Ωστόσο, τα μεγάλα «φιλέτα» βρίσκονται αλλού και για την ώρα οι παράγοντες που «τρέχουν» τα δικά τους προγράμματα και διαμορφώνουν τις εξελίξεις επιδιώκουν να διατηρήσουν τους τόνους χαμηλούς. Άλλωστε, οι σχετικά πρόσφατες... ναυμαχίες επέφεραν σημαντικές αλλαγές, οι οποίες τώρα θα πρέπει να «χωνευτούν», ώστε να παγιωθούν οι αλλαγές στους επιχειρηματικούς χάρτες.
Οι δύο κλάδοι με τα... καλά κρυμμένα μυστικά είναι η υδροηλεκτρική ενέργεια και το φυσικό αέριο. Και στις δύο περιπτώσεις, ιδιώτες και κρατικές επιχειρήσεις δίνουν «μάχες» για τα μερίδια αγοράς. Μπορεί προς το παρόν οι υπό δημόσιο έλεγχο εταιρείες να έχουν επιβάλει τη «δικτατορία» στην αγορά, αλλά τα πράγματα αλλάζουν γρήγορα και σε βάθος!
Το ενδιαφέρον, ωστόσο, είναι πως οι περισσότερες διεργασίες που συντελούνται στο παρασκήνιο, παραμένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, με προφανή σκοπό να μη διαταραχθούν οι ισορροπίες, τουλάχιστον σε αυτήν τη φάση κι έως ότου ωριμάσουν οι συνθήκες για την πλήρη ανατροπή των συσχετισμών. Όπως αναφέρουν πολύ καλά ενημερωμένοι παράγοντες της αγοράς, οι συνταρακτικές ειδήσεις θα προκύψουν από τα «νερά», όπως αποκαλούν την παραγωγή από υδροηλεκτρικές μονάδες.
Πρόκειται για τον κλάδο που συζητείται έμμεσα, στο «πακέτο» για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά ελάχιστοι αναδεικνύουν τη σημασία του, στρέφοντας περισσότερο την προσοχή στους λιγνίτες, ενδεχομένως για λόγους τακτικής.
Η πρόταση για ανταλλαγή ισχύος της ΔΕΗ με ξένους ενεργειακούς ομίλους, ωστόσο, περιλαμβάνει και κομμάτι της υδροηλεκτρικής παραγωγής, η οποία εξακολουθεί να παραμένει στο παρασκήνιο, παρά το γεγονός ότι στηρίζει μεγάλο μέρος του εγχώριου ηλεκτρικού συστήματος κι ενίοτε χρησιμοποιείται με τέτοιο τρόπο ώστε να πολλαπλασιάζει τα κέρδη όσων τη χρησιμοποιούν.
Οι πάντες θυμούνται πως η προηγούμενη διοίκηση της ΔΕΗ (Αθανασόπουλος) είχε προχωρήσει σε μία καλοστημένη «κομπίνα», ρίχνοντας περισσότερη ενέργεια από τα «νερά», με αποτέλεσμα να κατεβάζει την τιμή του συστήματος και οδηγώντας την κρατική επιχείρηση σε «τρελά κέρδη» μέσα στην καρδιά της διεθνούς οικονομικής κρίσης και μάλιστα όταν οι επιπτώσεις της είχαν αρχίσει να γίνονται αισθητές και στην Ελλάδα. Οι μεγάλοι υδροηλεκτρικοί σταθμοί, ωστόσο, ανήκουν στη ΔΕΗ και οι ιδιώτες δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να κατασκευάσουν δικούς τους. Άλλωστε, όλες οι προσπάθειες κατά την τελευταία δεκαετία προσέκρουσαν στο τέρας της γραφειοκρατίας, στις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών, αλλά και στο πολύ υψηλό κόστος για την κατασκευή τέτοιων έργων.
Ωστόσο, οι μονάδες αυτές θα γίνουν περιζήτητες τα επόμενα χρόνια, καθώς ακόμη και οι μεγάλες θεωρούνται – σε ορισμένες περιπτώσεις – ως σταθμοί ΑΠΕ. Το κυριότερο, όμως, είναι πως είναι οι «καθαρότερες» μεταξύ των παραδοσιακών σταθμών, με αποτέλεσμα από το 2013 να μην επιβαρύνονται με επιπλέον κόστος για την αγορά δικαιωμάτων ρύπων. Τώρα πλέον είναι ξεκάθαρο γιατί θα βρεθούν στο στόχαστρο πολλών «μνηστήρων», όταν κι εφόσον υπάρξει πολιτική απόφαση για πώληση μονάδων από τη ΔΕΗ. Όσο λοιπόν οι ταμιευτήρες είναι γεμάτοι με νερό, τόσο η αξία αυτών των μονάδων θα ανεβαίνει...
Σύμφωνα με απολύτως διασταυρωμένες πληροφορίες, ήδη, στα ανώτερα κλιμάκια της ΔΕΗ έχουν γίνει κρούσεις (έστω σε διερευνητικό επίπεδο) για το εάν πωλούνται κάποιες από τις μονάδες αυτές, με σταθερή αρνητική απάντηση.
http://topontiki.gr/article/12038
