Πάντα οι γιορτές μου προκαλούν ένα ανεξήγητο άγχος, μια ακατανίκητη διάθεση να ουρλιάξω και να φύγω όσο μακριά μπορώ από όλους κι από όλα. Είναι όλο αυτό το φτιασίδωμα, η πλαστή διάθεση ευφορίας, η υποχρεωτική "ευτυχία" που μου δίνουν στα νεύρα.
Όσα και νάχεις πάντα σε κάνουν να επιθυμείς περισσότερα που δεν θα μπορέσεις ν' αποχτήσεις ποτέ κι αυτό σε μιζεριάζει μ' ένα τρόπο απερίγραπτο. Δεν ξέρω αν συνέβαινε πάντοτε αυτό, πάντως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως ενήλικη, συνέχεια χειροτερεύει. Δεν προλαβαίνουμε να γυρίσουμε από τις καλοκαιρινές διακοπές και να: όλη η Αθήνα από την Εκάλη μέχρι τη Δραπετσώνα γεμίζει από μαγαζιά που μέχρι χτες ήταν άδεια και τώρα έβαλαν τα...γιορτινά τους και σου πουλάνε χριστουγεννιάτικα στολίδια και χιονισμένους αη-βασίληδες. Τι κι αν εσύ φοράς ακόμη πέδιλα και κοντομάνικα. Κατέληξα να "μισώ" ότι μεγάλο άδειο μαγαζί βλέπω γιατί το αισθάνομαι σαν απειλή κατά της ψυχικής μου ισορροπίας και της τσέπης μου. Τα ίδια συμβαίνουν και με τις άλλες γιορτές. Πριν τελειώσουν καλά-καλά τα Χριστούγεννα, τα ίδια μαγαζιά γεμίζουν αποκριάτικα και χαρταετούς και με το που φτάνει η καθαρά δευτέρα να που ξεπετιούνται τα λαγουδάκια και τα πασχαλινά αυγά. Για να μην μιλήσουμε για τις δεκάδες διεθνείς ημέρες του πατέρα, της μητέρας, της γυναίκας, του περιβάλλοντος, του καρκίνου του μαστού, του AIDS, των ζώων, του δάσους, της αποταμίευσης και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
Μη φανταστείτε βέβαια πως ξαφνικά γίναμε περισσότερο θρήσκοι ή κοινωνικά ευαίσθητοι..! Κάθε άλλο θάλεγα. Απλώς πρέπει με κάθε ευκαιρία να "τονωθεί" η αγορά, κοινώς κάποιοι να τα οικονομήσουν πατώντας πάνω σε πατροναρισμένες και τεχνητά καλλιεργημένες δήθεν ευαισθησίες. Πάντα αναρωτιέμαι αν τελικά υπάρχει κανένας πλούσιος, όσο πλούσιος κι αν είναι σ' αυτόν τον πλανήτη που νοιώθει πραγματικά το πνεύμα των γιορτών μέσα σ' αυτή την καταναλωτική κραιπάλη. Η βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει, με κάνει να χαμογελάω ικανοποιημένη και να αισθάνομαι λιγότερο δυστυχισμένη...ξέρετε το γνωστό ανέκδοτο για τους έλληνες που ευχόμαστε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα...Αρκετά όμως με την γκρίνια, γιατί η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή και δεν ξέρω αν θα την ξαναζήσω αλλά η γλυκιά της ανάμνηση με κατακλύζει πλέον κάθε φορά που προσπαθούν να με "ρίξουν" στις γιορτές..κι επειδή είναι τόσο ζωντανή μέσα μου θα σας την πω σαν να συμβαίνει τώρα, τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές και ίσως να αισθάνεστε κι εσείς όπως κι εγώ λίγο καιρό πριν, "δυστυχισμένες" που δεν έχετε κλείσει ρεβεγιόν στη "Μεγάλη Βρεττανία", με τον παίδαρο δίπλα σας με το γωνιώδες πηγούνι, το γυμνασμένο σώμα με τους κοιλιακούς φέτες, δεν έχετε την σούπερ γόβα στιλέτο των 500 ευρώ, την αντίστοιχη τσάντα και ακόμα χειρότερα, κοιτάζοντας τον εαυτό σας στον καθρέφτη γυμνή, καμία σχέση δεν έχετε με τη φωτογραφία που είδατε να κοιτάζει στα κλεφτά το..."έτερόν σας ήμισυ" όταν διάβαζε την κυριακάτικη εφημερίδα. Κι όμως έχετε πολύ περισσότερους λόγους για να είστε ευτυχισμένη και δεν το βλέπετε όπως κι εγώ πριν...
