Τόσον καιρό πού ήταν αυτή η εθνική ευαισθησία που τώρα θέλει να δείξει; Πρόκειται για μια έμπρακτη αυτοκριτική ή για μια στάση πολιτικής αυτοσυντήρησης μετά από τις αποκαλύψεις των συμφωνημένων στη συνέντευξη της τρόικα; Ή μήπως, τελικά, πρόκειται για μια έμμεση ομολογία πολιτικής ήττας για την αναποτελεσματικότητα του προγράμματος που επωμίζεται ο έλληνας φορολογούμενος τους τελευταίους δέκα μήνες;
Έχοντας ήδη χωθεί βαθειά στη ζούγκλα συναντούμε πλέον τον κίνδυνο να συρθούμε και σ’ένα χορό τύπου Σαλώμης στον οποίο οι δανειστές και οι εκπρόσωποι τους θα αξιώνουν στη θέση του γιγαντούμενου χρέους την ίδια την κεφαλή της χώρας. Αλλά ίσως να βρισκόμασταν και μπροστά σε μια ευκαιρία αν μπορούσαμε να την αξιοποιήσουμε προς όφελος της χώρας.
Εξαρχής και περισσότερο τώρα, μετά τη δεκάμηνη εμπειρία, φαίνεται ότι στο δρόμο που ακολουθούμε, το έργο θα εξελίσσεται από περικοπή εις περικοπή κι από...εισπρακτισμό σε εισπρακτισμό και στο εξής, ενδεχομένως, με την οικονομική αξιοποίηση τμήματος από την, ούτως ή άλλως, υποθηκευμένη δημόσια περιουσία. Σε τι συνθήκες όμως θα συνέβαινε αυτό το τελευταίο;
Μέσα σ’ ένα αδηφάγο κλίμα που θα ενθαρρυνόταν από τους γνωστούς-άγνωστους μεσάζοντες και τα τρωκτικά; Μέσα σ’ ένα νέο κύκλο διαπλοκής και διαφθοράς και μάλιστα ενισχυμένο με το νωπό προηγούμενο της ατιμωρησίας; Ποιος θα διασφάλιζε τη διαφάνεια των εμπορικών συναλλαγών και την εξασφάλιση των συμφερόντων της χώρας; Αυτοί που δεν άφησαν σκάνδαλο χωρίς να το συγκαλύψουν;
Αυτοί που δεν μπορούν να επιβάλλουν παρά ασήμαντους περιορισμούς στη δημόσια σπατάλη όταν επιτρέπουν στον ιδιωτικό τομέα να σπαράσσεται και να πλιατσικολογείται για να βγαίνουν οι μισθοί και να συντηρούνται τα ελλείμματα εκείνων των ημετέρων που θά΄πρεπε ήδη να έχουν σπρωχθεί ευγενικά αλλά και γενναία προς την παραγωγική εργασία;
Αυτοί που υπονομεύουν την υγιή επιχειρηματικότητα με απροκάλυπτες παραλείψεις, με προστασία των φοροφυγάδων και με φορολογική τρομοκρατία των νομοταγών, στα όρια της επιβίωσης ελευθεροεπαγγελματιών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών;
Ίσως ετούτος να είναι και ο πιο σημαντικός λόγος που κάνει αυτόν το δρόμο να δείχνει αδιέξοδος. Ότι δηλ. η τύχη των αναγκαίων ανατροπών βρίσκεται στα χέρια εκείνων που είχαν μετατρέψει τον παρασιτισμό σε τρυβλίο του πολιτικού συστήματος και βεβαίως εκείνων που αδυνατούν ν’ αλλάξουν νοοτροπία.
Αλλά χωρίς υγιή επιχειρηματικότητα δεν μπορούν να δημιουργηθούν παραγωγικές (όχι δουλικές) θέσεις εργασίας και χωρίς αδιάφθορους και αδέκαστους μηχανισμούς (χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες) δεν πρόκειται να υπάρξουν φορολογικά έσοδα. Και το πιο βασικό, χωρίς υγιή επιχειρηματικότητα δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε ανάπτυξη, ούτε ανταγωνιστικότητα.
Εφόσον λοιπόν, κατά τα φαινόμενα, είναι αδύνατον να δοθεί προοπτική σε αυτόν τον αδιέξοδο δρόμο, κάποια μορφή σημαντικής αναδιάρθρωσης του χρέους φαίνεται αναπόφευκτη στο άμεσο μέλλον προκειμένου ν’αποτραπεί η συνολική στάση πληρωμών.
Όταν ούτε η έκδοση ευρωομολόγων, ούτε η επιμήκυνση με ευνοϊκότερα επιτόκια είναι επιλογές που φαίνεται να συμφέρουν τους δανειστές. Αλλά και όταν η ευνοϊκότερη εξαγορά τμήματος του χρέους με νέα δανεικά ή μέσω της όποιας αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας μάλλον μικρό τελικό όφελος θα αποφέρει και πολύ μεγαλύτερο τίμημα για τη χώρα.
Ο Γουίλιαμ Φώκνερ έγραφε στο έργο του «Βουή και Μανία» «Επειδή ο Πατέρας είπε τα ρολόγια σκοτώνουν τον Χρόνο. Είπε ο Χρόνος είναι νεκρός όσο χτυπιέται μες στους μικρούς τροχούς του ρολογιού. Μονάχα όταν το ρολόι σταματήσει ο χρόνος έρχεται πραγματικά στη ζωή». Κάπως ανάλογα, τα αδιέξοδα χρονοδιαγράμματα και τα φθαρμένα γρανάζια του πολιτικού συστήματος λεηλατούν στην κυριολεξία τον πολύτιμο χρόνο που χρειάζεται η χώρα για να τινάξει την πολύχρονη παρασιτική λαθροβίωση και να επανέλθει πραγματικά στη ζωή…
Δ. Τρικεριώτης
