Το κείμενο της Ν Χ.:
«ΟΧΙ στην κατάργηση - συγχώνευση των σχολειών !
ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΧΟΛΕΙΟ!
7ο γενικό λύκειο και 8ο γυμνάσιο Νέας Σμύρνης
ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2011
Παιδιά είμαστε, ηλικίας μικρότερης των 18. Τι συμβαίνει πια με αυτήν την χώρα; Δεν έχουν με ποιον να "πολεμήσουν" και "χτυπάνε" εμάς; Αν είναι αναγκαίο να κονταροχτυπηθείτε με κάποιον κάντε το μεταξύ σας.
Η οικονομική κρίση κύριοι έχει ήδη έρθει και δεν πρόκειται να πάει πουθενά ακόμα και αν κλείσετε όλα τα σχολεία της Ελλάδας.
Και τώρα τι; Το σχολείο ΜΑΣ; Το σχολείο ΜΟΥ; ΤΙ; Θα κλείσει; Ή θα συγχωνευτεί; Δεν την κατανοώ αυτήν τη λέξη κύριοι.
Μήπως σημαίνει θα χάσω τις σπουδαιότερες, όμορφες, αθώες, παιδικές, σχολικές μου αναμνήσεις; Ή την παρέα μου, τους καθηγητές μου, το θρανίο μου, την τάξη μου;
Την τάξη που ήμουν πέρσι; Ή μήπως αυτήν που ήμουν πρόπερσι; Εγώ αγαπητοί θέλω αυτούς τους τοίχους, θέλω αυτές τις σκάλες, θέλω αυτά τα θρανία Δεν σας επιτρέπω να με πάρετε από εκεί. Να μας πάτε πού;! Είμαστε ψυχές. ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Ούτε ψηφοφόροι, ούτε πελάτες, ούτε κοπάδι να μας πηγαίνετε αριστερά, δεξιά.
Κύριοι, το μέλλον είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε το μέλλον. Είμαστε εμείς το μέλλον. Πώς να σας το πω αλλιώς, πόσες φορές; Έτσι δεν μας ελέγχετε. Έτσι μας διώχνετε. Δημιουργείτε οργισμένους νέους, για να έχετε μετά να ονομάζετε κάποιους αναρχικούς; Ή μήπως για να είμαστε 35 άτομα σε μια τάξη να μην λαμβάνουμε καμιά πληροφορία, η παιδεία να πάει στο διάολο και να φτιάξετε μια στρατιά ηλιθίων;
Κύριοι,
αναρωτηθήκατε ποτέ, εσείς στην θέση μας τι θα κάνατε;
Σκεφτήκατε ποτέ πώς νιώθουμε;
Μήπως πέρασε από το μυαλό σας πώς θα γίνουν τα πράγματα μετά;
Ή μάλλον εσείς, ναι εσείς όλοι εκεί... στη θέση μας κύριοι και κυρίες τι θα κάνατε;
Εντάξει δεν λέω πως ήρθε και το τέλος του κόσμου.
Μα τι λέω και βέβαια ήρθε.
Ο κόσμος μας μαθαίνουμε πως περιλαμβάνει μικρότερους κόσμους, ομάδες, μικρές κοινωνίες, η μια μέσα στην άλλη.
Η κοινωνία μου είναι το σχολείο μου.
Το σχολείο μου, οι φίλοι μου, τα μαθήματα μου, κουραστικά, ενδιαφέροντα, αυτά είναι όλα ο κόσμος μου. Με ποιο δικαίωμα και με ποιο Νόμο μου τον γκρεμίζετε τον κόσμο μου;
Ποιος σας το επέτρεψε;
Εγώ σας έδωσα την άδειά μου;
Τι σόι κύριοι ευγενείς είστε εσείς; Θέλετε να έχετε και σεβασμό, πληθυντικούς, και τίτλους. Κερδίστε τους. Λυπάμαι. Είστε πολύ λίγοι στα μάτια μου.
