανεργία τους εργαζομένους. Μα, διάολε, ούτε τον προϋπολογισμό δεν διάβασε; Ούτε καν τις εξαγγελίες της τρόικας και της κυβέρνησης δεν παρακολουθεί; Ούτε... εφημερίδες δεν διαβάζει η φιλόδοξη «σωτήρας» της χώρας;
4. Την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, διότι «είναι ξεπερασμένο το δίλημμα δημόσιο ή ιδιωτικό». Πάλι ανοιχτές θύρες παραβίασε, δεδομένου ότι και η Παιδεία ήδη βαίνει προς ιδιωτικοποίηση και η Υγεία και η Ασφάλιση και οι μεταφορές και ό,τι υπάρχει και κινείται. Τι θα μείνει σε κάνα χρόνο για να ιδιωτικοποιήσει η Ντόρα;
Άκουσες τον Αλέκο;
Τι μας αποκαλύπτει, λοιπόν, η Μπακογιάννη; Ότι προφανώς είναι αδιάβαστη. Εντάξει, ποτέ δεν διακρίθηκε για τις ιδεολογικές ή πολιτικές καινοτομίες της, δεδομένου ότι εδώ και χρόνια περιφέρει από συνέντευξη σε ομιλία και τανάπαλιν μια πεπαλαιωμένη ατζέντα, αλλά το ερώτημα είναι: Γιατί τέτοιο κενό πρότασης; Γιατί περιορίζεται απλώς να εγκρίνει όσα κάνουν ήδη η κυβέρνηση και η τρόικα; Προφανώς επειδή, όπως η ίδια δηλώνει, δεν θα είχε αντίρρηση για ευρύτερες συναινέσεις και συνεργασίες, των κυβερνητικών συμπεριλαμβανομένων. Όπως άλλωστε επισημαίνει, το ΠΑΣΟΚ καθυστερεί στις «αλλαγές» και τις «μεταρρυθμίσεις». Αδιάβαστη, δεν το είπαμε ήδη;
Τουλάχιστον ελπίζουμε να άκουσε και να διάβασε προσεκτικά τη συνέντευξη του Αλέκου Παπαδόπουλου, ο οποίος τουλάχιστον παρουσίασε ένα πολύ πιο πολιτικό πρόγραμμα, απολύτως προσαρμοσμένο στην προοπτική της επίσημης πτώχευσης, και άρα την υπερκάλυψε με χαρακτηριστική άνεση. Τι μπορεί να διδαχτεί η Ντορούλα από τον Αλέκο;
«Οι περιστάσεις απαιτούν έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης. Κατά καιρούς έχει γίνει συζήτηση για οικουμενικά σχήματα και κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες λύσεις εντός των σημερινών τειχών. Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται το ίδιο έναν ισχυρό κλονισμό πριν επιχειρήσει αξιόπιστα να καθοδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.
Προτείνω μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό “πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης”, στην ουσία δηλαδή ένα σχέδιο αναγέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση.
Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από τον λαό με εκλογές – το ξαναλέω: με εκλογές. Τις εκλογές αυτές βέβαια δεν τις εννοώ και δεν τις προτείνω σε καμιά περίπτωση ως ένα από τα συνήθη πολιτικά παίγνια και καμώματα του συστήματος, αλλά εκλογές με “ανοικτά τα βιβλία”, για να επιτευχθεί εθνική συμφωνία με βάση αυτό το πενταετές πρόγραμμα, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους. Θα ενσωματώνει τα μέτρα του Μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού». Αυτό μάλιστα: Μια ανεξάρτητη (δηλαδή μη πολιτική) επιτροπή, η οποία θα συντάξει ένα (για πριν ή μετά την πτώχευση;) πενταετές πρόγραμμα. Το πρόγραμμα αυτό, αφού θα κριθεί από εκλογές, θα ισχύει ανεξάρτητα και υπεράνω των επόμενων εκλογών, τη σημασία των οποίων καταργεί. Γιατί όχι, αφού οι εκλογές είναι έτσι ή αλλιώς «συνήθη πολιτικά παίγνια και καμώματα του συστήματος».
Αφού μάλιστα το πρόγραμμα αυτό «θα υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους» και «θα ενσωματώνει τα μέτρα του Μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού» (πόσο «πέραν» άραγε;), δεν θα είναι τίποτε άλλο από μια εκσυγχρονισμένη χούντα. Ως εκ τούτου, Ντορούλα μας, είσαι πολύ πίσω και μάλλον φταίει η οικογενειακή παράδοση: οι αποστασίες μπορεί να οδηγούν σε χούντες, αλλά δεν είναι παρά ο πρόλογος. Το κυρίως πιάτο το τρώνε άλλοι και στους αποστάτες, όπως άριστα γνωρίζεις, μένει μόνο η ρετσινιά. Ξύπνα, Ντόρα...
http://topontiki.gr/article/12035
