Οπως γυριζα στο σπιτι το απογευμα σε κεντρικη πλατεια του δημου, περνουσε ενας‚ παππους με την μαγκουρα του και ειδε μια σακκουλα κρεμασμενη εξω απο τον καδο. Καποιος ειχε αφησει μια φραντζολα ψωμι. Σταθηκε λιγο και κοιταξε. Την πηρε για το σπιτι του. ΠΟΣΟ ΝΤΡΑΠΗΚΑ! Θα μπορουσε να ηταν ο πατερας μου. Ενας ανθρωπος που παλεψε μια ζωη να μεγαλωσει τα παιδια του, να πληρωσει τα εκαστοτε χαρατσια και να ειναι στη δυση της ζωης του σε αυτη την θεση. Επρεπε εκεινη την στιγμη να του αγορασω εγω ενα φρεσκο καρβελι αλλα φοβηθηκα μην τον προσβαλω. Γιατι η περιφανεια του ειναι απο τα λιγα που του εχουν απομεινει. Σαν λαος ομως τι να κανουμε. Δεν πρεπει να τους αφησουμε να μας διωξουν απο την χωρα μας!Με το ετσι θελω. Πρεπει να βοηθησουμε ο ενας τον αλλον να σταθει στα ποδια του. Να ξαναθυμηθουμε τους δικους μας ανθρωπους. Να σηκωσουμε το αναστημα μας σαν Ελληνες. Καποτε 300 εφτασαν για να αλλαξουν την ροη της ιστοριας. Πρεπει για αυτον τον παππου να χτυπησουμε το κακο στη ριζα του.
