Το Ιερό αυτό Μετόχι βρίσκεται στην θέση Ζόγκα (Μπούμπας), Αργολίδος, που απέχει μόλις τρία χιλιόμετρα εκ του χωρίου Ελληνικόν.
Ανήμερα της Εορτής του Αγίου Νικολάου τελέσθηκε ο Πανηγυρικός Εσπερινός εις το Ιερό Μετόχιο της Ιεράς Μονής, τη Ευλογία των Σεβ. Μητροπολιτών Αργολίδος κ.κ. Ιακώβου και Μαντινείας και Κυνουρίας κ.κ. Αλεξάνδρου. Στον Εσπερινό προεξήρχε ο Πρόεδρρος της Δ\Επιτροπής της Ιεράς Μονής Γοργοεπηκόπου Νεστάνης Μαντινείας, π. Ιωάννης Σουρλίγγας, ο Εφημέριος Ελληνικού Αργολίδος π. Εμμανουήλ και o Εφημέριος Στενού π. Θεόδωρος εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείας και Κυνουρίας.
Αρκετός κόσμος εκ των περιχώρων οδήγησε τα βήματά του στο Ιερό Μετόχι, προσευχήθηκε και συγκινήθηκε με την τέλεση έστω του Εσπερινού, μιας και ο Ιερός Ναός, αυτή την στιγμή, δεν παρέχει την δυνατότητα να τελεσθεί η θεία Λειτουργία.
Στο λόγο του ο Πρόεδρρος της Δ\Επιτροπής της Ιεράς Μονής Γοργοεπηκόπου Νεστάνης Μαντινείας, εμφανώς συγκινημένος αναφέρθηκε στην ευλογημένη ιστορία του Μετοχίου και υποσχέθηκε ότι θα είναι πρωτοστάτης της γενικής συντηρήσεως και ανακατασκευής που χρειάζεται ο Ιερός αυτός χώρος.
Ευχαρίστησε τους παρευρισκομένους και συνπροσευχομένους, ανανεώνοντας την συνάντησή τους για την Λαμπρή Εορτή που αρμόζει στον Άγιο την 9η, Μαΐου επ΄ ευκαιρία της Εορτής της ανακομιδής των Αγίων Λειψάνων του Αγίου.
Εκ της Διοικούσης Επιτροπής της Ιεράς Μονής Γοργοεπηκόπου Νεστάνης Μαντινείας
ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΕ ΕΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΙΕΡΟ ΜΕΤΟΧΙ ΣΤΟ ΜΕΤΟΧΙ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΤΣΙΠΙΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΖΟΓΚΑ ( ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ )
Ευλόγησε ο πανάγαθος Θεός και οδήγησε η Παναγία των Τσιπιανών τα βήματά μου, την πρώτη του Δεκεμβρίου ε.ε., εις το εγκαταλειμμένο Ιερό Μετόχιό της, το οποίον τιμάται επ' ονόματι του εν Αγίοις Πατρός ημών Νικολάου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού. Το Ιερό αυτό μετόχι βρίσκεται στην θέση Ζόγκα Αργολίδος, που απέχει μόλις τρία χιλιόμετρα εκ του χωρίου Ελληνικόν.
Συνοδοιπόρος μου και οδηγός μου στο προσκύνημα αυτό, σταλμένος από την Παναγιά, υπήρξε ένας ευλογημένος κάτοικος του Χωρίου Ελληνικού, ο οποίος και γνώριζε πάρα πολύ καλά τα κατατόπια μιας και εκεί είχε μεγαλώσει από παιδί. Κατά την διαδρομή, μου εξομολογήθηκε θα μπορούσα να πω, ότι ουδέποτε έχει βρεθεί κάποιος εκπρόσωπος της Μονής, τα τριάντα τελευταία χρόνια στον Άγιο Νικόλαο και ότι ο μόνος που άναβε τα καντήλια και τελούσε πότε - πότε κάποια Ιερά ακολουθία, ήταν ένας θείος του Ιερέας, εφημέριος του Ελληνικού και πλέον μακαριστός, ο π. Νικόλαος.
