Χτυπά το κουδούνι της πόρτας. Αν και νωρίς το απόγευμα μου φαίνεται πολύ παράξενο. Ποιος να είναι; Δεν περιμένω κανέναν…
Το κουδούνι συνεχίζει να χτυπά. Πηγαίνω προς την πόρτα. Ανοίγω.
Μπροστά μου οι ηθοποιοί του Παρά Πέντε. Μόνο η Θεοπούλα λείπει.
Μπουκάρουν μέσα φουριόζοι κι εγώ υποχωρώ σαν να φοβάμαι κάτι, σαν να διστάζω… Μου λένε ότι ήρθαν για να κάνουν απογραφή. Δεν τους πιστεύω. Επαναλαμβάνουν μονότονα ότι ήρθαν για την απογραφή, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΓΡΑΦΗ!
Κι ολοένα κοντεύουν…
Κάνω βήματα προς τα πίσω. Με κυκλώνουν. Τελευταίο βήμα. Βρίσκω τοίχο.
Πιο κοντά μου στέκεται η Ντάλια, «ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΓΡΑΦΗ» φωνάζει και μου αποσπά την προσοχή. Και τότε από την άλλη πλευρά βρίσκει ευκαιρία εκείνη η ύπουλη η κοκκινομάλλα και μου ρίχνει μια συγυρισμένη τσιμπιά με μανταλάκι στην αριστερή μου ρώγα. Πόνος!
Ακούγεται ένα «Ίιιιιιιιιι….»! Το μανταλάκι διοχετεύει μέσα μου υπνωτική ουσία. Αρχίζω να νυστάζω.
Τα βλέφαρά μου βαραίνουν… Χαμηλώνουν, χαμηλώνουν, χαμηλώνουν, κλείνουν. Ξύπνησα!
Πάνε χρόνια που είδα το παραπάνω όνειρο και το θυμήθηκα βλέποντας το Inception, την καλύτερη ταινία του 2010, που κυκλοφορεί σήμερα 6 Δεκεμβρίου σε Dvd και Blu-Ray από την AUDIOVISUAL. Στο κέντρο της ταινίας βρίσκεται το υποσυνείδητο του ανθρώπου, οι κρυφές γνώσεις, οι βαθιές επιθυμίες, οι αμυντικοί μηχανισμοί που αναπτύσσει το συνειδητό. Στην περίπτωσή μου όλο το σκηνικό που έστησε το υποσυνείδητό κατά την διάρκεια του ύπνου ήταν απλά η άμυνα, η προειδοποίηση για την «απειλή» που ερχόταν ως δεδομένο από την πραγματικότητα: ξυπνώντας συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν ξαπλωμένος μπρούμυτα και καθώς έχω την συνήθεια ν’ ακούω μουσική μέχρι ν’ αποκοιμηθώ, μπλέχτηκα με το καλώδιο και το μέρος της καρδιάς μου πλάκωσε τα handsfree, προκαλώντας έναν ελαφρύ πόνο. Τον μικρό αυτό πόνο το υποσυνείδητό μου τον εξέλαβε ως απειλή και έτσι κατασκεύασε ολόκληρο σενάριο, με ό,τι υλικά βρήκε, ώστε ξυπνώντας με να με προστατέψει.
Πέρα απ’ το γεγονός ότι ακόμα και στον ύπνο μου εμφανίζω αξιοσημείωτες σκηνοθετικές ικανότητες (προσοχή στην λεπτομέρεια: όσο έκλειναν τα βλέφαρά μου απ’ το… «υπνωτικό» στο όνειρο, τόσο άνοιγαν καθώς ξυπνούσα στην πραγματικότητα) η ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν είναι το σινεμά που προτιμώ, αφού δεν έχει μόνο τα στοιχεία ενός απόλυτα επιτυχημένου blockbuster (καστ με χημεία, ειδικά εφέ, σκηνές δράσης, ερωτική ιστορία κλπ. όλα αριστοτεχνικά δεμένα) αλλά δίνει στον θεατή αφορμές να εμβαθύνει στα θέματα που πραγματεύεται, κι ας μην εντυπωσιάζει όσο μια ταινία 3D.
Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κατά πόσο έχει προχωρήσει η (μυστική) τεχνολογία ώστε μέσω των ονείρων μπορεί να επιτραπεί η κλοπή ή τοποθέτηση ιδεών στο μυαλό του ανθρώπου-Στόχου, αντικείμενο που κατέχει άριστα ο κορυφαίος εταιρικός κατάσκοπος Ντομ Κόμπ (Λεονάρντο ΝτιΚάπριο). Κάτι για εμφυτεύσεις ηλεκτρονικών μικροτσίπς και έλεγχο του νου από απόσταση με αποστολή σημάτων ESB (Ηλεκτρικής Διέγερσης Εγκεφάλου) δεν θέλω να τα σχολιάσω σήμερα ημέρα Δευτέρα γιατί συνωμοσιολογώ αυστηρά μόνο κάθε Σάββατο, αλλά και αλήθεια να ήταν και είχε πάρει κάτι το αυτί μου, σιγά μη τα έβαζα με τις μυστικές υπηρεσίες για πέντε-δέκα σχόλια στο Tsimpountiii…
Ανεξάρτητα λοιπόν με τον αν υπάρχει η τεχνολογική δυνατότητα για απευθείας εντύπωση Ιδεών στον ανθρώπινο εγκέφαλο, η πρακτική αυτή επαναλαμβάνεται συνεχώς, με πολλούς και διάφορους τρόπους, από τότε που ο άνθρωπος κατάλαβε τον εαυτό του. Και η πιο φαινομενικά ασήμαντη ιδέα έχει δυναμική: η επιφάνεια ενός ποταμού είναι γαλήνια μέχρι να πετάξουμε ένα βότσαλο, να ταραχτεί δίνοντας ομόκεντρους κύκλους που όλο και μεγαλώνουν μέχρι να εξαφανιστούν, και τελικά να γαληνέψει και να φαίνεται ακριβώς όπως και πριν. Με την διαφορά όμως ότι το ποτάμι δεν είναι πια καθόλου ίδιο, αφού φέρει μια επιπλέον πέτρα στον βυθό του. Και η πιο μικρή ιδέα όταν εισέλθει στο μυαλό του ανθρώπου μπορεί να συνεχίσει να αναπτύσσεται, αρκεί να υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον, το σκηνικό που θα την υποστηρίξει. Η δυνατότητα ελέγχου, καθορισμού των παραμέτρων και προετοιμασίας του εδάφους επιτρέπει πολύ περισσότερα απ’ την απλή κατανόηση των ιδεών που φυτρώνουν στις πεποιθήσεις σήμερα και στην πιθανή άνθηση τους αύριο. Επιτρέπει την χειραγώγησή τους.
Αν για παράδειγμα γράψω στο status μου ότι «είμαι ο πιο όμορφος άντρας στον κόσμο» πιθανόν να μη πείσω κανέναν και καμία. Η δυναμική της συγκεκριμένης ιδέας είναι χαμηλή γιατί και τα μέσα προβολής που διαθέτω δεν είναι ισχυρά. Αν όμως το επαναλαμβάνω και συνεννοηθώ με δυο-τρεις φίλες να γράφουν αποθεωτικά ή επιβεβαιωτικά σχόλια τότε δημιουργείται ένα κλίμα διαφορετικό στον τρίτο παρατηρητή, και η «ιδέα» μου αρχίζει να εντυπώνεται ακόμη και ως άρνηση (denial). Λέει κάποια στιγμή ο ΝτιΚάπριο ότι αν πω σε κάποιον να μην σκέφτεται ελέφαντες το πρώτο που θα σκεφτεί είναι ελέφαντες γιατί η σκέψη του καθοδηγήθηκε ακόμη και ως άρνηση. Η αυθυποβολή είναι άμεση ανάμεσα στον πομπό και τον δέκτη του μηνύματος ή της ιδέας. Αν όμως εξουσίαζα τηλεοπτικά δίκτυα με μόνιμο θέμα συζήτησης στα πάνελ την γοητεία μου, περιοδικά που θα εκθείαζαν την ομορφιά μου, opinion makers και στρατιές επικοινωνιολόγων να μιλάνε κατ’ εντολή μου, θα υπήρχε σίγουρα ένα ποσοστό που θα έκανε τα πάντα να περάσει μια νύχτα με τον κατά γενική ομολογία «πιο όμορφο άντρα στον κόσμο». “Όταν γνωρίζεις την τέχνη να εντυπωσιάζεις την φαντασία των μαζών, σημαίνει ότι γνωρίζεις την τέχνη να κυβερνάς”, σημειώνει εύστοχα ο Γκυστάβ Λε Μπον στο βιβλίο, Η Ψυχολογία Των Μαζών.
Τα Επίπεδα και το Χτύπημα (kick)
Πολύ σημαντικό είναι και το θέμα των Επιπέδων που θίγεται στην ταινία. Είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτή μια χοντροκομμένη Ιδέα. Αμυντικοί μηχανισμοί, κριτική σκέψη, γνώση της Ιστορίας, προηγούμενες εμπειρίες δεν επιτρέπουν να «περάσει» και να γίνει αποδεκτό το εξόφθαλμα απαράδεκτο. Αν όμως το «ντύσουμε», αν χτίσουμε γύρω του προστατευτικά τείχη με λιγότερο αιχμηρές και περισσότερο αποδεκτές παραμέτρους, τότε πόσοι έχουν τις αντοχές, τις εμπειρίες και την διαύγεια να ξεχωρίσουν το αληθές από την απάτη, το στρεβλό από την πραγματικότητα; Κι αν ακόμη δεν παρασυρθούν ορισμένοι, διαθέτουν τελικά τις δυνάμεις, τον χρόνο και τα μέσα ώστε να ξεσκεπάσουν και στους άλλους το ψέμα; Μεγάλα θέματα.
