στα δεξιά του στον καναπέ να δούνε -το πάλαι ποτέ κάθε Κυριακή- μπάλα και με την ευκαιρία να της εξηγήσει όλα αυτά που για τη μεγάλη πλειονότητα των γυναικών είναι ορολογία του Κώδικα των Ναβάχο, τόσο άχρηστη όσο τα Σανσκριτικά. Καθώς της εξηγούσε τι είναι corner, τι σημαίνει off side, πότε σφυρίζει ο διαιτητής fault δεν ξεχνούσε να της πει πως το ποδόσφαιρο είναι σαν τη ζωή και για να το απολαύσεις πραγματικά ως φίλαθλος, πρέπει να 'χεις αξίες στη ζωή σου σαν άνθρωπος.
Έτσι απλά εξήγησε και κείνη στον εαυτό της την κατάντια του ποδοσφαίρου την Κυριακή, χάσαμε τις αξίες μας ως άνθρωποι, χάσαμε και το ποδόσφαιρο ως ιδέα. Γιατί αξίζει να βλέπεις ποδόσφαιρο όταν βλέπεις ωραία μπάλα, όταν οι παίκτες σκίζονται για τη φανέλα και τον κόσμο, όταν οι ομάδες βρίσκονται πίσω στο σκορ αλλά δεν παραιτούνται, το παλεύουν, όταν γίνονται οι μεγάλες ανατροπές, ή όταν πάλι το γνωστό αξίωμα του ποδοσφαίρου «όποιος δε βάζει γκολ το τρώει» επιβεβαιώνεται πανηγυρικά. Αν είσαι φίλαθλος η μπάλα είναι ωραία και απολαυστική όποια ομάδα κι αν την παίζει -αν είναι η δική σου φυσικά τόσο το καλύτερο! Κι όταν είσαι οπαδός, με την καλή έννοια του όρου, που όμως εξαφανίζεται στους απρόσωπους όχλους βανδάλων, την αγαπάς την ομάδα σου κι όταν χάνει, γιατί μια περήφανη ήττα είναι σίγουρα καλύτερη από μια ταπεινωτική νίκη και κάνει τη νίκη στο επόμενο παιχνίδι λυτρωτική κάθαρση. Το ποδόσφαιρο, εν τέλει, παίζεται με τα πόδια -ούτε με τις δηλώσεις, ούτε με τα πορτοφόλια- κι αξίζει να κερδίζει αυτός που παίζει κι όχι αυτός που του σφυρίζουν καλά, σήμερα η μία ομάδα αύριο η άλλη, γιατί πώς να το κάνουμε η μπάλα είναι στρογγυλή, πεισματάρα σαν κάθε θηλυκό και είναι φορές που στο πλεχτό αρνείται να μπει πάση θυσία!
Τι απ' όλα αυτά είδαμε στο «ντέρμπι των αιωνίων αντιπάλων»; Όλα αυτά στην αντίστροφη πλευρά, στην αρνητική, στην απουσία τους. Οπαδοί που αν η ομάδα δεν κερδίσει βρίζουν θεούς και δαίμονες, γίνονται «μεταφορείς» που «μετακομίζουν» το γήπεδο (καρέκλες, σιδεριές. λεκάνες τουαλέτας (!!!) ) και δέρνονται σα να ναι η Τρόικα οι οπαδοί της άλλης ομάδας που τους κόβει το 13ο μισθό. Φυσικά, τι να κάνουν κι αυτοί όταν η ίδια «βαμμένη» εφημερίδα τη μια βδομάδα βρίζει τους ΙΔΙΟΥΣ παίκτες και την άλλη τους αποθεώνει;! (Πώς ο ίδιος άνθρωπος γίνεται από θεός παλτό και τούμπαλιν μέσα σε λίγες μέρες ποτέ δε θα καταλάβω!) Και βέβαια, τι να κάνουν όλοι οι από πάνω όταν οι θεσμικοί παράγοντες -λέγε με πρόεδρο- διδάσκουν ήθη σπρώχνοντας, χτυπώντας και βρίζοντας παίκτες