επιζητώντας πλέον μόνο το πέραν από κάθε τι που συνιστούσε μέχρι τη στιγμή εκείνη το σύνολο του κόσμου.
Το story: «Ξεχάστε με». Μ’ αυτήν την έκκληση, ταυτόχρονα και επίκληση και παράκληση, τερματίζει τον μονόλογό του αυτός που τον ξεκίνησε απευθυνόμενος σε όλους, ή και σε κανέναν, λέγοντας «Τώρα αρχίζω». Πρόκειται για έναν άνθρωπο που απεκδυόμενος οποιαδήποτε κατάκτηση και οποιοδήποτε κέρδος, είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, αποτιμώντας όλα τα μεγέθη σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δόξας και ματαιοδοξίας, σταθμίζοντας τα οφέλη και τις απώλειες, υπερβαίνοντας νίκες και ήττες, μεγαλεία και κατοχυρώσεις μεγαλείων, δεν επικαλείται πλέον παρά εκείνο που απομένει όταν όλα έχουν διανυθεί και εξαντληθεί ως ιδιωτική και ως δημόσια περιπέτεια, δηλαδή την παραδοχή μιας ολικής εξαφάνισης που είναι η άλλη όψη της ολικής λύτρωσης και η μοναδική απόλυτη αντιστοιχία με την αναπόδραστη θνητότητα.
Βιογραφία του έργου: Ο μονόλογος του Δημήτρη Δημητριάδη ανέβηκε για πρώτη φορά το 1998 στο Παρίσι, στο Petit Odeon, από τον J.-C. Bailly και το 2001 στο Theatre de Bobigny. Στην Ελλάδα παρουσιάζεται για πρώτη φορά.
Άποψη Σκηνοθέτη / Ηθοποιού: Δημήτρης Τάρλοου: «Μετά τον αιώνα του σώματος, τι γίνεται; Πώς ονειρεύεται ο θάνατος; Αυτά αναρωτάται ο Άμλετ, δια της μεταφραστικής πέννας του ποιητή Γιώργου Χειμωνά. Ο Δημήτρης Δημητριάδης στη Λήθη του, δεν αναρωτάται τίποτα. Τίποτα πια δεν έχει σημασία. Καμιά μεταφυσική αγωνία, πουθενά ο πυρετός αυτός που προκαλεί κρύα ρίγη, καμιά ελπίδα, τίποτα! Ο Δημητριάδης γίνεται βέβηλα πρωτοπόρος γιατί αποδέχεται αυτό το τίποτα και παραδίδει σε μας το σώμα, ως μοναδική αξία. Αυτό το κατασυκοφαντημένο από τους κατόχους του σώμα, εκείνο που το ενοχοποίησαν οι θρησκείες κι οι πολιτισμοί, που το έντυσαν, το γελοιοποίησαν, το εξέθεσαν, το πίστεψαν, το εξύψωσαν, το θεοποίησαν, το βίασαν, αυτό το σώμα απασχολεί τον Δημητριάδη. Η αποδοχή του σώματος και του αιώνα του, που είναι μια στιγμή στην αφόρητα μακραίωνη ιστορία του Σύμπαντος, είναι η μοναδική πράξη που ο άνθρωπος μπορεί να κάνει πριν πεθάνει. Είναι όμως μια σημαντική πράξη αυτή η αποδοχή, ακριβώς επειδή είναι η μοναδική. Όλα τα υπόλοιπα είναι ο ενοχλητικός θόρυβος που παράγουν οι άνθρωποι για να θυμούνται ότι υπάρχουν. Για να μην αποδεχτούν τον θάνατο. Η λήθη είναι το ηθελημένο πέρασμα από τον θόρυβο στη γαλήνη του τίποτα. Γι' αυτό είμαστε πλασμένοι. Όλοι μας. Αλληλέγγυοι του τίποτα. Ο Δημητριάδης μάς καλεί να γαληνέψουμε στην ιδέα αυτής της απολύτου αλληλεγγύης. Και να αγαπηθούμε πραγματικά. Να αγαπήσουμε τους Άλλους. Ως Σώμα».
