tromaktiko: Μία εικόνα της σύγχρονης εκπαιδευτικής πραγματικότητας

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Μία εικόνα της σύγχρονης εκπαιδευτικής πραγματικότητας



Από την Πέμπτη 16/12 οι αναπληρωτές καθηγητές των 800 πιλοτικών δημοτικών σχολείων επίσημα σε επίσχεση εργασίας με αίτημα την καταβολή των δεδουλευμένων τους.

Σήμερα είχα μάθημα στην ε δημοτικού και στην Β δημοτικού. Στο σχολείο μου σήμερα ο διευθυντής είχε καλέσει τους γονείς όλου του σχολείου για να τους ενημερώσει σχετικά με το θέμα της επίσχεσης. Τα παιδιά μου όταν έμπαινα στην τάξη με ρωτούσαν γιατί δεν θα ξανέρθω στο σχολείο. Επειδή λοιπόν θεωρώ ότι όλο αυτό το ζήτημα αφορά πρώτα και κύρια τους μαθητές μου τους εξήγησα όλο το εργασιακό καθεστώς που ζούμε οι περισσότεροι αναπληρωτές. Αυτό το έκανα γιατί πολλά μου είπαν ''κυρία δεν μας αγαπάτε πια και θέλετε να φύγετε;''. Όταν τους εξήγησα όλα είχαν σταματήσει να μιλάνε και στο τέλος μου είπαν με την αθώα τους ψυχή ''κυρία θα κάνουμε κατάληψη για να σας βοηθήσουμε''. Δεν σας κρύβω ότι συγκινήθηκα αλλά η κυνική μου ψυχή πιο πολύ σκεφτόταν τί θα πούνε οι γονείς τους όταν θα έρθουν για την συνάντηση. Ξέρετε λοιπόν τί αντιμετώπισα όταν πήγα στους γονείς να τους μιλήσω; Ήταν οι γονείς ΟΛΟΥ του σχολείου εκεί και μας είπαν: Μαζί σας!!!!!Καλά κάνετε!!!Δεν μας πειράζει που μας βγάζετε έξω από το πρόγραμμα. (στο σχολείο μου για μέσο πίεσης οι δάσκαλοι αποφάσισαν να μην κράτάνε περισσότερο τα πάιδιά αλλά για να βγει παρέξω όλο αυτό είπαν ότι θα ενημερώσουμε τους γονείς και θα στηρίξουμε τον αγώνα των συναδέλφων). Και πολλοί μου είπαν: Μα καλα, γιατί δεν είχατε αντιδράσει ως τώρα; Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι οι γονείς των παιδιών μου δεν είναι τίποτα πλούσιοι που κάθονται και ξύνονται όλη μέρα. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν αφήσει τις δουλειές τους για να έρθουν αν μας ακούσουν.

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι πολύ σοβαρά να φύγω στο εξωτερικό. Και να σας πω την αλήθεια δεν είναι το εργασιακό καθεστώς που με ωθεί προς αυτήν την λύση. Ούτως ή άλλως στις περισσότερες περιπτώσεις οι μεγάλοι είναι αυτοί που κινούν τα νήματα. Αυτό που με πληγώνει πιο πολύ από όλα σε αυτήν την χώρα είναι ότι δεν πάμε ΠΟΤΕ όλοι μαζί κάπου. Με δημιουργικές αντιπαραθέσεις αλλά κατά βάση αγκαλιά για να πετύχουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας.
Ζητώ συγγνώμη για το συναισθηματικό χαρακτήρα του μηνύματος. Δεν είχα σκοπό να θίξω κανέναν (ποτέ δεν έχω τέτοιο σκοπό).


ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!