Αν αφήσει κανείς κατά μέρος τις γενικότητες και τις αοριστολογίες και επιχειρήσει να προσδιορίσει το πρόβλημα της μέτρησης του βαθμού επίτευξης των κοινωνικών στόχων και των ικανοτήτων όλων αυτών που ασχολούνται με τα κοινά και αυτών που ασκούν κοινωνικό λειτούργημα υπερβαίνοντας, κατά το μέτρο του δυνατού, υποκειμενικές αντιλήψεις, θα διαπιστώσει την διάλυση δομών, αρχών, αξιών, ιδεών και σκοπών. Η εμπιστοσύνη που κάποτε υπήρχε στους θεσμούς και στους ανθρώπους που τους υπηρετούν έπαψε να υπάρχει. Αυτό μοιραία οδηγεί σε αισθήματα αστάθειας, σύγχυσης, φόβου, άγχους και επιθετικότητας.
Η ανασφαλής πραγματικότητα οδηγεί σε προκλητικές ανθρώπινες συμπεριφορές στην προσπάθεια κάλυψης των αναγκών για επιβίωση και ασφάλεια που γίνονται πλέον προτεραιότητα.
Οι ακάλυπτες διανοητικές ανάγκες (για γνώση και κατανόηση) οδηγούν σε απόλυτα συμπεράσματα και σε δογματικές θέσεις.
Οι ανικανοποίητες αισθητικές ανάγκες (για τάξη και ισορροπία) που βοηθούν στην επίτευξη μιας ζωής αρμονικής με τους εαυτούς μας και το περιβάλλον μας, οδηγούν σε αντιθέσεις και συγκρούσεις προωθώντας τη βία και την εγκληματικότητα.
Οι κοινωνικές ανάγκες τέλος που περιλαμβάνουν την ανάγκη αποδοχής και την ανάγκη αναγνώρισης εξαρτώνται από τον τρόπο ζωής, τις φιλοδοξίες, τις ικανότητες και τις δυνατότητες των ατόμων. Οι δυσκολίες σ' αυτόν τον τομέα προκύπτουν από την πολυπλοκότητα της σκέψης και αποτελούν μέρος της ύπαρξης.
Οι άνθρωποι μ' αυτές τις ανάγκες έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, το πιο ισχυρό όμως απ' όλα είναι η αναζήτηση της επιβεβαίωσης. Η τάση αυτή συνίσταται από τη μορφή μιας σταθερής δέσμευσης για εξουσία και έλεγχο των καταστάσεων. Εύκολα οποιαδήποτε κριτική δεν βολεύει βαφτίζεται κακόβουλη, προσβλητική και συκοφαντική. Συνέπεια μια τέτοιας θεώρησης είναι οι απειλές για δικαστικές διαμάχες, οι αγωγές και οι μηνύσεις. Η χαμένη αξιοπρέπεια και η προσβεβλημένη τιμή πρέπει να αποκατασταθούν, στην "τιμή" που ορίζει η δικαιοσύνη,έτσι ώστε να επανέλθει και πάλι η (ψευδ)αίσθηση της δύναμης, του ελέγχου και τις περισσότερες φορές και της αλαζονείας.
Σίγουρα η αίσθηση υπηρεσίας στον άνθρωπο και στην κοινωνία του σήμερα και του μέλλοντος δεν πρέπει να στηρίζεται στη νομιμοποίηση αυθαίρετων κρίσεων που δεν βασίζονται πουθενά, ούτε στην αποθέωση του υποκειμενισμού αλλά στην αποφασιστικότητα να διερευνήσει και να βρει απαντήσεις στα σημαντικότερα προβλήματα που προκύπτουν σ' ένα κόσμο αντιθέσεων και προκλήσεων.
Επιπλέον, όπως έλεγε κι ο Einstein: "Αυτός που ξεπερνά την κρίση ξεπερνά τον εαυτό του χωρίς να γίνει ο ίδιος "ξεπερασμένος".
www.activistis.gr
