με σημαντικές όμως βελτιώσεις, μελετά το νομικό επιτελείο της κυβέρνησης, ώστε να δώσει ανάσα στην αγορά και τη δυνατότητα σε επιχειρήσεις με έλλειψη ρευστότητας και πληθώρα χρεών να
αναδιοργανωθούν. Η αίσθηση που κυριαρχεί είναι πως η διαδικασία του άρθρου 99 ουσιαστικά απέτυχε, αφού δίνει μόνο μια παράταση ζωής στις επιχειρήσεις, οι οποίες ως επί το πλείστον οδηγούνται τελικά στο κλείσιμο. Άλλωστε, οι αριθμοί είναι καταιγιστικοί:
> Περίπου 1.000 εταιρείες σε όλη την Ελλάδα ζήτησαν το 2010 υπαγωγή στο άρθρο 99.
> 162 εταιρείες από αυτές ήταν μόνο στην Αθήνα.
> Παρ΄ όλα αυτά, τα λουκέτα μόνο το πρώτο 6μηνο του χρόνου έφτασαν τα 200.
Η ερμηνεία αυτών των αριθμών δείχνει την αποτυχία του συστήματος. Χαρακτηριστικό είναι ότι, ενώ μεσούσης της κρίσης το 2010 στο Πρωτοδικείο Αθηνών υποβλήθηκαν 162 αιτήσεις, το 2009 είχαν κατατεθεί 179 αιτήσεις. Η διαφορά είναι ότι τότε οι αιτήσεις γίνονταν δεκτές σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά από το δικαστήριο, αντίθετα τώρα, σύμφωνα με εκτιμήσεις δικαστικών πηγών, απορρίπτονται σε ποσοστό άνω του 70%.
Όπως εξηγούν νομικοί, οι επιχειρήσεις που καταφεύγουν στα άρθρα 99-106 του πτωχευτικού κώδικα απλώς πετυχαίνουν «παράταση ζωής». Για να υπαχθεί η εταιρεία στη διαδικασία θα πρέπει να υπάρξει συναίνεση της πλειονότητας των δανειστών, η οποία όμως δεν δεσμεύει τους δανειστές που δεν συμφωνούν. Το σημείο αυτό είναι ο λόγος που δεν λειτουργεί η διαδικασία, αφού το μόνο που επιτυγχάνεται είναι μια «παράταση ζωής» 4 ετών για την επιχείρηση, καθώς μόλις λήξει ο χρόνος της «ασυλίας» οι πιστωτές σπεύδουν να εισπράξουν τα οφειλόμενα.
Όσο για την εταιρεία, η στατιστική λέει ότι ούτως ή άλλως οδηγείται στο κλείσιμο, αφού με τη διαδικασία συνδιαλλαγής δεν επιτυγχάνεται τελικά και η περίφημη εξυγίανση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη αίτηση της εφημερίδας «Απογευματινή» για υπαγωγή στο άρθρο 99 στις αρχές Οκτωβρίου. Λίγες μέρες μετά, η ιδιοκτησία της εφημερίδας απέσυρε την αίτηση και κήρυξε πτώχευση, καθώς δεν υπήρξε σημείο επαφής με τους πιστωτές της. Αντίθετα, το καταργηθέν άρθρο 44 είχε δύο βασικές διαφορές:
Αφενός δέσμευε και τη μειοψηφία των πιστωτών και προϋπόθετε τη συμφωνία του 60% των δανειστών, οι οποίοι υπέβαλαν αίτηση με τη μείωση χρεών που δέχονταν.
Αφετέρου, ενώ στο 44 αρκούσε η απόφαση του εφετείου, με το 99 απαιτούνταν τρία διαφορετικά δικαστικά στάδια.
capital.gr