της αντίπαλης ομάδας και κάνοντας το οπαδικό καλαμπούρι της φούστας παίκτη επίσημη απάντηση;! Μην αναφερθώ στο ότι αν όντως δεν είδε ο ως άνω άνθρωπος τους «οπαδούς της ομάδας που μπήκαν να πανηγυρίσουν τη νίκη» ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΧΩΡΟ να κερνάνε ένα μπερτάκι ξύλο τους παίκτες της άλλης ομάδας... έτσι για τα επινίκια, θα πρέπει να σπεύσει σε ένα οφθαλμολογικό! Και μιλώντας για γκαβομάρα - λέγε με διαιτητή- από μικρή αναρωτιόμουν, αφού το είδα εγώ απ' την τηλεόραση πώς δεν το είδε εκείνος που είναι εκεί; Αλλά, βέβαια, αν η σφυρίχτρα σου είναι επίχρυση, η λάμψη τυφλώνει και αν σε βαραίνει η τσέπη σου δεν μπορείς να τρέχεις για να 'σαι μπροστά στη φάση! Και μετά, θα ρθει και ο αθλητικός δικαστής να αποτελειώσει τη χαρά του ποδοσφαίρου. Πόσο κακός οπαδός είσαι, φίλε οπαδέ, όταν κάνεις επεισόδια και αναγκάζεις μετά την ομάδα σου να παίζει κεκλεισμένων των θυρών, οπότε και τη φωνή σου στερείται και τα πολύτιμα έσοδα; Πόσο ανεγκέφαλος είσαι, φίλε οπαδέ, να δέρνεις τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας; Πόσο χαζός είσαι να χτυπάς ένα πιτσιρίκι που είναι διεθνής σου, και σε μια βδομάδα θα φωνάζεις το όνομά του ρυθμικά -και πολύ καλά θα κάνεις- ελπίζοντας να κάνει μια καλή εμφάνιση με το εθνόσημο; Πόσο ηλίθιος είσαι, φίλε οπαδέ, να χτυπάς ένα μεγάλο παίκτη που ήρθε στη χώρα σου σε παραγωγική ηλικία να ομορφύνει τα γήπεδά σου, ν' ανοίξει και σένα λίγο το ματάκι σου μια και όλοι οι καλοί Έλληνες παίκτες την κάνουνε γι' αλλού αν τους δοθεί η ευκαιρία κι όσοι μένουν εδώ τους τρώει η μαρμάγκα του ελληνικού πρωταθλήματος; Πώς μετά τολμάς να παραπονιέσαι μετά που βλέπεις καλά πόδια μόνο όταν παρακολουθείς ξένα Πρωταθλήματα, όταν σηκώνεις χέρι στους παίκτες και όταν στο ποδοσφαιρικό λεξικό δίπλα απ' τη λέξη «ΠΑΡΑΓΚΑ» γράφει «Ελληνικό Πρωτάθλημα»; Γιατί, φίλε οπαδέ, εξαιτίας σου ο μπαμπάς μου δε με πήγε ποτέ γήπεδο; Και τα λέω σε σένα, γιατί ο Πρόεδρος, δε θα μ' ακούσει, γιατί μπορεί σε σένα να πλασάρεται ως φανατικός της ομάδας, αλλά μόνο φανατικός της τσέπης του και του συμφέροντός του είναι! Και, τελικά, φίλε οπαδέ, πόσο ανόητο είναι να δέρνεσαι με τους συμπολίτες σου όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα γύρω σου; Μήπως, αν ντε και σώνει κάπου πρέπει να ρίξεις ξύλο, το ρίχνεις σε λάθος μέρος; Μήπως, κάποια στιγμή, πρέπει να τους αποδείξεις, ότι δεν είσαι ανόητος, χαζός, ανεγκέφαλος, ηλίθιος, ότι δεν είσαι πρόβατο;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
