Αν θέλατε να παραθέσετε ένα γεύμα και είχατε είτε την επίγνωση είτε έστω την ανασφάλεια ότι το κυρίως πιάτο είναι αμφιβόλου ποιότητας, δεν θα δίνατε κάποια έμφαση στα ορντέβρ;
Νομίζω πως είναι απολύτως λογική σκέψη για κάθε φιλότιμο οικοδεσπότη που δεν είναι και master chef να προσπαθήσει να ευχαριστήσει τους καλεσμένους του βρίσκοντας τον τρόπο ή έστω το τρικ για να καλύψει τα ελλείμματα της μαγειρικής του με μια επίδειξη καλών προθέσεων. Τουλάχιστον σε εκείνα τα εδέσματα που μπορείς εύκολα να τα βρεις και έτοιμα και δεν θέλουν και πολύ μεγάλο… φυσικό ταλέντο. Στα προκαταρκτικά.
Αν θέλατε να πείσετε κάποιον για κάτι που από μόνο του δεν είναι δα και «νομικό θέσφατο», δεν θα υπερθεματίζατε κάπως σε όλα εκείνα που συνηθίζουμε να τα λέμε πρόλογο ή, στην αργκό, «ψηστήρι»;
Και πάλι λογική είναι – νομίζω – η σκέψη ότι κάθε έξυπνος διαπραγματευτής που δεν έχει με το μέρος του την καταλυτική δύναμη του αυταπόδεικτου θα προσπαθήσει να επενδύσει στη συναισθηματική προετοιμασία του συνομιλητή του, ώστε να είναι στην καλύτερη δυνατή διάθεση όταν έρθει η στιγμή για να ακούσει το «κυρίως θέμα». Θα επενδύσει δηλαδή στα προκαταρκτικά.
Και για να μην σας περάσει από το μυαλό ότι είμαι πουριτανός, θα το πω και αυτό… Αν θέλετε να πείσετε τον έρωτα της ζωής σας ότι, παρά τις φαινομενικές σας διαφορές (αυτός υπερτερεί εννοείται!), είστε ό,τι καλύτερο μπορεί να του συμβεί, γιατί τα ουσιαστικά σας χαρίσματα δεν είναι αυτά που φαίνονται, αλλά αυτά που θα αναδειχτούν αν σας δώσει την ευκαιρία, δεν θα προσπαθήσετε να κάνετε σωστά τα πάντα πριν από τη στιγμή που... δεν μπορείς να κρύψεις και πολλά; Δεν νομίζω υπάρχουν σε αφθονία όσοι δεν εκτιμούν ή δεν έχουν δει στην πράξη την καταλυτική σημασία των προκαταρκτικών κινήσεων στις σχέσεις.
Είναι λοιπόν πραγματικά αξιοπερίεργο πώς γίνεται ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος στην καθημερινή του ζωή να κατανοεί ότι όταν δεν είσαι σε πλεονεκτική θέση, όταν δεν έχεις αρκετά φυσικά χαρίσματα, όταν τέλος πάντων δεν είσαι σε θέση να πείσεις άμα τη εμφανίσει, πρέπει να καταφεύγεις στη δύναμη της διαπραγμάτευσης και στην προετοιμασία του εδάφους και να μην το καταλαβαίνουμε όταν πρόκειται για το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης.
Όταν, τέλος, φαντασιωνόμαστε τη χώρα μας απέναντι στον κόσμο, απέναντι στην τρόικα, απέναντι στη Μέρκελ, απέναντι στον Ερντογάν, απέναντι στην οικονομική κρίση και στην πίεση για αλλαγές, ξεχνάμε ότι κάποιος θα μας ξυπνήσει από τη γλυκιά φαντασίωση πως είμαστε οι «καλύτεροι» και θα μας ζητήσει να δείξουμε τα «κυρίως».
Και επειδή μεταξύ μας ξέρουμε ότι προς το παρόν δεν είναι και πρώτης ποιότητας, καλό θα είναι να αποδεχτούμε την τεράστια αξία των προκαταρκτικών…
(Επειδή ο μόνιμος αντίλογος του φίλου δεν αποφεύγεται με τίποτε, σας παραθέτω αυτούσια την άποψή του: «Μάκη μου, όταν κάποιος ξέρει πώς να καλύψει τις αδυναμίες του, σημαίνει ότι τις ξέρει. Και αυτό είναι ήδη ένα είδος δύναμης. Πιστεύεις ότι έχουμε, ως χώρα, έστω και αυτή; Πριν από τα προκαταρκτικά μάς χρειάζεται μάλλον να μάθουμε… τη διαδικασία αναπαραγωγής!»)
http://topontiki.gr/article/13973
