Η πυξίδα αυτή ήταν µία πέτρα, υποστηρίζουν δύο επιστήµονες από ταΠανεπιστήµια Eotvos της Βουδαπέστηςκαι Lund της Σουηδίας.
Ηταν µία «ηλιόπετρα», ένα είδος διάφανου ασβεστίτη που µπορούσε να µαγνητίζει το ηλιακό φως, ακόµη και µέσα στην οµίχλη, µε αποτέλεσµα να «προδίδει» τη θέση του ήλιουστους ταξιδευτές ώστε να µην παρεκκλίνουν από την πορεία τους.
Σύµφωνα µε το «Nature», οι δύο επιστήµονες, (ΓκαµπόρΧορβάθ και Σούζαν Ακεσον) προσπαθούσαν από το 2005 να επιβεβαιώσουν έναν παλαιό θρύλο που έλεγε ότι οι Βίκινγκς µπορούσαν να προσανατολίζονται στις θαλάσσιες εξορµήσεις τους µε τη βοήθεια µιας πέτρας που τους έδειχνε τον δρόµο.
Απο το 750 µέχρι το 1050 µ.Χ., οι Βίκινγκς ήταν σε θέση να πραγµατοποιούν αποστολές χιλιάδων χιλιοµέτρων προς την Ισλανδία, τη Γροιλανδία και ακόµη πιο πέρα, στα παράλια της ΒορείουΑµερικής, όπως έχει υποστηριχτεί από πρόσφατες µελέτες.
Αυτά τα ριψοκίνδυνα ταξίδια µπορούσαν να τα πραγµατοποιούν ακόµη και όταν ο ουρανός ήταν σκοτεινός, επικρατούσε οµίχλη ή χιόνιζε χωρίς να έχουν άµεση οπτική επαφή µε τα άστρα.
Οι δύο ειδικοί λένε πως ήταν αυτή η πέτρα, η οποία εκµεταλλευόταν ένα φυσικό φαινόµενο, την πόλωση του φωτός, και ανάλογα µε τη θέση στην οποία την κρατούσε κάποιοςµπορούσε να «λάµπει» περισσότερο ή λιγότερο, φανερώνοντας το πού βρίσκεται οήλιος. Ακόµη και όταν ο ουρανός ήταν σκοτεινός.
Ετσι δεν χρειαζόταν να ταξιδεύουν υπολογίζοντας την πορεία τους από τη θέση των άστρων.
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
