Υπάρχει περίπτωση ένας υγιώς σκεπτόμενος φίλαθλος (πέρα από τις οπαδικές του προτιμήσεις) να πιστεύει ότι το ποδόσφαιρο εξαιρείται από τους θεσμούς εκείνους της χώρας που χαρακτηρίζονται από τη διαπλοκή, την αδιαφάνεια και τα μικρό/μεγαλο-συμφέροντα;
Πολλές φορές έχει ακουστεί και εκφραστεί η παραπάνω άποψη και άλλες τόσες έχει αντικρουστεί. Η αλήθεια όμως αποδεικνύεται περίτρανα κάθε φορά που απλά παρακολουθείς αγώνες ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και της τύχης ή συμπεριφοράς που αυτές λαμβάνουν. Εκεί, που απ'ότι φαίνεται, δεν λαμβάνεται υπόψη ούτε το μπάτζετ κάθε ομάδας, ούτε το όνομα του κάθε συλλόγου, ούτε καν το μέγεθος της τροπαιοθήκης του για να ..έρθει το αποτέλεσμα. Εκεί, που πολύ σπάνια έχει αμφισβητηθεί αποτέλεσμα ή απόφαση διαιτητή (ποια ήταν άραγε η τελευ!
ταία φορά;). Εκεί που πραγματικά χαίρεσαι ή λυπάσαι με την ψυχή σου, γιατί δεν έχεις την παραμικρή αμφιβολία ότι η επιτυχία ή αποτυχία της ομάδας σου μπορεί να οφείλεται σε ..κάτι άλλο παρά στην απόδοσή ή/και στην τύχη της. Εκεί, που υπάρχει ακόμη το χτυποκάρδι, και σε καμμιά περίπτωση δεν γνωρίζεις το αποτέλεσμα πριν ακόμη ξεκινήσει το παιχνίδι..
Εκεί, που οι "μικροί" εξισώνονται με τους "μεγάλους" και αποτελούν μάλλον, περισσότερο θεωρητικούς όρους παρά πραγματικούς. Αυτό άλλωστε δεν είναι και η πραγματική συγκίνηση και χαρά του ποδοσφαίρου;
Είναι φανερό ότι γράφω με αφορμή τα χθεσινά παιχνίδια των ελληνικών ομάδων. Και για να σας προλάβω..., όχι δεν είμαι οπαδός καμίας εκ των δύο.
Τέλος, θα ήθελα να αναπαράγω μία ρήση που διάβασα σε μία ιστοσελίδα σήμερα: "Ο καθένας μας μοιάζει με κλάσμα, του οποίου ο αριθμητής είναι αυτό που είμαστε και ο παρονομαστής αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε.
Όσο μεγαλύτερος είναι ο παρονομαστής, τόσο μικρότερο είναι το κλάσμα.."
(Λέων Τολστόι).
Χαιρετίσματα στο "αξιοκρατικό" ελληνικό πρωτάθλημα!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