Α και να συστηθώ, με λένε Αλεξάνδρα και για κάποιο ανεξήγητο λόγο όταν ήμουν μικρή με φωνάζανε Νταντούλα, (μην το πείτε πουθενά σας ικετεύω!) Είμαι σαραντα...κάτι, εμφανίσιμη αλλά τίποτε το εξαιρετικό, παντρεμένη με δύο αγόρια 5 και 8 χρονών, το Νίκο και τον Γιώργο, (καμιά σχέση δηλαδή με Αιμίλιος και Άδωνις), ο άντρας μου ο Παναγιώτης, είναι μεσαίο στέλεχος σε μια εταιρία, αγαπιόμαστε ακόμα αν και είμαστε 15 χρόνια μαζί, η ερωτική μας ζωή δεν είναι και χόλυγουντ, γενικώς άλλα θέλαμε κι αλλιώς μας ήρθαν, ζούμε στο Χαλάνδρι, (ξέρεις θέλαμε Β.Π. αλλά δεν μπορούσαμε..), έχουμε ένα κοινό αυτοκίνητο, πάμε διακοπές, εγώ έχω μια καλά αμειβόμενη δουλειά στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο στο Σύνταγμα, είμαι διευθύντρια στο τμήμα καλλυντικών..(ναι, ναι καλέ εκεί που έρχονται πελάτισσες και ξοδεύουν σε μισή ώρα όσα βγάζουμε εμείς το μήνα!), με λίγα λόγια είμαι μια από σας. Ακούστε με λοιπόν και ζήστε μαζί μου αυτό που μου συνέβη κάποια Χριστούγεννα όχι πολύ μακρινά..
Εδώ και μέρες ρίχνει ένα ψιλόβροχο που εναλλάσσεται με νερόχιονο. Κρύο τσουχτερό που σε περονιάζει μέχρι το κόκαλο. Παρά ταύτα το κατάστημα γεμάτο από το ισόγειο μέχρι την καφετέρια του ρετιρέ με τη θέα στην Ακρόπολη και το Λυκαβηττό. Στο τμήμα μου, στα καλλυντικά, λες και σήμερα αποφάσισαν όλες οι αναποφάσιστες να αγοράσουν ότι δεν πήραν σ' όλη τους τη ζωή. Απ' το πρωί που ήρθα δεν έχω σταματήσει λεπτό και μεσημέριασε κιόλας. Παρά το κρύο έξω, μέσα στο μαγαζί κάνει τροπική ζέστη. Κάτι ο κλιματισμός, κάτι τα χιλιάδες σποτάκια που εξαφανίζουν τις σκιές από τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα των πελατισσών, κάτι τα εκατομμύρια χριστουγεννιάτικα φωτάκια, κάτι το κοπάδι των ανθρώπων και ο ιδρώτας στάζει από την βάση του λαιμού μέχρι κάτω το εσώρουχο. Τρεις φορές πήγα ήδη για φτιάξιμο γιατί ο σοβάς στο πρόσωπο και τα eye liner με τις μάσκαρες και τις σκιές, πήραν να καταρρέουν..