Σκηνή: το Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Ηθοποιοί: η ηγεσία της ΟΝΝΕΔ
Κομπάρσοι: κινητοποιημένοι ΔΑΠίτες και ΟΝΝΕΔίτες, έτοιμοι να χειροκροτήσουν όποτε χρειαστεί…
Καλεσμένοι: όλοι οι ΔΑΠίτες και οι ΟΝΝΕΔίτες, αλλά –φυσικά- και ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς.
Οι λέξεις προφανώς, καθόλου τυχαία επιλεγμένες. Αυτό που κληθήκαμε να παρακολουθήσουμε χθες ήταν μία παράσταση όπως όλες, όπου από την αρχή μέχρι το τέλος τα πάντα είναι προκαθορισμένα: τα σκηνικά καλώς προετοιμασμένα, οι ηθοποιοί έμοιαζαν σαν έτοιμοι από καιρό, ο κόσμος χειροκροτούσε δυνατά. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι οι πρωταγωνιστές απουσίαζαν: είχαν δώσει τη θέση τους στους παράγοντες της εκδήλωσης…
Κατά την πάγια –πλέον- τακτική της σημερινής ηγεσίας της ΟΝΝΕΔ, οι πραγματικοί ενδιαφερόμενοι αντιμετωπίστηκαν σαν καλεσμένοι, σαν καλεσμένοι που παρακολουθούσαν άλλους να κάνουν αυτό που θα έπρεπε οι ίδιοι να κάνουν… Το αποτέλεσμα: ένα φιάσκο το οποίο όμως φρόντισαν να καλύψουν οι –πάντοτε αξιόπιστοι- κομπάρσοι…
Η ΔΑΠ όμως δεν είναι και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σα θεατρική παράσταση. Η ΔΑΠ έχει ιστορία βαριά, την οποία κάποιοι δείχνουν να μην υπολογίζουν ούτε στο ελάχιστο. Εξηγούμαστε: Έως τώρα, οποιαδήποτε αλλαγή ή επικαιροποίηση της πρότασης παιδείας της ΔΑΠ, είχε προηγουμένως –αν μη τι άλλο- πάρει έγκριση από το αρμόδιο όργανό της, ήτοι το Κεντρικό Συμβούλιο της παράταξης, στο οποίο συμμετέχουν εκπρόσωποι των Γραμματειών των πόλεων απ’ όλη την Ελλάδα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, ο πρώτος πρόεδρος στην σύγχρονη ιστορία της παράταξης με τόσο προκλητικά απολυταρχική παρεμβολή στα δρώμενα της ΔΑΠ, αποφάσισε μαζί με τον περίγυρό του αυτή η «κορυφαία διαδικασία της παράταξης» να μην περάσει πρακτικά καθόλου από τα στελέχη τα οποία αφορά, τους ΔΑΠίτες. Όλες οι αποφάσεις πάρθηκαν από ομαδούλες δικών του ΟΝΝΕΔιτών, ενώ ταυτόχρονα δημιουργήθηκε ένα site στο οποίο μπορούσε κάθε ένας να προσθέσει τη δική του πρόταση. Τη διαχείριση του site φυσικά την είχε αναλάβει στενός άνθρωπος του προέδρου και άρα ήταν σχεδόν απίθανο οι προτάσεις που θα υπερισχύσουν κι εκεί να μην ήταν αυτές που ούτως ή άλλως σκόπευαν να περάσουν…
Με ποιο σκοπό λοιπόν έγινε το παραπάνω: για τη διοίκηση της ΟΝΝΕΔ αποτέλεσε μία «νομιμοποίηση» των όσων θα έπραττε. Ταυτόχρονα, θεωρήθηκε σπουδαίο επικοινωνιακό τρικ. Μήπως όμως σας θυμίζει κάτι;;;
Σε κάποιους δύσπιστους, όπως εμείς, το μυαλό μας πάει κατευθείαν στην Υπουργό Παιδείας, η οποία θέλοντας να αλλάξει το νόμο πλαίσιο, χωρίς όμως να μπει στη διαδικασία διαλόγου με τις φοιτητικές παρατάξεις, σκαρφίστηκε τη δημιουργία ενός site, όπου «θα μπορεί ο κάθε ένας να προσθέσει τη δική του πρόταση…»
Ο παραλληλισμός είναι άμεσος, όμως τα παράδοξα δεν σταματούν εκεί: η ηγεσία της ΟΝΝΕΔ, αλλά και της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, μιλούσαν πριν λίγο καιρό για «καθεστωτική συμπεριφορά» του υπουργείου, αφού αυτό προγραμμάτιζε αλλαγές χωρίς να καλεί σε διάλογο τις φοιτητικές παρατάξεις. Το υπουργείο απ’ την πλευρά του, διεμήνυε πως δεν πρόκειται να ανοίξει συζήτηση με τους «διεφθαρμένους φοιτητοπατέρες» και τις φοιτητικές παρατάξεις. Την ίδια ώρα που διαμαρτύρονταν, φαίνεται πως τους μπήκε στο μυαλό μια «ιδιοφυής» σκέψη: να πράξουν ακριβώς το ίδιο με τη δική μας πρόταση. Και έτσι και έκαναν.
