Ο εκβιασμός καλά κρατεί. Όλα άρχισαν με το «δίλημμα» πτώχευση ή μηχανισμός στήριξης, τρόικα και «μνημόνιο».
Μπήκαμε στο «κόλπο» (το οποίο ολόκληρος ο παγκόσμιος Τύπος παραδέχεται ότι ήταν μια μέθοδος που αποσκοπούσε στο να μην χάσουν οι πιστωτές τα λεφτά τους και όχι στη στήριξη της ελληνικής οικονομίας), υποτίθεται, για να μην δανειζόμαστε με εξωφρενικά επιτόκια.
Για να είναι μάλιστα πιο... αποτελεσματική η δέσμευσή μας, η κυβέρνηση, με μια δανειακή σύμβαση παγκοσμίως πρωτοφανή, όχι μόνον υποθήκευσε τη χώρα, αλλά εκχώρησε ακόμη και την ασυλία της έναντι των δανειστών της. Έγκλημα για το οποίο θα τιμωρηθούμε όλοι στο άμεσο μέλλον.
Αποτέλεσμα: Οι πάσης φύσεως εταίροι μάς δανείζουν αποκομίζοντας τρελά και εύκολα κέρδη. Την ίδια ώρα τα επιτόκια δανεισμού μέσω των βραχυπρόθεσμων έντοκων γραμματίων – τακτική που η Κομισιόν στην τελευταία της έκθεση προτείνει να ενταθεί – υπερβαίνουν κατά πολύ τα επιτόκια που θέλαμε να αποφύγουμε.
Ύστερα ήλθε το επόμενο «δίλημμα»: Πτώχευση ή... αφαίμαξη. Ο στόχος ήταν, υποτίθεται, η μείωση των ελλειμμάτων, τα οποία – υποτίθεται ότι – ήταν η πηγή της χρεοκοπίας στην οποία ήδη βρισκόμαστε. Όλοι θα έπρεπε λοιπόν να πληρώσουμε χοντρά για να μειώσουμε τα ελλείμματα, να ισοσκελίσουμε σε βάθος χρόνου τον προϋπολογισμό και να περάσουμε κάποτε στην ανάπτυξη, μέσω της οποίας υποτίθεται ότι θα αποπληρώναμε τα – αδύνατον να πληρωθούν ποτέ – τρομακτικά χρέη μας.
Αποτέλεσμα: Η αφαίμαξη και άρχισε, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί. Κι όμως, η οικονομία περνάει πρωτοφανή ύφεση, το χρέος μεγαλώνει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και οι θυσίες των Ελλήνων δεν πάνε παρά μόνο στο να πληρώνουμε πανωτόκια χωρίς η θέση μας να βελτιώνεται ούτε κατ’ ελάχιστον. Οι επιτηρητές διαπιστώνουν ότι βρισκόμαστε εκτός στόχων, μας απειλούν με ελεγχόμενη πτώχευση και η Γερμανία, πιο βιαστική απ’ όλους, πολύ θα ήθελε να ενεργοποιήσει μηχανισμό για να το πράξει από το 2011 κιόλας.
Μια παραλλαγή του παραπάνω διλήμματος είναι το πτώχευση ή ανταγωνιστικότητα (με στόχο πάντα την... ανάπτυξη). Μόνο που η ανταγωνιστικότητα και η «ανάπτυξη», έτσι όπως τις εννοούν οι κατακτητές, απαιτούν πλήρη διάλυση κάθε εργασιακού, ασφαλιστικού και άλλου δικαιώματος και την καταβαράθρωση των μισθών σε επίπεδο Κίνας. Απαιτούν την πλήρη διάλυση και κατάργηση όχι μόνον του «κοινωνικού κράτους», αλλά του ίδιου του κράτους και την ιδιωτικοποίηση όλων σχεδόν των λειτουργιών του.
Τα περισσότερα απ’ αυτά έρχεται να ψηφίσει αύριο η κυβέρνηση στήνοντας ταυτοχρόνως φιέστες διά των οποίων ο πρωθυπουργός θα απαιτεί συναίνεση από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο έως σήμερα έχει αποδειχτεί πλήρως ανίκανο να του αντισταθεί. Φιλοδοξεί δε να καταδείξει, με τις κινήσεις του αυτές, ότι είναι απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού.
