Για μια χώρα που βρίσκεται σε μεγάλη οικονομική κρίση, για μια χώρα που τελεί υπό σκληρή επιτήρηση και το πολιτικό της σύστημα απλώς διεκπεραιώνει τις βουλήσεις των δανειστών, το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό.
Σε μια στιγμή που το συνδικαλιστικό κίνημα έπρεπε να είναι το αποκούμπι του χειμαζόμενου λαού, αυτό που βλέπουμε είναι η εικόνα της απόλυτης ντροπής. Όλοι γνωρίζουν γιατί φτάσαμε ως εδώ, όλοι συνομολογούν τις ευθύνες τους, αλλά κανείς δεν κάνει τίποτε για να αλλάξει η παρούσα άθλια κατάσταση.
Πολλά τα αίτια αυτής της απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, με κυριότερο αυτό του κομματισμού. Οι συνδικαλιστές μας δεν ψηφίζουν απλώς κάποιο κόμμα. Είναι κορυφαία στελέχη των κομμάτων.
Σε όλον τον κόσμο, οι συνδικαλιστές ανήκουν επίσης σε κόμματα. Όλοι γνωρίζουν από πού προέρχονται. Αλλά πουθενά δεν καθορίζουν την συμπεριφορά τους με βάση το αν το κόμμα τους βρίσκεται στην εξουσία ή όχι.
Με οδηγό αυτήν την νοοτροπία οι συνδικαλιστικές μας ηγεσίες προτίμησαν να συνδιοικούν τον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ουδέποτε διαμαρτυρήθηκαν για τις ολέθριες και μοιραίες επιλογές που καταχρέωσαν τις ΔΕΚΟ. Ούτε ανέλαβαν δράση κατά της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Ούτε διαφώνησαν με επιλογές που ευνοούσαν τους ίδιους αλλά επιβάρυναν τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή όλους τους Έλληνες.
Ο νομπελίστας Μίλτον Φρίντμαν είχε υποστηρίξει πως όλες οι απειλές εκπορεύονται από την υπερβολική δράση του κράτους και από άτομα που εκμεταλλεύονται τη συγκεντρωμένη εξουσία του κράτους για να εξασφαλίζουν ειδικά προνόμια και μονοπώλια.
Αυτό σημαίνει πως όλοι έχουν την τάση να συμπεριφέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο. Στην Ελλάδα, όμως, το πράγμα έχει παραγίνει. Οι συνδικαλιστές μας – όλων των κομμάτων και κυρίως αυτοί που ανήκουν στα κόμματα εξουσίας – φρόντιζαν πάντα να επιβάλουν τις απόψεις και τα προνόμιά τους, με αντάλλαγμα την στήριξη στα κόμματα και υποψηφίων μέσα στα κόμματα που τους έκαναν τα χατίρια.
Υπάρχουν περιπτώσεις υπουργών – και του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας – που στα υπουργεία τους έκαναν ό,τι τους υπεδείκνυαν οι εργαζόμενοι δια των συνδικαλιστών τους. Έφταναν στο σημείο ακόμη και να αρνούνται (οι υπουργοί) να εφαρμόζουν νόμους που οι ίδιοι είχαν ψηφίσει στη Βουλή, για να μην ενοχλήσουν τους εκλεκτούς τους, αυτούς που τους έφερναν ψήφους και πρωτιές στις εκλογές.
Αυτές οι αθλιότητες στον υπόλοιπο κόσμο είναι εντελώς άγνωστες. Αυτή η διαπλοκή δεν υπάρχει πουθενά. Μπορεί να υπάρχει διαφθορά. Το 2008 στη Γερμανία αποκαλύφθηκε ότι στην Φολκσβάγκεν είχε εγκριθεί ειδικό ταμείο για τα έξοδα των εκπροσώπων των εργαζομένων, που επί δέκα χρόνια ταξίδευαν ανά τον κόσμο έχοντας στη διάθεσή τους πόρνες, δώρα σινιέ για τις συζύγους τους, ακόμη και… βιάγκρα!
Αλλά αυτή η συνδιοίκηση που παρακολουθούμε επί δεκαετίες, δεν υπάρχει πουθενά.
Αντίθετα, στο εξωτερικό το συνδικαλιστικό κίνημα είναι εξαιρετικά ανεπτυγμένο και ώριμο.