Ανατρέχοντας κανείς σε έγκυρες πηγές και διαβάζοντας τον Κώδικα της Ιεράς Μονής Νεστάνης, υπ'αριθμ 1917 του 1536, ο οποίος φυλάσσεται εις την Εθνικήν Βιβλιοθήκην της Ελλάδος, βλέπουμε ότι το 1572 εις το Μέγα Δένδρον (υπάρχει μέχρι της σήμερον ο κομμένος, υπερβολικά μεγάλος, κορμός πουρναριού διπλά εις το Μετόχιον), να αναφέρεται ... ότι εκτίσαμε Μετόχιον επί Ηγουμενίας Ιωάσαφ, και άλλη αναφορά να λέγει ότι το 1796 ξαναδώσαμε τριανταπέντε γρόσια δια την επισκευή του Μετοχίου της Αργολίδος. ( Με κάθε επιφύλαξη μπορούμε να υποθέσουμε ότι, ίσως αυτές οι αναφορές του Κώδικα της Μονής, αφορούν το συγκεκριμένο Μετόχι)
Εντύπωση προκαλεί επίσης η αναφορά της προσευχής, και του γενομένου θαύματος, του μοναχού Γερασίμου προς τον Άγιο Νικόλαο δια την απόκτησιν τέκνου του Αγά της εποχής εκείνης περί τα 1830, επ' ονόματι Σαλή Μπέη Χατζή-Μετόγλου. Όταν το θαύμα πραγματοποιήθηκε, ο Αγάς επίστευσε εις τον Άγιον Νικόλαον και προσέφερε ως αντάλλαγμα δώρον εις την Μονήν μεγάλη κτηματική περιφέρεια εις την περιοχήν εκείνην, παράλληλα ανεκαίνισε και το Μετόχιον του Αγίου και έκανε και το θέλημα του Καλογέρου να μην βλάψουν οι κατακτητές την περιοχή, όπως και έγινε και σε αυτό χρωστάει την ονομασία του το Χωριό Ελληνικό μέχρι σήμερα (Ελληνικός τόπος απάτητος από Τούρκους) .
Χαρμολύπη εγεύθηκα αντικρίζοντας τον βράχο εις τον οποίον είναι ριζωμένο σαν αετοφωλιά το Μετόχιον, συναισθήματα ανάμεικτα με εκυρίευσαν, ενώ περίλυπος εγένετο η καρδία μου δια τα τριάντα χρόνια εγκαταλείψεως του Μετοχιού εκ των διακονούντων εκείνα τα χρόνια την Μονής, που αναξίως και εγώ αυτή την περίοδο διακονώ.
Τελευταίος εκπρόσωπος ο οποίος προσέφερε σαν αντίδωρο προς την Παναγιά μας και τον Άγιο Νικόλαο την Λειτουργία του και την προστασία του ήταν ο ασκητικός και μακαριστός Γέροντας Ιωσήφ Μάντης, Καθηγούμενους της Μονής, ο οποίος παρότι ολιγογράμματος, εσεβάσθη και επερπάτησε επάξια εις τα βήματα των μακαριστών προκατόχων του που ετίμησαν το άγιο και αιματοβαμμένο Ράσο, ενώ διεφύλαξε παραλλήλως και παρέδωσε εις εμάς μέχρι σήμερον την Ιστορία και την πορεία της Ιστορικής και Σεβασμίας Μονής μας, με μερικά ίσως κενά και παραλήψεις, με ευθύνη ιδική μας, των νεωτέρων, οι οποίοι ίσως δεν καταλάβαμε εις κάθε διάστασιν την σημαντικότητα της Παρακαταθήκης που μας έδωσε ο Κύριος να διαφυλάξουμε, μπαίνοντας και διακονώντας, όχι πάντοτε επαξίως, την Εκκλησίαν του Σωτήρος ημών Χριστού.
Φθάνοντας εις την είσοδον του Μετοχίου, εμπρός μας υψώνετε ένας μισογκρεμισμένος πετρόχτιστος τοίχος, ύψους άνω των πέντε μέτρων. Ίσως το ύψος να οφείλεται εις την δυνατότητα να μπορούν να προστατεύονται οι Μοναχοί της Μονής από τους ξένους επιδρομείς. Μπαίνοντας μέσα εις το Μετόχιον του Αγίου Νικολάου περάσαμε από μία πύλη πέτρινη με αγκωνάρια ύψους μικροτέρου των δύο μέτρων, πετρόχτιστη και καλλιμάρμαρη και ευρεθήκαμε εις το ισόγειον του Μετοχίου, διαστάσεως περί τα 100 τ.μ. Πάνω μας μια πέτρινη καμάρα μαρτυρούσε την δύναμιν των κατασκευαστών της εποχής, μιας και το Μετόχιον φαίνεται να έρχεται από τα βάθη των περασμένων αιώνων. Εμπρός μας, ο λαξευμένος βράχος μαρτυρεί την ζωή εις τον χώρον αυτόν από τους παλαιούς χρόνους. Υποτυπώδες γούρνες η οποίες εχρησίμευαν δια το πλύσιμο ρούχων και οικιακών σκευών. Πέτρες που έβαζαν επάνω τους τα καζάνια και έφτιαχναν τα τυροκομικά τους προϊόντα για να έχουν τα προς βρώσιν, μαυρισμένος ο βράχος από την φωτιά που άναβαν δια το καθημερινό μαγείρεμα.
Ένα μισογκρεμισμένο κελάκι που εφιλοξενούσε τους εποχιακούς επισκέπτες, δηλαδή τους μοναχούς που κατέβαιναν να ξεχειμωνιάσουν με τα ζωντανά τους.
