Οι «θεραπείες σοκ» στην οικονομία, συνοδεύονται κατά κανόνα, όπως αποδεικνύει η διεθνής εμπειρία, από δύο συνέπειες: Φτώχεια για μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού και υπονόμευση (πολλές φορές απόλυτη κατάργηση) των ατομικών ελευθεριών και δημοκρατικών κανόνων.
Η φτώχεια εξ αιτίας των μέτρων -σοκ της κυβέρνησης είναι ήδη εμφανής. Ταυτόχρονα η υπονόμευση των δημοκρατικών κανόνων εμφανίζεται ως μόνη επιλογή που διαθέτει πια η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να συνεχίσει το έργο της απορρύθμισης της ελληνικής οικονομίας.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία (Λούκα Κατσέλη) «ο ένας στους πέντε Έλληνες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας». Το όριο υπολογίζεται στα 6.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα ανά άτομο και στα 13.608 ευρώ ετήσιο εισόδημα όταν πρόκειται για τετραμελή οικογένεια.
Το 22% των πολιτών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ανήκουν στην τρίτη ηλικία, το 23% είναι κάτω από 17 ετών και το 42% είναι άνεργοι.
Εντυπωσιακό είναι το στοιχείο το ότι τα τελευταία χρόνια η εργασία δεν αρκεί για να αποτρέψει τη φτώχεια. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι επίσης ότι ο ένας στους επτά εργαζόμενους χάνει το σπίτι του από την τράπεζα.
Ενδεικτικό του τι πρόκειται να ακολουθήσει είναι το λουκέτο που μπαίνει στον ξενώνα για υπερήλικες άστεγους της οδού Πατησίων, όπως επίσης και στο Πολυκεέντρο για ΑΜΕΑ στην Κολοκυνθού και Κοινωνικό Φαρμακείο στη Βαρβάκειο του Δήμου Αθηναίων, εξ αιτίας της δικαστική απόφαση της 22ας Νοεμβρίου με την οποία δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις 61 ατόμων.
Τις τριτοκοσμικές συνθήκες διαβίωσης που μας επιφυλάσσουν οι περικοπές των δαπανών του δημοσίου μπορούμε ήδη να τις αντιληφθούμε περπατώντας στους γεμάτους δρόμους σκουπίδια ή αν χρειαστούμε τις υπηρεσίες δημόσιων νοσοκομείων. Πολύ σύντομα ανάλογες (τριτοκοσμικές συνθήκες) θα επικρατούν στα δημόσια σχολεία...
Είναι προφανές ότι μια οικονομική πολιτική η οποία βάλλει κατά της πλειοψηφίας των εργαζομένων της χώρας, είναι αδύνατο να διατηρήσει επί μακρόν την ανοχή τους. Η κυβέρνηση έχει ήδη αποφασίσει πως θα αντιμετωπίσει δια της πυγμής τις αντιδράσεις.
Ήδη η πολιτική επιστράτευση των ναυτεργατών περιγράφει αυτό που πολλές φορές ακούσαμε από κυβερνητικά χείλη: «Βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και απαιτούνται έκτακτα μέτρα».
Η δια της πυγμής επιβολή του οικονομικού προγράμματος του ΔΝΤ εκ των πραγμάτων υποχρεώνει την κυβέρνηση να ακροβατήσει στο όριο της δημοκρατικής νομιμότητας. Όσο οι οδυνηρές συνέπειες των μέτρων διαχέονται σε μεγαλύτερα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας τόσο περισσότερο η κυβέρνηση θα μπαίνει στον πειρασμό να συμπεριφερθεί ως κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης.
Πάντως, στο ερώτημα μέχρι που μπορεί να φτάσει η (κάθε) κυβέρνηση η απάντηση είναι μια και μας αφορά όλους: Μέχρι εκεί που θα της το επιτρέψουμε ως κοινωνία...
http://topontiki.gr/article/11922
