Ασφαλώς και κανείς δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι αυτή η πράξη είναι αξιέπαινη ή μήπως πρέπει να το δούμε και από άλλη οπτική γωνία (πάντως όχι σίγουρα αυτής των ΜΜΕ). Στ αλήθεια ποιοι κατέβηκαν για άλλη μια φορά; Φοιτητές; Κουκουλοφόροι; Αναρχικοί; Ή μήπως οικογενειάρχες; Απολημένοι; Μακροχρόνια άνεργοι και άνθρωποι που γενικά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας; Ή μήπως όλοι μαζί; Ρητορικά ερωτήματα, θα απαντήσουν οι πιο υποψιασμένοι.
Αλήθεια, άραγε γιατί τα ΜΜΕ δεν δείχνουν το πραγματικό προφίλ των ανθρώπων που κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο για να διαμαρτυρηθούν; Το ερώτημα βέβαια δεν περιμένει απάντηση καθώς η απάντηση είναι αυτονόητη. Ο φόβος. Ότι φοβόμαστε πραγματικά δεν το αγγίζουμε. Έτσι και τα ΜΜΕ φοβούνται να δείξουν την πραγματική αλήθεια, αρνούνται να δειξουν ποιος πραγματικά είναι ο λόγος του «προπηλακισμού» (όπως ανέφερε η Ρηγίλλης στο λακωνικό δελτίο τύπου της, αλήθεια πως τα βλέπουν τα πράγματα οι ίδιοι τους ούτε καν ξυλοδαρμός, προσοχή πως παίζουμε με της λέξεις) του βουλευτή της ΝΔ. Αρνούμενοι βέβαια να το κάνουν (ξδεν είχαν καν την ευθιξία να «παίξουν» το θέμα ουδέτερα (οι δημοσιογράφοι ασφαλώς θα με καταλαβαίνετε) να το καλύψουν απλώς ειδησεογραφικά αλλά άρχισαν και τους σχολιασμούς περί «τραμπουκισμού» και περί «εποχών που έχοουν παρέλθει ανεπιστρεπτί». Ποιος είναι όμως ο λόγος που συνέβει αυτό; Έκδηλος και προφανής σε όλους. Οι πολίτες που κατεβαίνουν σε πορείες (και λέω πολίτες γιατί είναι έννομο και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα να διαδηλώνεις ελεύθερα) κατεβαίνουν γιατί δεν έχουν πάρει εκδίκηση. Την εκδίκηση για τους «φταίχτες» της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας αλλά και της εισόδου της στο ΔΝΤ.
Όσο βλέπουν, όσο βλέπουμε ότι επί της ουσίας κανένας δεν έχει τιμωρηθεί, αλλά μιλάμε για πραγματική τιμωρία (παραπομπή σε δίκες, κατάργηση βουλευτικής ασυλίας, υπουργική ευθύνη) τόσο ο λαός δεν θα ησυχάζει. Μάλιστα συνεχίζουμε και πληρώνουμε εμείς τα σπασμένα με τις «λογικές» κατά τους πολιτικούς μας και τα ΜΜΕ περικοπές σε μισθούς και συντάξει (τραγικότατο, να περνούν σαν λογικές τις περικοπές, κεκτημένα δηλαδή αιώνων, επειδή κάποιοι είχαν μεγάλες μασέλες) και με μηδέν παροχές σε παιδεία και υγεία. Η τραγική δε αίσθηση και τα πιο αισίοδοξα σενάρια είναι (αν δεν μπούμε στη βουλή και τους βγάλουμε με μπουνιές και κλωτσιές) ότι αυτό θα κρατήσει τουλάχιστον 15 με 20 χρόνια.
Αυτοί, λοιπόν, ήταν οι τραμπούκοι κατά τους μεγαλοδημοσιογράφους που ενίοτε λειτουργούν και σαν κυβερνητικοί εκπρόσωποι. Οι τραμπούκοι λοιπόν ήταν Έλληνες πολίτες που διαδήλωναν για το αυτονόητο, ήταν οικογενειάρχες οι οποίοι δεν θα έχουν τα απαραίτητα για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ήταν μακροχρόνια άνεργοι οι οποίοι προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με σχεδόν 500 ευρώ το μήνα. Αλλά οι μεγαλοκαρχαρίες – μεγαλοδημοσιογράφοι τους είδαν σαν τανκς στο πολυτεχνείο (τηρουμένων των αναλογιών).
Ο λόγος; Γιατί προφανώς έτσι θέλουν οι κύριοι του ΔΝΤ, τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και τον αποπρωσανατολισμό της κοινής γνώμης για δεχόμαστε ότι «επιταγή» και αν δώσει το ΔΝΤ στέντοντας στην χώρα (κράτος +ΜΜΕ) στο απόσπασμα και στη μιζέρια.
Ας μην τους κάνουμε τη χάρη. Ειμαστε περισσότεροι. Και οι 8 εκ. ενήλικες πολίτες ας διαδηλώσουμε και ας μην επιτρέψουμε ούτε μια στιγμή να μας καταντήσουν Αργεντινή.
