Ο πατέρας μου δεν ήταν στο σπίτι εκείνη τη μέρα, έλειπε «διακοπές» στη Γυάρο.
Είναι αλήθεια ότι κοιμόμασταν με ξεκλείδωτη τη πόρτα, δεν υπήρχε λόγος να κλειδώνουμε, έτσι και αλλιώς όταν ερχόταν η αστυνομία για να δει πως περνάμε δεν συνήθιζε να χτυπάει το κουδούνι.
Μεγαλώνοντας έπαιζα και εγώ σαν όλα τα παιδιά στους δρόμους. Χωματόδρομος ήταν τότε το στενό μας (σε γειτονιά της Αθήνας γεννήθηκα) και δεν υπήρχαν αυτοκίνητα ούτε πολυκατοικίες. Δεν πήγαινα βέβαια στο λούνα πάρκ, αλλά δεν με πείραζε – δεν ήξερα άλλωστε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο.
Επίσης θυμάμαι στο σχολείο, δεν μπορούσα να κάθομαι και να παίζω με όποιους ήθελα (τρεις τρεις καθόμασταν στο θρανίο και γύρω στους 45 ήμασταν στην τάξη) αλλά μόνο με παιδιά σαν εμένα που οι γονείς τους δεν ήταν αρκετά πατριώτες.
Θα μπορούσα να σου πω ακόμα πάρα πολλές ιστορίες που άκουγα τα χρόνια εκείνα αλλά μάλλον δεν θα σου αρέσουν: έχουν βλέπεις αίμα και ξύλο και θάνατο…
Και μη νομίζεις ότι δεν αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια. Αντιθέτως. Όχι όμως γιατί ήταν δικτατορία, αλλά επειδή ήμουν παιδί. Και αυτό είναι από μόνο του όμορφο.
Τα παιδιά μου συνήθως τα πηγαίνω στο πάρκο για ποδήλατο, βόλτα στον Υμμητό, και στις κούνιες που δεν κοστίζει γιατί και εγώ δεν έχω πολλά χρήματα. Για το ότι δεν μπορούν να παίξουν στη γειτονιά όπως εγώ «φταίει» η οικιστική ανάπτυξη, η αδιαφορία μας για το ποιος είναι και πως περνά ο γείτονας και πολλά άλλα, όχι όμως η δημοκρατία.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