και το ταγιέρ, ταγιέρ βέβαια! Φέτος βρήκε κι αυτός ο Γιώργος όπως τον λέμε μεταξύ μας τον Αρμάνι, να βγάλει τη νέα σειρά αρωμάτων και γίνεται το έλα να δεις. Εν τω μεταξύ κάποιος φωστήρας από τη διεύθυνση είχε την καταπληκτική ιδέα να συνεχίσουμε και σήμερα την προσφορά των ημερών για δωρεάν μακιγιάζ με τα προϊόντα της Ντιόρ κι εκεί να δείτε τι γίνεται. Διαδήλωση! Πρέπει να έχω κάνει δέκα χιλιόμετρα κι ας είμαι η κυρία διευθύντρια παρακαλώ. Ούτε ένα καφεδάκι από τις 7.30. Τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα στη διαπασών, να μπλέκονται με τις φωνές και το βουητό από το ανθρώπινο μελίσσι και στ' αυτιά μου να ηχούν σαν ουρλιαχτά. Πανικός! Πανικός; Οχι βέβαια! Σιγά που θα τους αφήσω να με χαλάσουν χριστουγεννιάτικα! Βαθιές ανάσες κοντά στην εξώπορτα κι ο κρύος αέρας με ξαναζωντανεύει. Γυρνάω μέσα για την 2η τρίωρη περίοδο. Ναι σωστά καταλάβατε! Παραμονή Χριστουγέννων και σχολάμε στις 9 το βράδυ! Όταν ξανακοίταξα έξω από τα παράθυρα είδα ότι νύχτωσε. Κοιτάζω το ρολόϊ μου 7 η ώρα. Τα πόδια μου δεν με κρατάνε άλλο. Νοιώθω ότι το μόνο που θα μπορέσω να κάνω είναι να συρθώ μέχρι το κρεβάτι και να ξυπνήσω σε ...τρείς μέρες. Κι όμως οι εκπλήξεις μόλις άρχιζαν! Οι δυο τελευταίες ώρες πέρασαν σαν μέσα σε ομίχλη. Δεν τις θυμάμαι καν. Όλα έγιναν ένα. Οι φωνές του κόσμου, τα κορναρίσματα έξω στην Πανεπιστημίου που όλο και αραίωναν, τα κάλαντα, οι μυρουδιές από εκατοντάδες αρώματα, οι παιδικές φωνούλες...Πριν φύγω ανασύνταξα τα κομμάτια μου, πήγα στο στάντ της Ντιόρ και με όσο κουράγιο μου έμεινε παρακάλεσα τη Δανάη και μου έκανε το τελειότερο μακιγιάζ-ή έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον-που έχω κάνει στη ζωή μου, της έδωσα το θερμότερο φιλί που έδωσα σε γυναίκα υπό τα έκπληκτα βλέμματα των τελευταίων πελατισσών και συναδέλφων, έκανα ένα ντους, (ένα από τα τυχερά της θέσης μου), φόρεσα ένα σετ σέξι εσώρουχα μετά από χρόνια; και από πάνω ότι καλύτερο είχα φέρει μαζί μου από το πρωί και ω καλέ μου Χριστούλη που θα γεννηθείς απόψε! επιτέλους έβγαλα τις γόβες και φόρεσα αθλητικά. Ένοιωσα 10 χρόνια νεότερη. Η κούραση εξαφανίστηκε. Όλα στο μυαλό μας είναι συλλογίστηκα.
