(Με αφορμή το άρθρο του Θανάση Ι. Νικολαΐδη
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/12/blog-post_8608.html#more,) Έτσι, αφ΄ενός συσσωρεύουν και την ύστατη στιγμή πλούτο, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία φτάνει να είναι πλούτος, αλλά συγχρόνως ρίχνουν το δόλωμα στον εξαθλιωμένο στην τσέπη, αλλά προπαντός στη σκέψη, ελληνικό λαό. Του στρέφουν την οργή, όχι στους υπεύθυνους αλλά στους ανεύθυνους.
Άρχισαν με την απαξίωση των εκπαιδευτικών. Μείναμε όλοι μας στο πόσες ώρες εργάζεται, πόσα παίρνει, αν "τα παίρνει" και δε μείναμε καθόλου στην ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος. Του άρρωστου από όλες τις εκφάνσεις του εκπαιδευτικού συστήματος. Από το πώς επιλέγεται το εκπαιδευτικό προσωπικό, έως στους επιβαλλόμενους άνωθεν στόχους και τα μέσα που του παρέχονται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία.
Προχώρησαν στους αστυνομικούς. Πότε? Όταν κάποιος αρνήθηκε να παραλάβει την κάρτα του πολίτη και όταν ο απλός κόσμος άρχισε να ζητά την ενεργή παρουσία της αστυνομίας. Εύκολο, ευκολότατο θύμα ο αστυνομικός. Μετρά χρόνια η προσπάθεια για την απαξίωσή του. Το σύνθημα "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" δέσποζε για δεκαετίες ολόκληρες.
Ένα κλικ χρειαζόταν κι οι συνειρμοί εύκολοι. Άντε, ας βάλουμε και λίγο τα οικονομικά τους, μια που αυτά είναι και το θέμα που πονά. Έτσι, απαξιώνοντας και τον αστυνομικό, μια ακόμα κάστα εργαζομένων παύει να είναι πρόβλημα για την πολιτική εξουσία.
"Ε, όχι, δε θα στείλουμε τον αστυνομικό να φυλάει την κάθε" Κυρά Κατίνα", συγγνώμη Κυρία Κατίνα μου, και να μείνουμε εμείς απροστάτευτοι! Ίσοι κι όμοιοι δεν ήμασταν ποτέ!"
Δεν άργησε να έρθει και η σειρά των στρατιωτικών. Έμμεση και σκόπιμη υποβάθμιση από τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης. Λέω σκόπιμη, γιατί τα λεγόμενά του, μπορούν εύκολα να τα ξαναμαζέψουν. Έγινε και άλλες φορές.
Τους αστυνομικούς και στρατιωτικούς δεν τους απαλλάσσω καθόλου από τις ευθύνες τους. Δεν αναφέρομαι στους απλούς και καθημερινούς. Αναφέρομαι στους αξιωματικούς τους. Σ΄αυτούς, που, όταν έρθει η ώρα της κρίσης τους και της προαγωγής τους, συνωστίζονται στα βουλευτικά κι υπουργικά γραφεία θάβοντας ο ένας τον άλλο και με ρουφιανές προσπαθούν να κερδίσουν θέση και βαθμό.
Ερχόμαστε τώρα στην άλλη εξουσία. Τη δικαστική. Είναι η μόνη που έχει την αίγλη να σταθεί, όχι μόνο στο ίδιο ύψος, αλλά και πάνω από την πολιτική εξουσία. Και παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό δειλά και προσεκτικά να γίνονται τα βήματα για την απαξίωσή της και τον υποβιβασμό της, αν κι αυτή η ίδια, με ακατάλληλα πρόσωπα στους κόλπους της, έχει απαξιώσει αρκετές φορές τον εαυτό της.
Είναι ουκ ολίγα τα βήματα πού έγιναν, ώστε να καταλήξω σ΄αυτό το συμπέρασμα. Αρχή έγινε με την απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, εντάσσοντας τους δικαστές στην ομάδα των απλών δημόσιων υπάλληλων κι όχι ως ξεχωριστή ομάδα δημόσιων λειτουργών. Ακολούθησε η πρόθεση της πολιτικής ηγεσίας να τους εντάξει στο ΙΚΑ, ενώ έχει κρατήσει δημοσιογράφους και δικηγόρους σε χωριστά Ασφαλιστικά Ταμεία.
Τους δικηγόρους τους θεωρούν επιστήμονες, γιατί η πλειονότητα των βουλευτών είναι δικηγόροι. Εξασφαλίζουν με τον τρόπο αυτό το μέλλον τους. Υποτιμητικό είναι, ένας βουλευτής αλλά μελλοντικός δικηγόρος, να περιμένει με τον "υπόκοσμο" στην ουρά για το γιατρό του! Το να προλαμβάνεις είναι σοφότερο του να θεραπεύεις. Η ιστορία, ο βίος και η πολιτεία των εκάστοτε πολιτικών μας απέδειξε, πως κύριο μέλημά τους ήταν και είναι το" αγωνίζεσθε, όχι περί Πάτρις, αλλά αγωνίζεσθε περί πάρτης".
Όσο δε αφορά τους δημοσιογράφους τους τιμά, γιατί τους φοβάται. Είναι οι Μαυρίκηδες του Μητσοτάκη, είναι η ανεπίσημη ΚΥΠ. Γνωρίζουν, καλύπτουν, διαστρεβλώνουν, ενημερώνουν κατά το δοκούν.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση, ο κύριος παρουσιαστής ειδήσεων του Άλτερ, σε κάποιο βραδινό του δελτίο. Απευθυνόμενος σε πολιτευτή ή υπουργό, δε θυμάμαι καλά, του είπε με ύφος θυμωμένου δασκάλου, " Μη μου μιλάς εμένα έτσι!"κι από την άλλη πλευρά η απάντηση ήταν η " άκρα του τάφου σιωπή"!
Ως απλός πολίτης θλίβομαι και θυμώνω με όσα γίνονται γύρο μου. Επίσης δεν πιστεύω, πως οι προβληματισμοί μας και η γνώμη μας παίζει κανένα ουσιαστικό ρόλο στη διόρθωση των κακώς κείμενων. Απλώς, με το να λέμε δυνατά τις σκέψεις μας, θεραπεύουμε το άλγος της ταραγμένης μας ψυχής. Για τους πολιτικούς μας οι δικές μας σκέψεις κι ανησυχίες είναι απλώς "λόγια πτερόεντα",ή μια ακόμα αφορμή για ένα σαρκαστικό χαμόγελο στα χείλη τους.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