Εδώ όμως παραλληλισμός δεν υπάρχει. Και δεν πρέπει να υπάρξει:
Γιατί αν για την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας οι εκπρόσωποι των φοιτητών είναι διεφθαρμένοι, θα πρέπει κάτι αντίστοιχο να ισχύει και για τους εκπροσώπους των ΔΑΠιτών, από την οπτική της ηγεσίας τους…
Θεωρούν λοιπόν τα «κεφάλια» της ΟΝΝΕΔ και της ΔΑΠ ότι οι Υπεύθυνοι σχολών της ΔΑΠ είναι διεφθαρμένοι; ή μήπως ανάξιοι διαλόγου; θεωρούν ότι τα μέλη των κεντρικών γραμματειών κάθε πόλης δεν έπρεπε να ερωτηθούν; δεν έπρεπε να έχουν λόγο σε αλλαγές που τους αφορούν και που, στο κάτω κάτω αυτοί θα κληθούν να υποστηρίξουν μέσα στα πανεπιστήμια; Η μήπως από το φόβο των αντιδράσεων αποφάσισαν ότι η μέθοδος του «αποφασίζω και διατάζω» είναι η πλέον αρμόζουσα;
Τα παραπάνω ερωτήματα προφανώς είναι ρητορικά και δεν είμαστε εμείς αρμόδιοι να τα απαντήσουμε.
Η κουβέντα όμως έχει ουσία: Η ΔΑΠ εφέτος προχώρησε σε σημαντικές αλλαγές της πρότασης χωρίς τα μέλη της –μέσα από τα όργανά τους- να έχουν δικαίωμα λόγου. Η ΔΑΠ προχώρησε σε αλλαγή της πρότασής της για το πανεπιστημιακό άσυλο, χωρίς να έχουν προηγουμένως λάβει γνώση οι άνθρωποι που θα χρειαστεί από εδώ και πέρα να το υποστηρίξουν, ερχόμενοι σε ευθεία σύγκρουση (ναι, καλά καταλάβατε, δεν εννοούμε ιδεολογική σύγκρουση) με τις διάφορες ακραίες ομάδες που δραστηριοποιούνται στα πανεπιστήμια. Πρόταση που σημειωτέον, στη μία και μοναδική απόπειρα που έγινε να ανακοινωθεί σε ολομέλεια Υπευθύνων Αθήνας, φάνηκε πως αν ποτέ οι ΔΑΠίτες είχαν ερωτηθεί, θα είχε συντριπτικά απορριφθεί…
Για ποιο λόγο λοιπόν πάρθηκε αυτή η απόφαση; Φήμες λένε πως ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ θέλει να «φτιάξει» την εικόνα του ενώπιον του Αντώνη Σαμαρά. Εξ ού και η πρόσκληση του τελευταίου στη χθεσινή εκδήλωση. (Αλήθεια, τι απόγινε εκείνη η περίφημη διοικητική αυτονομία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, από την ΟΝΝΕΔ και το κόμμα, για την οποία κάποτε ήμασταν υπερήφανοι;;;) Άλλες φήμες λένε πως είναι μία ζαριά της ηγεσίας της ΔΑΠ, εν’ όψει των επερχόμενων φοιτητικών εκλογών. Μπορεί να είναι και συνδυασμός των δύο… Μπορεί... Μπορεί…
Σε κάθε περίπτωση, λίγο μας ενδιαφέρει. Σκοπός μας δεν είναι να ψάξουμε τι σκέφτεται ο κάθε κ. Παπαμιμίκος. Σκοπός του παρόντος κειμένου είναι να καταδείξει ότι υπάρχουν ακόμα στη ΔΑΠ άνθρωποι που σκέφτονται ρομαντικά, άνθρωποι που σκέφτονται ρεαλιστικά, άνθρωποι που σκέφτονται. Άνθρωποι που μπήκαν στη ΔΑΠ για μια ιδέα και δε γουστάρουν να χρησιμοποιούνται μονάχα ως αφισοκολλητές ή χειροκροτητές. Ούτε να αντιμετωπίζονται ως καλεσμένοι στο ίδιο τους το σπίτι…
Οι άνθρωποι αυτοί ενεργοποιούνται και αντιδρούν…
Και θα αντιδρούν περισσότερο, όσο οι προκλήσεις αυξάνονται…
ΥΓ: Είναι αυτονόητο πως προφήτες δεν μπορούμε, ούτε και θέλουμε να γίνουμε. Μπορεί αυτή η πρόταση να αποδειχτεί εν τέλει σοφή επιλογή. Και τα απολυταρχικά καθεστώτα όμως, πολύ συχνά παίρνουν σοφές αποφάσεις. Αυτό όμως δεν αναιρεί τον τρόπο με τον οποίο τις έλαβαν. Το πρόβλημα είναι ότι και εκεί οι ενδιαφερόμενοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα λόγου. Και γι’ αυτό αντιδρούσαν, αντιδρούν και θα αντιδρούν. Είναι ιστορικός κανόνας. Και όπως κάθε κανόνας έχει κι αυτός τις δικές του εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν. Η ΔΑΠ όμως σίγουρα δεν είναι τέτοια…
Κίνηση Δαπιτών
