Κάποιοι φώναζαν για τους δημοσίους υπαλλήλους και κάποιοι για την άκρως συμφεροντολογική λογική απαλλαγμένη από την αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης του ιδιώτη. Με άλλα λόγια κάναμε πράξη την τακτική που χρησιμοποίησαν οι Ρωμαίοι στην προσπάθειά τους να κουμαντάρουν την τεράστια αυτοκρατορία τους. Διαιρεί και βασίλευε. Χρυσή τακτική. Αυτή χρησιμοποιήθηκε στους πανεπιστημιακούς χώρους, στα συνδικάτα, παντού. Μας πέταξαν το ξεροκόμματο μιας ψευτοαριστερίζουσας προοδευτικότητας, μιας κατά επίφαση δημοκρατίας και τσιμπήσαμε το δόλωμα. Στρέψαμε τις κοινωνικές ομάδες σε λάθος διεκδικήσεις, ώστε να μην αποτελούν πρόβλημα για τους κυβερνώντες και για τις πραγματικές επιδιώξεις τους . Κάναμε σύνθημα μας το άσυλο, την ασυδοσία, το κλείσιμο των δρόμων για ψήλου πήδημα. Μαγκιά την απατεωνιά. Εξυπνάδα τον χρηματισμό δημοσίων υπαλλήλων προκειμένου να κάνουμε το δικό μας. Θεωρούσαμε ρουφιανιά την καταγγελία του παρανομούντα και δεχόμαστε αδιαμαρτύρητοι την παρανομία εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Περιμέναμε να δράσει το κράτος λες κι αυτό είναι πανταχού παρόν, λες κι εμείς δεν είμαστε κομμάτι του. Χαρακτηρίζουμε εθνικιστή όποιον τολμήσει να μιλήσει για Ελλάδα. Χουντικό και φασίστα όποιον αναφέρει τις ύψιστες αξίες την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια. Τα τρία δηλαδή δομικά στοιχεία του Ελληνικού έθνους εδώ και κάποιες χιλιετίες. Το ομόγλωσσο και το ομόθρησκο του Θουκυδίδη.
Μάθαμε να ζούμε με δανεικά, να κάνουμε απαραίτητο το επιπλέον, να κυνηγούμε την δόξα, το χρήμα, τη μεγάλη ζωή. Βγάλαμε από την καρδιά μας το Χριστό, το αγαπάτε αλλήλους. Παραμελήσαμε την οικογένεια μας, τα παιδιά μας, στο κυνήγι του χρήματος. Αντικαταστήσαμε την αγάπη, την τρυφερότητα, την νουθεσία που χρειάζονται για την σωστή τους ανάπτυξη με video games, με πανάκριβα ρούχα, με εκδρομές σε τουριστικά θέρετρα. Βάλαμε στις σχέσεις μας το εγώ κι όχι το εμείς. Την οικονομική μας ανεξαρτησία. Τα λεφτά μου, τα λεφτά σου, τα δανεικά μας. Μετά από τόσες ώρες εργασίας, μέσα στο άγχος, στην κούραση που να βρούμε λίγο χρόνο για ένα γλυκόλογο, ένα τρυφερό χάδι στον σύντροφο μας. Άγχος, νεύρα, φωνές, καμία διάθεση για υποχώρηση. Βάλαμε το sex πάνω από όλα. Το κέντρο της σχέσης. Ωραίο κορμιά, visa για αξίες ανεκτίμητες και όλα παρουσιάζονται διαφημιστικά ιδανικά. Κάποτε θυμάμαι ένας μοναχός μου είχε πει «το sex μέσα στο γάμο είναι σαν την φωτιά μέσα στο τζάκι που ζεσταίνει. Όταν ξεφύγει όμως και μπει στο δάσος τότε η φωτιά γίνεται ανεξέλεγκτη, επικίνδυνη, καταστροφική», «ο γάμος είναι παλαίστρα μην προσπαθήσεις να διορθώσεις το σύντροφό σου αλλά το εαυτό σου. Το σύντροφό σου να τον αγαπάς όπως είναι». Τι ξέρει αυτός όμως;; Μοναχός είναι. Οικογένειες διαλύονται, οι εκτρώσεις αυξάνονται, η πορνεία εκτοξεύετε στα ύψη, η παιδεραστία αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Τι ξέρει όμως αυτός ;;; Μοναχός είναι. Τα πορνοπεριοδικά πουλάνε, οι άνθρωποι τρέχουν να τα αγοράσουν σαν λιγούρηδες λες και δεν έχουν ξαναδεί γυμνό κορμί. Τα ναρκωτικά κάνουν τρελούς τζίρους, οι αυτοκτονίες καθημερινά αυξάνονται, η ενδοοικογενειακή βία τραβά την ανηφόρα, ο αλκοολισμός σπάει τα νούμερα. Τι ξέρει αυτός όμως;;;; Ένας μοναχός είναι.
