Μέχρι εδω καλά. Πέφτει όμως το μάτι λίγο πιο πανω στην επιγραφή και τι να δώ? "Πρότυπο Κέντρο Κρέατος Τάδε". Μου ανάψανε τα λαμπατέρ. Τι λες ρε μεγάλε? Με εντυπωσίασες τώρα, μου πεσε το σαγόνι. Άμα βρείτε έναν (1) άνθρωπο, να πει ξερω γω στη γυναίκα του: "πάω να φέρω 5-6 μπριζολίδια απ το Πρότυπο Κέντρο Κρέατος", θα παω να κρεμαστω μονάχος μου απ το τσιγκέλι σαν το μόσχο τον σιτευτό. Ρε φιλαράκο, οτι κι αν γράψεις στην μαρκίζα, το μαγαζί σου λέγεται χασάπικο, άντε κρεοπωλείο. Οτι κι αν κανεις, ετσι θα το λεει ο κόσμος. Βέβαια καλύτερα Πρότυπο Κέντρο, παρά "μπουτίκ κρεάτων" που δεν το έχω δει με τα ματάκια μου, αλλά έχω ακούσει ότι υπάρχει. Ασύλληπτο. Μου φέρνει στο μυαλό εικόνες του στυλ: τα σπληνάντερα αγκαλιά με τα ψαρονέφρια να κάνουν πασαρέλα κάτω απ το έκληκτο μάτι του χασαπομπουτικέρ. Άσε που δείχνει κι ένα παραπάνω επίπεδο. Ο πελάτης της μπουτίκ δε θα ζητάει στήθος, μπούτι και κότσι ξέρω γω, αλλά μπούστο, μηρό και γάμπα αντίστοιχα. Το ίδιο αστεία θεωρώ την επιγραφή "Εμπόριο Άρτου". Εγώ θα έμπαινα μέσα και θα λεγα στον έμπορα: "Θέλω Άρτο για την εκκλησία. έχετε?" Ρε μεγάλε, τι άρτος τώρα? Ψωμί πουλάς, κι έρχεται στον φούρνο να το πάρει ο κόσμος..
Η ίδια μανία για πομπώδη ονόματα έχει πιάσει τελευταία και πολλούς γονείς. Ακούς κάτι Ιωάννηδες, κάτι Κωνσταντίνους κι ανατριχιάζεις. Σε λίγο θα τους κολλάνε και αυτοκρατορικά ονόματα από πίσω, "Ιωάννης ο Μεγαλοπρεπής" ξερω γω ή "Βασίλειος ο Μέγας". Κοιτάξτε, εμένα Κώστα με λένε, αλλά άμα ακούσω κανένα να με φωνάζει Κωνσταντίνο, θα του κάμω τη μούρη κιμά, να την πουλάνε στο Πρότυπο Κέντρο Κρέατος.
Πέρα απ την πλάκα, αυτά δείχνουν την ανάγκη του Έλληνα για σοβαροφάνεια, για χαιλίκι, για να δείξει κάτι που δεν είναι, αλλά που πολύ θα ήθελε. Τέλος πάντων, απ΄ολα αυτά μπορεί να βγεί κάτι καλό. Περιμένω με αγωνία και ανυπομονησία τη μέρα που θα δώ στον δρόμο οδηγό να βρίζει όχι με την πιο γνωστή ελληνική λέξη, αλλά με την άψογη φράση: "Που πάς, ρε αυτοψυχαγωγούμενε χειρομαλάχτηηηηη?"
http://aragornlordofthestrings.blogspot.com/