Γενικά ισχύει η αρχή του κρεμμυδιού. Για να περάσεις ένα ψέμα το ντύνεις με εννιά αλήθειες και το ανάποδο: κρύβεις δηλαδή μια αλήθεια (όχι αντιμετωπίζοντας την ευθέως) αλλά σκορπώντας γύρω της εκατό ψέματα και ο «θόρυβος» θα την εξουδετερώσει. Παλιά αλλά αποτελεσματικά κόλπα: στην πολιτική, την διαφήμιση, την διπλωματία.
Ένα κλειστό επιτελείο τεράστιων οικονομικών συμφερόντων δεν θα ανακοινώσει ποτέ ότι «πάμε σε πόλεμο με το Ιράκ για τα πετρέλαια», κι ας είναι ο μοναδικός σκοπός του, η «ιδέα» του. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται έτσι. Η εφαρμογή του σχεδίου απαιτεί πολυετή, συστηματική διαμόρφωση κλίματος με ταινίες γεμάτες από αδίστακτους τρομοκράτες, μεγιστοποίηση των ανακριβειών χρησιμοποιώντας τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, διασπορά ψευδών ειδήσεων και παραχάραξη των γεγονότων. Χρήμα υπάρχει άφθονο και θα ξοδευτεί. Παράλληλα στην χώρα που εδρεύει το επιτελείο προωθούνται συγκεκριμένοι συγγραφείς, οργανώνονται επιστημονικοφανείς διαλέξεις και think tanks ομιλούν για την ανάγκη εξαγωγής του δημοκρατικού μοντέλου διακυβέρνησης σε χώρες που υποφέρουν από τους φανατικούς Ισλαμιστές. Η Ιστορία απαιτεί από την Υπερδύναμη της Ελευθερίας την «απελευθέρωση» αυτών των χωρών. Η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα χρησιμοποιηθεί μόνο ως προπαγάνδα και όχι βέβαια από ειλικρινές ενδιαφέρον, αφού μελλοντικά και οι «απελευθερωτές» τα ίδια θα κάνουν. Όλοι μιλούν για την δημοκρατία ΜΑΣ και για το τυραννικό καθεστώς ΤΟΥΣ. Πριν τα υπερσύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη βομβαρδίσουν γέφυρες, νοσοκομεία, σχολεία προηγείται ανελέητος βομβαρδισμός της κοινής γνώμης: «δείτε πόσο υποφέρουν τούτοι οι δύσμοιροι άνθρωποι, πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε κάτι γι’ αυτούς». Και οι μάζες θα συγκινηθούν όπως πάντα. Χειραγώγηση. “Η ευκολία με την οποία ορισμένες απόψεις γίνονται γενικές, οφείλεται κυρίως στην αδυναμία των περισσότερων να σχηματίσουν μια ιδιαίτερη άποψη, βασισμένη στους δικούς τους συλλογισμούς” (Γκυστάβ Λε Μπον). Στην απέναντι χώρα θα πριμοδοτηθούν οι φανατικοί που με την σειρά τους θα πιστεύουν κι αυτοί στην «αλήθεια» που βολεύει τα συμφέροντα του επιτελείου: περί δαιμόνων της Δύσης και χυδαίων Σταυροφόρων. Δεν υπάρχει λόγος βιασύνης, χρόνος υπάρχει. Όλα θα γίνουν αργά και μεθοδικά για αποφυγή αντιδράσεων. Τα «επίπεδα» θα στηθούν με μαεστρία έτσι ώστε όταν δοθεί το «χτύπημα» όλα να συντονιστούν. Όπως και στο Inception.
Το χτύπημα θα δοθεί 11 Σεπτεμβρίου, οι Πύργοι θα πέσουν και το πάρτι αρχίζει. Εισβολή σε μια χώρα, έπειτα σε μια δεύτερη. Το έδαφος είναι παραπάνω από εύφορο, θα εμφανιστούν τόνοι συγκεχυμένων πληροφοριών για βιολογικά όπλα, ο ΟΗΕ θα παρακαμφθεί μέσα στον γενικό χαμό, η κοινή γνώμη θα μπει στο τρυπάκι της ανασφάλειας και του πανικού, οι στρατιώτες πεπεισμένοι για το δίκιο τους θα πολεμήσουν με ζήλο, χωρίς σκοτούρες για το τι ζητάνε στην άλλη άκρη του κόσμου, χιλιάδες αθώοι νεκροί, χάος, ποτάμια αίμα αλλά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Το πετρέλαιο θα πάει σε κάποια χέρια.
Εκείνη η παλιά, χοντροκομμένη ιδέα, η αδιανόητη και εξωφρενική πριν από την Απαρχή (inception) δεν είναι πια ιδέα, αλλά πραγματικότητα.
Με την ολοκλήρωση του σχεδίου, το Μετά δεν έχει καμία σημασία.
http://www.tsimpountiii.gr/