Είπα σ' όλους Καλά Χριστούγεννα μέσα απ' την καρδιά μου και βγήκα στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου. Χιόνιζε για τα καλά τώρα και αισθάνθηκα ένα αίσθημα απέραντης γαλήνης να με κατακλύζει καθώς κάθισα σ' ένα παγκάκι στη μέση του δρόμου γύρισα το πρόσωπο προς τον ασπρουδερό νυχτερινό ουρανό και ένοιωθα τις νιφάδες του χιονιού να μου χαϊδεύουν το πρόσωπο. Αχ βρε Δανάη μου νάσαι καλά! γιατί με τόσο αδιάβροχο primer και τα στρώματα make-up από πάνω δεν κινδυνεύω να γίνω σαν τον κόμη δράκουλα με τα μολύβια και τις σκιές να ξεβάφουν και να τρέχουν. Άναψα ένα πούρο...ναι καλά ακούσατε! Χρόνια το ονειρευόμουνα και πετάχτηκα κάποια στιγμή και πήρα ένα, το καλύτερο της είπα για μια..κυρία και μου έδωσε ένα..άγνωστο στους αδαείς αλλά πολύ ψαγμένο για τους connoisseurs, Don Alejandro Robaina. Έχω κόψει το κάπνισμα από χρόνια αλλά κανένα πουράκι που και που...αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο!. Όταν κατέβασα τα μάτια μου από τον ουρανό που χιόνιζε, πόση ώρα να πέρασε αλήθεια, είδα με έκπληξη από το απέναντι παγκάκι έναν ηλικιωμένο ευτραφή γενειοφόρο κύριο ντυμένο σαν άστεγο Αη-Βασίλη, να μου χαμογελάει με το γλυκύτερο χαμόγελο που θυμάμαι. Κανονικά θα γινόμουν έξαλλη. Όμως όχι μόνον δεν ενοχλήθηκα αλλά του χαμογέλασα κι εγώ. Σαν να έκανα το φυσιολογικότερο πράγμα του κόσμου όταν μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω σηκώθηκα και τον ακολούθησα. Κατεβήκαμε την Βουκουρεστίου, στρίψαμε αριστερά στη Σταδίου περάσαμε απέναντι και κατεβήκαμε την Καραγεώργη Σερβίας. Μπήκαμε σ' ένα ταξί που περίμενε με τα αλάρμ αναμέννα και καθίσαμε εκείνος μπροστά κι εγώ πίσω. Ο οδηγός ήταν ντυμένος φυσιολογικά σαν οδηγός ταξί που δουλεύει Χριστουγεννιάτικα. Το αυτοκίνητο ξεκίνησε και πήραμε τη Φιλελλήνων και μετά την Αμαλίας για να στρίψουμε στα σοκάκια της Πλάκας. Φτάσαμε μπροστά σε ένα αναπαλαιωμένο νεοκλασικό και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι απ' αυτή τη...διάσταση του κόσμου ήταν ο φωτισμένος βράχος της Ακρόπολης και τις πασπαλισμένες με χιόνι κεραμοσκεπές στα πλακιώτικα σπίτια, στα Αναφιώτικα, τα γεμάτα με τουρίστες δρομάκια που έβγαιναν εκεί κοντά στο "φανάρι του Διογένη". Γιατί ανοίγοντας την πόρτα μπήκα στη διάσταση του ονείρου για την οποία δεν έχω όμως την παραμικρή αμφιβολία ότι έζησα.
Τι να σας πρωτοδιηγηθώ; Το υπέροχο διαμέρισμα είχε θέα τον Παρθενώνα με τεράστιες μπαλκονόπορτες να "βλέπουν" στο χιονισμένο χριστουγεννιάτικο αθηναϊκό ουρανό. Το νοίκιασε ο άνδρας μου με το μπόνους της χρονιάς μόνο για ένα βράδυ για να μου κάνει έκπληξη μαζί με τα παιδιά μου γιατί ήξεραν ότι θα δούλευα μέχρι αργά. Το τζάκι ήταν αναμμένο και στολισμένο με χριστουγεννιάτικα στολίδια που επί ένα μήνα έφτιαχναν τρείς τους από μικρά καθημερινά, "ταπεινά" υλικά. Α ώστε γι' αυτό δεν μου είπαν όπως άλλοτε να πάμε για στολίδια και δέντρο. Στρωμένο τραπέζι και φαγητό μαγειρεμένο από τον Παναγιώτη που παρακολούθησε εντατικά μαθήματα μαγειρικής γι αυτό το βράδυ. Μια εκπληκτική μυρουδιά από καμένο ξύλο και φαγητό στο φούρνο μαζί με λιβάνι γέμιζε το χώρο. Σε μια μπερζέρα δίπλα στο τζάκι ο..άστεγος Αη Βασίλης μας διηγήθηκε την ιστορία της γέννησης του Χριστού στη Βηθλεέμ με ένα τρόπο και τέτοια παραστικότητα που νόμιζα στιγμές-στιγμές ότι έβλεπα τους βοσκούς και τους μάγους μπροστά στη φάτνη του μικρού Χριστού. Ο χώρος διαστάλθηκε, οι τοίχοι έφυγαν, το διαμέρισμα δεν είχε πια σκεπή, το χιόνι έπεφτε εκεί στην τραπεζαρία και το τζάκι καθώς σκαρφαλωμένη πάνω σ' ένα σύννεφο πετούσα στο παρελθόν, σε άλλα ξεχασμένα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων τότε που ευτυχία δεν σήμαινε γόβα στιλέτο, ρεβεγιόν με χαβιάρι και σαμπάνια, αλλά οικογενειακή θαλπωρή και πρωϊνό ξύπνημα για τον όρθρο της Μεγάλης Γιορτής, στην εκκλησιά κάτω στη θάλασσα στο νησί μου που τώρα γέμισε gay και γκλαμουριά..
