γερασμένο όνειρο της νύχτας στοιχειό
ξεθωριασμένη φιγούρα στην ομίχλη του χρόνου...
σκουριασμένη η μνήμη απ'τα γρανάζια του πόνου...
Κανείς δεν τον σκέφτεται, κανείς δεν τον νοιάζεται
πέτρινο στρώμα τις νύχτες μοιράζεται
ο χρόνος όπου να'ναι τα ρολόγια παγώνει
το νυστέρι του πόνου όπου να'ναι τελειώνει....
Μέσα του κλαίει δυνατά με λυγμούς
πρόσωπο....ανέκφραστο κραυγή δεν ακούς....
με τη σκέψη του φυγαδεύει μνήμες που τον πονάνε
με τη σιωπή ξορκίζει έναν κοσμο που τ'ονειρα του..δε χωράνε
τον πρόδωσαν όλοι, σ'αυτή τη ζωή...
γνώρισε τους ανθρώπους και τους έχει φοβηθεί...
σα τρομαγμενο αγρίμι κρύφτηκε σε μια γωνιά της ψυχής του,
και καρτερεί...να το σκάσει απ'το κελί της ζωης του....
Μαριζα Δροσακη
Ζωγραφος-Ποιητρια
