Από την μία θέλει να γίνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος και από την άλλη δεν μπορεί να καταλάβει τους κανόνες λειτουργίας ενός τέτοιου.
Έχει χαθεί ανάμεσα σε κοινοτοπίες και σε ιστορικά γεγονότα ( π.χ εμφύλιος, χούντα) χωρίς ακόμα να μπορεί να τα ερμηνεύσει σωστά. Έτσι ο αστυνομικός έχει παραμείνει ασφαλίτης, το κράτος είναι ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος και εχθρός, οι διαδηλώσεις είναι εξορισμού σωστές, το ίδιο και οι απεργίες, ενώ τα επεισόδια στις πορείες θεωρούνται ως κάτι το αυτονόητο έως και δημοκρατικό.
Γι αυτό εξάλλου οι δολοφονίες των συμπολιτών μας στην Marfin από βόμβες μολότοφ και η δολοφονία του μικρού Αφγανού από εκρηκτικό μηχανισμό θεωρήθηκαν παράπλευρες απώλειες. Γι αυτό σήμερα όχι μόνο δεν διαδηλώνουμε γι αυτές τις ψυχές που χάθηκαν αλλά ξεχάστηκαν κιόλας με την δικαιολογία πως στον «πόλεμο» κατά του κράτους (αλήθεια τι θα το αντικαταστήσει; ) υπάρχουν και αθώα θύματα.
Φωνάζουμε για την οικονομική κατάσταση της χώρας αλλά από την άλλη δεν θέλουμε επιχειρήσεις και επενδύσεις. Προτιμάμε να εισάγουμε όλα τα προϊόντα απέξω πληρώνοντας φυσικά το ανάλογο υψηλό τίμημα γιατί είπαμε πως είμαστε αγωνιστές ενάντια στο κεφάλαιο και στον καπιταλισμό, αλλά την κατανάλωση μας δεν μπορούμε να την σταματήσουμε!
Εκμεταλλεύονται την σημερινή δολοφονία κάποιες κατηγορίες ατόμων καταστρέφοντας περιουσίες, προκαλώντας χάος ίσως και φόβο για ποιον σκοπό; Έτσι τιμάνε ένα τέτοιο γεγονός; Γιατί αμφιβάλω αν τιμάνε την απώλεια ενός δικού τους ανθρώπου καίγοντας το σπίτι τους, το αυτοκίνητο τους ακόμα και το κατάστημα τους. Ούτε φυσικά πιστεύω πως έχουν την πεποίθηση ότι με την σημερινή ημέρα ρεαλιστικά θα αλλάξουν κάτι.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί και εγώ ήμουν ένα παιδί που μεγάλωσε με κάποια στερεότυπα κυρίως αριστερής φύσεως. Επαναλάμβανα κάποιες κοινοτοπίες μαζί με τους συνομηλίκους μου χωρίς όμως ουσιαστική κρίση. Χωρίς να γνωρίζω ποιο ήταν το σωστό και ποιο το λάθος, σε ποιο σημείο σταματούσαν τα δικά μου δικαιώματα και που ξεκινούσαν του διπλανού μου. Με άλλα λόγια ακολουθούσα τον όχλο χωρίς να γνωρίζω γιατί, αλλά κυρίως χωρίς να γνωρίζω αν <όντως είναι έτσι τα πράγματα;>.
Όμως κάποια στιγμή ψάχνεις απαντήσεις. Δεν μπορείς να ερμηνεύσεις κάποια γεγονότα με τα στερεότυπα και τις υπεραπλουστεύσεις που άκους τόσα χρόνια για το κράτος, τους θεσμούς, την οικονομία και την κοινωνία.
Προσωπικά τις πολυπόθητες απαντήσεις τις βρήκα στα ιστορικά, στα φιλοσοφικά και στα κοινωνικοπολιτικά βιβλία και όχι στις φυλλάδες που μοιράζονται δεξιά και αριστερά . Στην ερμηνεία κάποιων ειδήσεων και γεγονότων με την λογική και όχι με το συναίσθημα που σε εμποδίζει πολλές φορές να αντικρίσεις την πραγματικότητα.
Αυτά θα τα πρότεινα σε όλους αλλά κυρίως στα νέα παιδιά. Εξάλλου και ο ίδιος ανήκω στην γενιά των σημερινών 25αριδων με το πρόβλημα της ανεργίας, της οικονομικής δυσχέρειας, της διαφθοράς του κράτους και των πολιτών και της παράλογης ελληνικής πραγματικότητας.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