Πότε φάγαμε, πότε και το κυριότερο πόσο ήπιαμε ή τι ήπιαμε, τι να σας πω δεν ξέρω...Το τι έζησα στο κρεβάτι με τον Παναγιώτη δεν περιγράφεται γιατί μπορεί να μας διαβάζουν και ανήλικα. Μέρες μετά θα επιστράτευα και πάλι την Δανάη και αλεπάλληλες στρώσεις make-up γιατί τα σημάδια απ' το λαιμό μου δεν έλεγαν να φύγουν...Γυμνή, σκαλίζω το τζάκι και δεν με νοιάζει καθόλου το κρύο. Φίλησα τα παιδιά μου που κοιμούνται στο δίπλα δωμάτιο, (δύο δωμάτια είχε όλα κι όλα αυτό το διαμέρισμα), αλήθεια πως δεν ξύπνησαν μέσα στο χαμό, σκέφτηκα και χαμογέλασα μόνη μου. Το πρόσωπό μου φωτίζεται από την οθόνη του λαπτοπ που περιγράφω αυτό το όνειρο, το παραμύθι ή μήπως το πιο πραγματικό χριστουγεννιάτικο βράδυ που έζησα ποτέ; Στο λαιμό μου αισθάνθηκα την ανάσα του καθώς τα χέρια του κατέβαιναν χαμηλότερα..Δεν χορταίνουν ποτέ αυτοί οι άνδρες σκέφτηκα, λες κι εγώ δεν ήθελα.. Κάποια στιγμή κατόρθωσα και τέλειωσα αυτή την ιστορία που διαβάζετε τώρα. Όταν πια ξύπνησα οριστικά ήταν σούρουπο. Νύχτα Χριστουγέννων, χωρίς ρεβεγιόν, χωρίς γόβα στιλέτο, χωρίς "παίδαρο με κοιλιακούς φέτες", χωρίς γκλαμουριά, νύχτα Χριστουγέννων που οι περισσότερες θα μπορούσαμε να ζήσουμε με πολύ αγάπη, με χαμόγελο και καλή διάθεση, χωρίς να ξεχνάμε ποτέ πως όταν εμείς μιζεριάζουμε επειδή δεν μπορούμε να πάρουμε το συνολάκι κάποιοι εκεί έξω δεν μπορούν ούτε να ζεσταθούν και ίσως δεν έχουν ούτε να φάνε ή ακόμα χειρότερα αργοπεθαίνουν σ' ένα νοσοκομείο μόνοι..
Χαμογελάστε λοιπόν, από την καρδιά σας, αγαπήστε με την ψυχή σας, μη ζηλεύετε -η ζήλεια αρρωσταίνει- μην παίρνετε καταναλωτικό δάνειο για να ζήσετε το ανύπαρκτο ψεύτικο όνειρο που σας επιβάλλουν, ζήστε το σήμερα, την καταπληκτική αυτή μέρα που γεννήθηκε η ελπίδα στον κόσμο και ευχηθείτε σ' όλους, γνωστούς και άγνωστους:
Καλά Χριστούγεννα!
* η Αλεξάνδρα Ράντου είναι συγγραφέας και φωτογράφος και ζει στη Ν. Υόρκη. Σύντομα από τις Εκδόσεις Λιβάνη θα κυκλοφορήσει το πρώτο της ερωτικό μυθιστόρημα στα ελληνικά με τίτλο: "12 ΦΕΓΓΑΡΙΑ"