Αποτέλεσμα: Παρ’ ότι όσα καταστροφικά θα ψηφίσει το ελάχιστο επόμενο διάστημα η κυβέρνηση, παρ’ ότι όλα αυτά είναι μέτρα υπογεγραμμένα στη δανειακή σύμβαση και στο συνεχώς αναθεωρούμενο μνημόνιο που τη συνοδεύει, παρ’ ότι συνεπώς είναι εξ αρχής γνωστό ότι θα εφαρμοστούν, λίγο πριν από την εφαρμογή τους αμφισβητείται η αποτελεσματικότητά τους από εκείνους που τα υπαγόρευσαν ή επιτηρούν την εφαρμογή τους ή απλώς επιτηρούν τον ίδιο τον... πρωθυπουργό από τη θέση του... συμβούλου του. Έτσι:
● Πρώτος ο Δον Τομάζο Σκιόπα, άμισθος (από την ελληνική κυβέρνηση...) σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος μας είπε ότι οι σημερινοί δεκαπεντάρηδες θα φτάσουν τα... τριάντα για να δουν αποτέλεσμα από την επιτήρηση, τη λιτότητα, τον εργασιακό και εισοδηματικό εξανδραποδισμό.
● Δεύτερος ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν, ο οποίος μας είπε ότι δεν πειράζει που οι νέοι της Ελλάδας θα μεταναστεύσουν εξ αιτίας του αδιεξόδου, της έλλειψης προοπτικής και της φτώχειας. Όταν επιστρέψουν, θα είναι πλούσιοι σε εμπειρίες!
Το επόμενο δίλημμα, το οποίο ήδη ετοιμάζεται, θα είναι το πτώχευση ή ξεπούλημα. Πρωτοστατούν σε αυτό πριν απ’ όλους οι επιτηρητές, οι οποίοι βιάζονται. Προς επιβεβαίωση δείτε την τελευταία έκθεση της Κομισιόν, η οποία προτρέπει την ταχεία πώληση όλων των υγιών δημόσιων επιχειρήσεων – οι... μη υγιείς απλώς θα κλείσουν.
Σιγοντάρουν δε σ’ αυτό, εκτός από την πάντα πρόθυμη ελληνική κυβέρνηση, αλλά και τη Ν.Δ., η οποία έχει στην προμετωπίδα της δικής της «λύσης» την «εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας» ως αναπτυξιακή διέξοδο, και διάφοροι τζουτζέδες – οι οποίοι κατά τα λοιπά «αντιπολιτεύονται» την κυβέρνηση –, οι οποίοι, αφού πλασάρουν την εικόνα της πάμπλουτης σε πρώτες ύλες Ελλάδας, ύστερα μας λένε ότι δεν είναι κακό να πουλήσουμε την εκμετάλλευσή τους «για να ξεχρεώσουμε».
Τι μένει όμως απ’ όλα αυτά τα... «διλήμματα»; Αυτό για το οποίο τόσες φορές έχουμε προειδοποιήσει: ότι την πτώχευση (κατά προτίμηση στην ελεγχόμενη μορφή της, με αναδιάρθρωση του χρέους και ίσως με ελάχιστο «κούρεμά» του) η Ελλάδα δεν τη γλιτώνει επειδή απλούστατα οι αριθμοί δεν βγαίνουν.
Πριν όμως η χώρα μας τεθεί – ελέω της κυβέρνησης Παπανδρέου και των συμβάσεων που έχει υπογράψει – στην πλήρη διάθεση των δανειστών της, πρώτα θα έχει απογυμνωθεί από κάθε πιθανότητα ανάκαμψης. Με μια κοινωνία εργασιακά, θεσμικά, οικονομικά και ίσως εθνικά εξανδραποδισμένη, «απαλλαγμένη» από κάθε περιουσιακό της στοιχείο, αδύναμη και χωρίς αναπτυξιακά εργαλεία, θα μπορεί να πτωχεύσει και να περάσει στην ολοκλήρωση της οικονομικής και πολιτικής κατοχής από τους δανειστές και επιτηρητές της δίχως ελπίδα σύντομης επιστροφής.
Αυτή είναι η ουσία των «διλημμάτων» και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος... μίζερος για να τη δει. Το δυστύχημα είναι ότι σ’ αυτή την προοπτική καμιά οργανωμένη πολιτική ή κοινωνική δύναμη δεν φαίνεται διατεθειμένη ή ικανή να αντισταθεί. Έτσι μένει να δούμε πόσο ακόμη θα κρατήσει η πολιτική, ηθική και κοινωνική αποσύνθεση, την οποία σήμερα βιώνουμε ως λογικό αποτέλεσμα τεσσάρων δεκαετιών διαφθοράς και αθλιότητας...
http://www.topontiki.gr/article/12273
