Υπάρχουν στιγμές που πιστεύω πως αν υπήρχε ένας καθρέφτης που μας δείχνει όπως πραγματικά είμαστε, αν με κοίταζα θα χαμογελούσα, υπάρχουν και άλλες όμως που πιστεύω ότι θα ούρλιαζα...
Τελικά, τον έχω αντικρύσει πολλές φορές αυτόν τον καθρέφτη... Έχω καταφέρει όμως να μείνω ανέκφραστή... Το είδωλο μου όμως δεν ήταν ανέκφραστο... Αυτός ο καθρέφτης ορθώνεται μπροστά σου στο σκοτάδι, όταν ακούσει τους τοίχους να τρίζουν μη χωρώντας την μοναξιά ή εσένα, όταν δεν έχεις την δύναμη να τον σπάσεις ή όταν έχεις πέσει και δεν έχεις την δύναμη να σηκωθείς. Μετά απο αυτό, όλα αλλάζουν για λίγο, μόλις όμως χρειαστεί να δεις ποιος πραγματικά είσαι, ορθώνεται και πάλι μπροστά σου και μένεις να τον κοιτάζεις και να αναρωτιέσαι που ξεκινάει ο κόσμος των ειδώλων και που ο "πραγματικός". Μένεις να κοιτάς και να αναρωτιέσαι... Δεν ξέρω αν έμαθα ακόμα την απάντηση, ξέρω όμως πως όποια κι αν είναι δεν θέλω να την δεχτώ.Ο λόγος; Ότι πάντα ο ένας κόσμος είναι καλύτερος και ο άλλος χειρότερος απο τον άλλον, έχουν όμως και οι δύο εσένα μέσα.Εσένα... Εσένα που αν σε έβλεπες θα χαμογελούσες και εσένα που αν σε έβλεπες θα ούρλιαζες..
Αναγνώστης