Ανεβαίνοντας εις τον δεύτερον όροφον σε ένα μπαλκόνι αρκετά μεγάλο, αντικρίζουμε απέναντι μια υπέροχη θέα προς τα όμορφα βουνά της Αργολίδος. Σημάδια ζωής, παλαιοί σοφράδες, σκαμνιά ξύλινα και πολλά άλλα αντικείμενα μαρτυρούν μια άλλη ζωή από αυτήν που εμείς ζούμε και γνωρίζουμε.
Μέσα εις τον βράχον, ανεβαίνοντας λίγα ακόμη σκαλιά, αντικρίζουμε να δεσπόζει η είσοδος του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου και παραπλεύρως η καμπάνα που έχει τριάντα χρόνια να χτυπήσει. Ανοίγοντας την πόρτα του Ιερού Ναού, βρισκόμαστε πλέον εμπρός από τον Οίκο του Θεού, ο οποίος επαφίεται μόνο εις την Θεϊκήν δύναμιν και την ακατάπαυστον παρουσίαν του Αγίου Νικολάου, μιας που όλα καταμαρτυρούν την ανθρώπινη εγκατάλειψη του χώρου.
Ο κυρίως Ναός ίσως είναι άνω των 40 τ.μ., πέραν του Ιερού Βήματος και των βοηθητικών χώρων αυτού. Το Τέμπλο είναι πέτρινο, ασπρισμένο με ασβέστη, απλής τεχνοτροπίας, με εμφανή τα σημάδια των καλυμμένων αγιογραφιών από τον ασβέστη. Έχει τέσσερες εικόνες νεωτέρας τεχνοτροπίας γιατί πριν χρόνια είχαν κλαπεί από αγνώστους η Εικόνες του Τέμπλου, εξ όσων με ενημέρωσαν. Κανδήλια επίχρυσα ευρίσκονται κρεμασμένα έμπροσθεν των αγίων εικόνων, ενώ υπάρχουν ακόμα σχεδόν όλα τα εκκλησιαστικά σκευή σε παλαιές ξύλινες μισοσπασμένες κασέλες.
Τα μανουάλια περιμένουν καρτερικά ανθρώπινο χέρι να αποθέσει ένα κεράκι, ενώ τα παλαιά ξύλινα ψαλτήρια επιθυμούν κάποιον Ιεροψάλτη να αποδώσει τους ύμνους του Αγίου, πράγμα που θα γίνει σύντομα ανταποκρινόμενοι εις το κάλεσμα του Αγίου Θυσιαστηρίου δια την τέλεσιν του Εσπερινού ή της Θείας Λειτουργίας από εμάς τους αναξίους, εις τον χρόνον που μας απομένει να εργαστούμε δια την Παναγία μας και το Μοναστήρι της.
Άνωθεν της Ωραίας Πύλης μια επιγραφή μαρτυρεί την Ιστορία του Αγίου Νικολάου (Λέγει δε η επιγραφή: «1815 ΜΗΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ» και δύο δυσανάγνωσται γραμμαί). Δεξιά και αριστερά, εντός του Ναού, δύο κελιά προσμένουν να τα διαβεί κάποιος άνθρωπος. Ενώ, ω του παραδόξου θαύματος, η αποθήκη νερού (δεξαμενή) εντός του βράχου περιέχει πεντακάθαρο νερό για να το χρησιμοποιήσουμε εμείς οι ευλαβείς προσκυνητές.
Δεν μπορώ να κάνω καμία άλλη εκτενέστερη αναφορά δια το Μετόχιον της Παναγίας των Τσιπιανών, παρά να διαβιβάσω το τι αφουγκράστηκα εντός του Αγίου αυτού κτίσματος, δηλαδή το κάλεσμα της Παναγίας και του Αγίου Νικολάου που λέγουν βοηθήστε μας, συντηρήστε μας και παραδώστε μας και στις άλλες γενιές που θα ακολουθήσουν.
Ευχαριστώ την κυρά Παναγία την Γοργοεπήκοο της Νεστάνης που με αξίωσε να βρεθώ στους χώρους της και ιδιαιτέρως στο Μετόχιόν της και να προσκυνήσω τον Άγιο Νικόλαο, να ευχαριστήσω την Παναγιά που με στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια εις τον αγώνα που κάνω δια την περιφρούρησιν των υπαρχόντων της, την Παναγία που μου χαρίζει υγεία, την Παναγιά που επέλεξε την αναξιότητά μου να διακονώ την χάριν της. Να ζητήσω συγνώμιν και να δηλώσω ενώπιόν της, την μεταμέλειά μου για τα πάθη μου και τα λάθη μου, και να ψελλίσω τον ύμνο που λέγει, «Υπό τήν Σήν Ευσπλαχνίαν καταφεύγωμεν Θεοτόκε......αλλ' εκ κινδύνων λύτρωσε ημάς, μόνη Αγνή μόνη Ευλογημένη».
Δια την Διοικούσαν Επιτροπήν
Ο Πρόεδρος αυτής
+ Ιερεύς Ιωάνης Σουρλίγγας
