Το ερώτημα του απλού έλληνα είναι τι γίνεται με όλους αυτούς που χρόνια τώρα τους ταίζει. Η λύση είναι απλή αλλά θέλει τολμηρές/έξυπνες πολιτικές και πολιτικούς που δυστυχώς δεν διαθέτουμε. Όπως και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης αλλά και στην ίδια την ευρωπαϊκή ένωση η θέση κάθε υπαλλήλου υπάγεται σε μία κατηγορία/βαθμίδα. Ένα ουδέτερο παράδειγμα είναι αυτό της καθαρίστριας, η οποία ανήκει στην κατώτατη βαθμίδα και ανεξαρτήτως πόστου (π.χ. υπουργείο οικονομικών λέμε τώρα ή ένα σχολείο) λαμβάνει ένα σταθερό μισθό και εξαιρούνται επιδόματα που αφορούν όλους ανεξαρτήτως (π.χ. νυχτερινό, υπερωρίες, προϋπηρεσία κ.λπ. και όχι επίδομα «εργασίας σε υπουργείο οικονομικών κ.λπ.»). Αντίστοιχα ένα υψηλόβαθμο στέλεχος, ανεξαρτήτως εταιρίας/κλάδου, λαμβάνει ένα σταθερό ποσό καθώς υπάγεται σε μία προκαθορισμένη κατηγορία. Ούτε μπόνους πλυσίματος χεριών, στάθμευσης, επικινδυνότητας λόγω ματώματος από ξύσιμο ούτε τίποτε άλλο. Απλά πράγματα.
Θεωρητικά ανάλογη κατηγοριοποίηση ακολουθεί και το ελληνικό σύστημα πλην όμως αρκετά διαστρεβλωμένη. Έτσι καταλήγουμε να έχουμε υπαλλήλους ΔΕΗ τεχνικής εκπαίδευσης με έναν υποτυπώδη βασικό μισθό και τελικό μισθό περί τα 3.000 ευρώ (χωρίς τις επιπλέον συναδελφικές παροχές). Έτσι κάπως είχαμε για χρόνια τους λιμενεργάτες με βασικό μισθό ισχνό και τελικό μισθό περί τα 7 έως 10.000 ευρώ μηνιαίως. Γενικά, έχουμε φτιάξει ένα εξαιρετικά ομιχλώδες τοπίο, φαινομενικά βέβαια δίκαιο, για να μπορούν ακόμα και τώρα κάποιοι να τρώνε τα αποφάγια από ότι έχει απομείνει (εκτός και αν την έχουν κοπανήσει με παχυλές συντάξεις). Αν πράγματι το σύστημα ήταν δίκαιο μήνες τώρα θα έπρεπε να βλέπουμε τους δασκάλους (ΠΕ) να λαμβάνουν περισσότερα από τους υπαλλήλους της ΔΕΗ (ΤΕ) και τον τελωνειακό υπάλληλο να παίρνει όσα και ο αστυνομικός συνάδελφος του. Και ξαναλέω, απλά πράγματα, λίγη οργάνωση θέλει, ας μην μας δουλεύουν ψιλό γαζί τα μικρολαμόγια αυτά εξακολουθούν ακόμα και τώρα να πίνουν στην υγειά μας (απλά τα πέντε το μήνα γίνανε τέσσερα κ.ο.κ.)
Αν θέλουμε να συμμαζέψουμε το σύστημα ας μην τα ρίχνουμε όλα στα μεγάλα λαμόγια (μας βολεύει να τα ρίχνουμε σε κάποιους μόνο) και την εξουσία αλλά ας δούμε όλο το σύστημα. Και το σύστημα, είτε μας αρέσει είτε όχι, πολλές φορές το φτιάχνουμε εμείς, από την ψήφο που ρίχνουμε ή την ψήφο που κυνηγάμε μήπως και δεν βγει ο «δικός μας άνθρωπος» και χάσουμε το αυθαίρετο μέχρι την καλή θεσούλα που έχουμε στο δημόσιο με τα πέντε χιλιάρικα και, ελλείψει δουλειάς, κατηγορούμε όλη μέρα τα μεγάλα λαμόγια για τις περικοπές του 10% που μας κάνανε.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
