Ακριβώς τότε βρίσκει ευκαιρία ο σατανάς και με βάζει σε πονηρές σκέψεις μετριάζοντας κάπως τον αρχικό μου ενθουσιασμό.
Ωραία! Έστω και πήραμε όλοι τις καταθέσεις μας από τις τράπεζες, ποιος μας εξασφαλίζει ότι δεν θα’ ρθει η κυβέρνηση ξανά να τους χαρίσει μερικά δις (όπως έκανε παλαιότερα ο Καραμανλής και πρόσφατα ο ΓΑΠ ) προφασιζόμενη την ενίσχυση της ρευστότητάς τους και προς αποφυγή της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος. Και οι πρόσφατες δηλώσεις Προβόπουλου (ακρογωνιαίου λίθου του συστήματος) περί εκροών των καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες που έχουν φτάσει τα 26,5 δις τους πρώτους 10 μήνες του έτους, τι άλλο μπορεί να σημαίνουν εκτός από μία συγκαλυμμένη έκκληση για περαιτέρω χρηματοδότηση;
Στο δρόμο πλέον για την τράπεζα, προσπαθώ να διώξω τις πονηρές αυτές σκέψεις, χαζεύοντας τριγύρω. ΜΑΤΑΙΑ!!!
Τι συνέπειες θα είχε μία επί πλέον χρηματοδότηση των τραπεζών με μερικά δις; Απλά καταστροφικές, αφού ούτε στο λεγόμενο <<χρέος μας>> θα πήγαιναν, αλλά ούτε και στην πραγματική οικονομία (μισθοί, συντάξεις, επιχειρήσεις ) ούτως ώστε να ανατροφοδοτήσουνε τον κύκλο του χρήματος. Θα παραμένανε αδρανή, κλειδωμένα στα χρηματοκιβώτια, αφού με την αγορά σε κωματώδη κατάσταση οι αιτήσεις δανείων έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο.
Περιμένοντας στην ουρά του ταμείου η ψυχολογία λιονταριού που είχα στο σπίτι έχει πλέον υποκατασταθεί από αυτή της κότας. Αισθάνομαι όλο και περισσότερο κατευθυνόμενο πιόνι σε σικέ παιχνίδι. Βλέπω απέναντι τον διευθυντή, στο χλιδάτο γραφείο του να χαριεντίζεται με γνωστό μου, επαγγελματία ΠΑΣΟΚΟ. Λαμόγια…σκέφτομαι! << Οι νταβατζήδες στα θεωρεία κι εμείς στο λάκκο με τα θηρία>> που λέει και ο Τζίμης.
Καθώς πλησιάζει η σειρά μου συνειδητοποιώ την σύγχυση στην οποία έχω περιέλθει μη μπορώντας να διακρίνω πλέον τι πρέπει να κάνω. Πως τα κατάφεραν οι κυβερνώντες και μετατρέψανε το σύστημα που ζούμε σε ΓΟΡΔΙΟ ΔΕΣΜΟ; Ζούμε καθημερινά την κατάρρευση της πατρίδας μας και δεν ξέρουμε πως ν αντιδράσουμε. Για κάθε επιχείρημα υπάρχει κι ένα αντεπιχείρημα εξ ίσου πειστικό. Στο πρώτο βήμα που τολμάμε να κάνουμε είμαστε ήδη περικυκλωμένοι. Ξεκινάμε Σπάρτακοι και πριν το καταλάβουμε βρισκόμαστε σύγχρονοι Σίσυφοι να προσπαθούμε ταυτοχρόνως απεγνωσμένα να γεμίσουμε το πιθάρι των Δαναίδων.
Πάνω που είμαι έτοιμος να το βάλω στα πόδια, με τις μαύρες σκέψεις να κατακλύζουν το μυαλό μου ακούγεται η ευγενική φωνή της ευτραφούς κυρίας απ’ το γκισέ του ταμείου
-Παρακαλώ κύριε, τι θα θέλατε;
-Οι γόρδιοι δεσμοί δεν λύνονται. ΚΟΒΟΝΤΑΙ!
Ακούω έκπληκτος τον εαυτό μου να της απαντά κοφτά.
-Πως είπατε;
Με ρωτά απορημένα μισοχαμογελώντας αμήχανα.
-Συγνώμη, ανάληψη όλα.
Της απαντώ αποφασιστικά.
Φεύγω από την τράπεζα ανακουφισμένος. Όχι τόσο για την ανάληψη των χρημάτων. Άλλωστε τα 4.000 που έχω στην τσέπη μου φαίνονται πλέον τόσο άχρηστα! Πιο πολύ αυτό που μετρά για μένα είναι η αίσθηση (ψευδαίσθηση ίσως ) ότι έκανα το χρέος μου.
Και μπορεί ο Μέγας Αλέξανδρος να μην είμαι, ωστόσο τώρα ξέρω ότι το ελάχιστο του χρέους που μου αναλογεί είμαι έτοιμος να το πράξω πάντα και παντού και με οποιοδήποτε τίμημα.
