Πέρασα από τη ΣΕΑΠ το ΄98 και έζησα μερικές εφιαλτικές στιγμές(καψώνια από βητάδες, από ελάχιστους αξιωματικούς, τρελή κούραση από ασκήσεις και κακουχίες) Είμαι σίγουρος πως πιο παλιές σειρές πέρασαν χειρότερα! Σημειωτέον πως υπηρέτησα 23 μήνες! Όμως ο γιος σου είμαι σίγουρος πως δε συμμερίζεται την αγωνία σου, καθώς θα μπορούσε να αποχωρήσει ανά πάσα στιγμή...
Αντίθετα αξιώνει να γίνει έφεδρος αξιωματικός και το να απαξιώνεις εσύ την προσπάθειά του είναι τουλάχιστον απογοητευτικό!
Εξάλλου -μακριά από μας- πρέπει να προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο να ηγηθεί ανδρών που θα περιμένουν από αυτόν να τους δείξει πως πρέπει να ανταπεξέλθουν σε αντίξοες συνθήκες και ενώ θα έχουν στρατοπεδεύσει,και η ικανότητά του σ΄αυτό μπορεί να είναι η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου!
Για να μην τα δραματοποιούμε όμως, η όλη εμπειρία μόνο δυνατότερο θα τον βγάλει!
Ας τον να είναι άτομο με αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό και όχι να αυτοπροσδιορίζεται ως "ο γιος σου"...
Aναγνώστης