Το κουτσομπολιό που βρίζαμε στα χωριά μας τώρα το πληρώνουμε. Ποιος πήδηξε ποιόν, που ζει ο τάδε, τι φοράει η διάσημη τηλεπερσόνα κλπ. Κάναμε την διαστροφή του καθενός σήριαλ, ταινία. Την αποδεχθήκαμε ως φυσιολογική. Την βάλαμε στο σπίτι μας με την τηλεόραση και τα video games. Να μην ξέρει το παιδί τι συμβαίνει;;; Την ίδια στιγμή όμως αρνούμαστε να πάμε με τα παιδιά μας, με ένα κουτί γλυκά, σε ένα νοσοκομείο, σε ένα γηροκομείο, σε ένα συσσίτιο απόρων του δήμου ή της εκκλησίας για να μην δούνε το θέαμα και σοκαριστούν. Να μην δούνε το πρόσωπο του πόνου, της φτώχειας. Τα αφήνουμε και ζούνε στο χρυσό κλουβί των πανάκριβων ρούχων, των πολλών παιχνιδιών. Προτιμούμε να ταΐσουμε μπριζολάκια τα ζώα μας ενώ δίπλα μας κάποιος ψάχνει στα σκουπίδια (δεν εννοώ να αφήσουμε τα ζωντανά να πεθάνουν της πείνας αλλά η υπερβολή…). Πληρώνουμε για την υιοθέτηση κάποιου παιδιού κάπου στην Αφρική και επαναπαυόμαστε που μας έστειλαν μια φωτογραφία του, αδιαφορώντας για το παιδί της διπλανής μας πόρτας. Χαλάμε τα χρήματα μας εδώ κι εκεί και δεν πάμε να αγοράσουμε λίγα τρόφιμα και να τα πάμε στην εκκλησία ή στον δήμο προκειμένου να φάνε κάποιοι συνάνθρωποι μας.
Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες αλλά δεν νομίζω ότι έχει νόημα. Πάψτε να στρέφεστε ό ένας στον άλλον. Δείτε τα λάθη τα δικά σας, διορθώστε αυτά κι αφήστε του διπλανού σας. Αντισταθείτε στο κάθε λογής φακέλωμα ηλεκτρονικό ή όχι. Διεκδικήστε την Ελλάδα μας και τον πλούτο της. Τέλος βάλτε στην ζωή σας το Χριστό, την ορθοδοξία. Να αποκτήσουν πρακτικό νόημα λέξεις όπως αγάπη, ταπεινοφροσύνη, προσφορά, θυσία, ελεημοσύνη. Αφήστε την λαϊκίστικη λογική του κακού παπά. Η ορθοδοξία, η εκκλησία δεν είναι ο κακός ιερέας. Είμαστε όλοι εμείς. Όταν κάποιος από εμάς έχει πρόβλημα υγείας δεν σκέπτεται ότι δεν θα πάει στο γιατρό γιατί κάποιοι είναι σκιτζήδες και κάποιοι είναι έμποροι του χειρίστου είδους. Ψάχνουμε βρίσκουμε, ρωτάμε και επιλέγουμε. Η κρίση αυτή είναι προπάντων κρίση αξιών. Μόνο αν την δούμε έτσι μπορεί να βγούμε με τις λιγότερες απώλειες. Αλλιώς ……
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
