ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ (δεκαετία του ’80) τα «φασολάκια ξου (ξένος)»- παραγγελία του γκαρσονιού, κάθιδρου κι αξύριστου, με την πετσέτα στον ώμο, ενίοτε και με το τσιγάρο στο στόμα. Το ελληνικό δαιμόνιο εκπεφρασμένο με τη λειψή μερίδα, την κλεψιά στην «πρόσθεση» και την αγένεια.
Κι ήταν…μαγκιά, καπατσοσύνη, ένας μικρός...θρίαμβος τουριστικός, με δράστη τον ρωμιό και θύμα τον τουρίστα.
ΔΕΝ κράτησε πολύ το…πανηγύρι. Ήρθαν τα «πακέτα». Όλα προπληρωμένα και «εντός». Στα αξιοθέατα ο… κουτόφραγκος, μια βόλτα με σπόρια και πορτοκαλάδα και τα «φασολάκια Ξ» ας τα φάει μονάχος του ο (πονηρός) ρωμιός. Κι ήρθε καιρός που η πληρότητα των κρεβατιών έγινε άδειασμα και εγκατάλειψη. Έπεσε κλάμα. Η σοφίτα του κυρ-Μήτσου που τη νοίκιαζε τρίβοντας τα χέρια και με ύφος επιχειρηματία και το «κοτέτσι» της κυρα-Μαρίας για τουριστικό(!) δωμάτιο άδειασαν για τα καλά και μόνιμα. Αυτά, στα χρόνια των «παχέων αγελάδων», τότε που η δημοκρατία εξαλλάσσονταν σε ασυδοσία.
ΔΕΝ άντεξε χωρίς…Ελλάδα ο ευρωπαίος και μας ξανάρθε. Στην Αθήνα της «αποκλεισμένης» Ακρόπολης γεμάτη σκουπίδια και σε ταβέρνα για ψάρι. Πλήρωσε τα 602 ευρώ του κι έφυγε έντρομος, άπρακτος και με την Ελλάδα σβησμένη απ’ τον τουριστικό χάρτη του μυαλού του.
ΤΗΝ «έκανε» ο…επαγγελματίας. Και, βέβαια, δεν είναι τέτοιοι ο πολλοί-ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έπρεπε να είναι. Κατάφερε να εκθέσει τον κλάδο του και να διώξει ανεπιστρεπτί τον τουρίστα. Κι ύστερα; Άρχισαν τα (πιθανότατα) ψέματα («η παραγγελία ήταν για 7 άτομα») και ο κλάδος ανέλαβε την υπεράσπισή του. Για τον «συνάδελφο» που ΔΕΝ αμάρτησε, για τον κλάδο που αντιμετωπίζει προβλήματα…
ΑΝΤΙ πρώτοι και καλύτεροι να δείξουν με το δάκτυλο τον φταίχτη. Αντί να καταδικάσουν τον έναν που ενοχοποιεί τους υπόλοιπους και εκθέτει τον κλάδο. Μιλάει ο τ. Πρόεδρός τους για «οδύσσεια» του (πιθανού) δράστη κι όλοι τους αγνοούν τον τουρίστα-θύμα που δεν θα (μας) ξανάρθει. Πρόεδροι και συνδικαλιστές καθαρίζουν εκ των προτέρων για τον «συνάδελφο», αγνοούν πως ο ξένος θα μας…διαφημίσει σε γνωστούς και φίλους του και πως το…αγκάθι του ψαριού θα σταματήσει στο λαιμό του τουρισμού μας.
ΑΚΡΙΒΟ το ψάρι στην Ελλάδα του ενάλιου πλούτου, ακριβή και η αλήθεια. Κατάθεσέ την, πέρα από σινάφια και φιλίες. Κι αν επιμείνουν, θα επιμείνουμε: Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια.