Εδώ και τρία χρόνια, Πρόεδρος του μεγαλύτερου ευρωπαϊκού συνδικάτου, του γερμανικού IG Metall, με 2,3 εκ μέλη, είναι ο Μπέρτολντ Χούμπερ, ο επιλεγόμενος και «φιλόσοφος», επειδή έχει σπουδάσει Ιστορία, Φιλοσοφία και Πολιτικές Επιστήμες.
Τον Απρίλιο του 2009, ο Χούμπερ, αν και Σοσιαλδημοκράτης, έλαβε μέρος στη διάσκεψη κορυφής που συγκάλεσε τη Μέρκελ. Και της έδωσε χείρα βοηθείας. Δεν δίστασε να πει ξεκάθαρα – και χωρίς να φοβάται μήπως του τραβήξει το αυτί το κόμμα του: «Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε την εξαφάνιση του βιομηχανικού πυρήνα της Γερμανίας. Δεν θα αφήσουμε τη Γερμανία να χρεοκοπήσει, αλλά πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη οι υπεύθυνοι».
Ως συνέπεια αυτής της στρατηγικής, τον Φεβρουάριο του 2010, για πρώτη φορά το συνδικάτο των εργατών μετάλλου, όπου επικεφαλής είναι ο Χούμπερ, κατέβηκε στις διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες χωρίς να έχει αξιώσεις για αυξήσεις μισθών. Αυτό που ζήτησαν από τους εργοδότες και την κυβέρνηση, ήταν η εξασφάλιση των θέσεων εργασίας.
Ένας άλλος συνδικαλιστής, ο Ρον Γκετελφίνγκερ, Πρόεδρος της Ένωσης Εργατών Αυτοκινητοβιομηχανίας, δέχθηκε μέσα στην κρίση να μπει στο Δ.Σ. της Κράισλερ, για να δώσει την μάχη για την διάσωση θέσεων εργασίας.
Ένας άλλος κορυφαίος συνδικαλιστής, ο Μιχάλης Βασιλειάδης, γιος Ελλήνων μεταναστών, όταν εξελέγη, τον Οκτώβριο του 2009, στην ηγεσία του τρίτου μεγαλύτερου συνδικάτου της χώρας, του IG-BCE, συνδικαλιστικού οργάνου των εργαζομένων στους τομείς των κατασκευών, της χημικής βιομηχανίας και της ενέργειας, έγινε δεκτός από τον γερμανικό Τύπο με τίτλους όπως «Συνδικαλιστής απαλλαγμένος από ιδεολογία».
Το σωματείο του παραδοσιακά επιζητεί συνεννόηση με τους εργοδότες, η τελευταία απεργία που κήρυξε ήταν το 1992 και ο ίδιος δεν κουράζεται να λέει πως φιλοδοξία του είναι να αποφεύγει τις απεργίες. Ο Βασιλειάδης είναι μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος από το 1982, αλλά στην πρώτη του συνέντευξη δεν δίστασε να πλέξει το εγκώμιο της Μέρκελ, δηλώνοντας πως «μια προσέγγιση απαλλαγμένη από ιδεοληψίες θα φέρει θετικά αποτελέσματα».
Στην Ιταλία, πάλι, οι συνδικαλιστές της Αλιτάλια είχαν έλθει σε συνεννόηση με την κυβέρνηση, για να σωθεί η εταιρία – και δεν έλαβαν μέρος σε «χρυσές συμφωνίες», όπως αυτές της Ολυμπιακής.
Με λίγα λόγια, στον υπόλοιπο κόσμο, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και προβλέπουν τις κρίσεις και δεν κάνουν ό,τι τους λέει το κόμμα τους και δεν συμπεριφέρονται ανάλογα με το αν το κόμμα τους είναι στην εξουσία ή όχι και δεν εξαρτώνται από τις διαπλοκές που ανθίζουν στην Ελλάδα. Ούτε, βέβαια, μπαίνουν στην πολιτική, εξαργυρώνοντας την βοήθεια που πρόσφεραν στο κόμμα τους. Και οπωσδήποτε, δεν λαμβάνουν μέρος στις εσωκομματικές διαμάχες των κομμάτων τους.
Είναι σοβαροί, μετρημένοι, κάνουν τη δουλειά τους και εξασφαλίζουν την εμπιστοσύνη αυτών που εκπροσωπούν, πυκνώνοντας τις τάξεις των σωματείων τους. Με λίγα λόγια, δεν αυτοκαταργούνται!
http://www.elzoni.gr/html/ent/512/ent.4512.asp
