"τα βήματά μου κάνω ως το Θεό
κι αν πέσω εγώ ξανά θα σηκωθώ"
Την αφορμή μου έδωσε ο πιο πάνω στίχος. Μοναδικός, μαγευτικός, αληθινός!
Αυτό τον στίχο θέλω να πω στον φίλο και συνεργάτη μου Γιώργο, που προχθες, εκεί, στη ταβέρνα του Νικόλα...
μου άνοιξε την καρδιά του.
Μου την άνοιξε όση ώρα ψιλλόκοβε το λάχανο και το μαρούλι από τη σαλάτα που μας έφεραν...Και όταν ένιωσε πως τον παρακολουθούσα με απορία, μου είπε και για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει και τον αναγκάζει να τρώει τα πάντα σχεδόν λιωμένα.
Και εκεί φίλοι και φίλες μου εξομολογήθηκε τις δυσκολίες που περνάει με την επιχείρησή του.
Να σημειώσω πως τον Γιώργο τον θεωρώ αν μη τι άλλο "νοικοκύρη" στα επαγγελματικά του.
Κι όμως ο Γιώργος, με δύο παιδιά που σπουδάζουν και μάλιστα το ένα στη Ρόδο, αντιμετωπίζει πρόβλημα...
Και το πρόβλημα του προκαλεί άγχος...
Και το άγχος του προκάλεσε πολλαπλά προβλήματα υγείας...
Κι όμως, κάπου εκεί, μεταξύ σαλάτας, οίνου και τυροκαυτερής κατάλαβα πως τα 3/4 των Ελλήνων αντιμετωπίζουν πρόβλημα υγείας λόγω...οικονομικού!
Και εκεί μου ήρθε πάλι να ρίξω μπουνιά στο τραπέζι και να μπινελικώσω το σύστημα, την χώρα που γεννήθηκα, την μάνα που με γέννησε...
Γιατί κάθε μέρα, να αρρωσταίνει κόσμος "νοικοκύρης";
Γιατί κάθε μέρα, να αυτοκτονεί κόσμος "νοικοκύρης";
Γιατί κάθε μέρα, να ξεφτιλίζεται η πατρίδα μου;
Γιατί κάθε μέρα, να ξυπνάμε με την ανασφάλεια για το αν θα επιβιώσουμε;
Φίλοι και φίλες, Έλληνες και Ελληνίδες πορευθείτε με τον πιο κάτω στίχο:
"Τα βήματά μου κάνω ως το Θεό κι αν πέσω εγώ ξανά θα σηκωθώ"
Η βάρκα έγειρε, δεν θα βουλιάξει όμως!