Εμείς ούτε καν που σας ψηφίσαμε. Γελοίο... Λες και δεν έχουμε γνώμη. Μερικές φορές ντρέπομαι που είμαι συμπολίτισσα μερικών από εσάς εκεί. Με τις μεγάλες αναπαυτικές καρέκλες που κοροϊδεύετε τον κοσμάκη. Αυτόν τον κοσμάκη που κλέβει για να φάει. Έτσι άκουσα στις ειδήσεις και ανατρίχιασα. Μα πού φτάσαμε; Πόσο χαμηλά;
Σας ψήφισαν για να μας βγάλετε από τον βούρκο. Εσείς μας κλοτσάτε με το πόδι σας στο κεφάλι. Μας πνίγετε πιο βαθιά. Δεν αναπνέει ο κόσμος. Ξυπνήστε επιτέλους.
Και αντί να μας σώσετε, από αυτή την κατάσταση τώρα γίνεστε και παιδοκτόνοι; Ναι ακριβώς... ονείρων παιδικών. Ντροπη. Τα βράδια κύριοι δεν σας κυριεύει ένα αίσθημα τύψης;
Τα παιδιά σας ρωτήστε. Τι θα έκαναν στη θέση μας; Τι;
Σκεφτείτε, εμείς λοιπόν τι φταίμε;
«Τις πταίει;», που έλεγε και ο Τρικούπης.
Πάντως όχι εμείς.
Παιδιά είμαστε κύριοι. Όχι κοπάδια. Δεν μας ξεπουλάνε με το κιλό. Είμαστε ανεκτίμητοι. Και πολύ δυνατοί. Αν η δικιά μου φωνή δεν ακουστεί. Θα ακουστεί όταν ενωθεί με εκατοντάδες.
Και πιστέψτε με. Δεν νιώθω μόνη σε αυτόν τον κόσμο που μου γκρεμίζετε. Καθόλου μόνη. Ισχύς εν τη ενώση.
Είμαι μαθήτρια της Α’ Λυκείου, του 7ου Λυκείου Νέας Σμύρνης «Εστία». Ναι, αυτό στην πλατεία, που έφτιαξε ο Ωνάσης. Ναι αυτό κύριοι. Που σε λίγο καιρό θα το δω να γκρεμίζεται. Αυτό.
Ναι, ντροπή. Όχι απλά για μένα. Για όλους μας.
Αποτελεί ιστορία. Έχω μάθει να σέβομαι και να αγαπώ την ιστορία. Γιατί κύριοι, από όσο έχω καταλάβει, όποιος γνωρίζει ιστορία, ξέρει και ποιος είναι, ποιος θα γίνει, πού ζει, τι κάνει και σέβεται. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μαθαίνεις. Γίνεσαι σοφότερος. Εσείς κύριοι τι σχέση έχετε με την ιστορία;
Θέλω να πατάω σταθερά κύριοι. Εσείς είναι σαν να μου τραβάτε το χαλί κάτω από τα πόδια. Πέφτω. Πονάω. Φοβάμαι.
Μα ξέρω. Θα σηκωθώ. Ρόδα είναι και γυρίζει.
Δεν ντρέπομαι ούτε και φοβάμαι να πω το όνομά μου. Εγώ δεν κρύβω τις ιδέες μου, ούτε το όνομά και το πρόσωπό μου, ούτε κουκουλοφόρος - ματατζής είμαι ούτε τίποτα.
Είμαι μια οργισμένη μαθήτρια, πολίτης, μελλοντικός ψηφοφόρος, μέρος του συνόλου. Άνθρωπος. Πείτε με ό,τι θέλετε, αποκαλέστε με όπως θέλετε. Δεν με απασχολεί.
(αν και θα μπορούσε αυτό το πρόχειρο και ασύντακτο κείμενο να είναι ενός οποιουδήποτε άλλου συμμαθητή μου, έτυχε να το γράψω εγώ. Σας είπα κιόλας, δεν είμαι η μόνη)
Αναγνώστρια
