Αν όσα συνέβησαν στο Καραϊσκάκη το βράδυ του Σαββάτου είχαν περιοριστεί στα διαιτητικά εγκλήματα Καλόπουλου, Τρύφωνα και Σαραϊδάρη, τότε ίσως η σημερινή κουβέντα να είχε μικρότερη αξία. Το μεγαλύτερο έγκλημα για όλους όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό έγινε μετά τη λήξη του αγώνα. Πρώτα με το ντου στους παίκτες του Παναθηναϊκού και έπειτα με το πρωτοφανές παραλήρημα από πρόεδρο μεγάλης ομάδας που συνέβη στη μικτή ζώνη, στα αποδυτήρια και μπροστά στις κάμερες.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης μπήκε στο ποδόσφαιρο με τυμπανοκρουσίες από ουδέτερα και φίλα προσκείμενα Μέσα και η πορεία του έχει αποδειχθεί ανεξέλεγκτη. Σήμερα είναι ο παράγοντας που επιτίθεται σε αντιπάλους παίκτες, που δηλώνει ότι «σήμερα κέρδισε το ποδόσφαιρο» έπειτα από τη σφαγή των αμνών που συνοδεύτηκε από ξύλο στους φιλοξενούμενους! Είναι ο πρόεδρος που δεν τολμά να καταδικάσει τα γεγονότα όπως έκανε ο αξιοπρεπέστατος και ποδοσφαιράνθρωπος Ερνέστο Βαλβέρδε, αλλά μιλάει για «πέντε ανθρώπους που μπήκαν να πανηγυρίσουν τον τίτλο».
Είναι εκείνος που φωνάζει σε έναν ποδοσφαιριστή που έχει τη… φούρια του (καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία) ότι «σε γαμ… με», που το επαναλαμβάνει στον Τζόρβα, που δείχνει, όπως ορθά έγραψε ένας φίλος του Ολυμπιακού σε χθεσινό του μήνυμα στο gazzetta, έτοιμος να ξεπεράσει τον Τσουκαλά, ο οποίος τουλάχιστον είναι και αυθεντικός…
Όσοι ήταν μπροστά στον Μαρινάκη την ώρα των δηλώσεων μιλούν για έναν άνθρωπο που «φωνάζει» πως θυμίζει… Γκοβού. Δικαιολογείται; Σαφέστατα και όχι.
Οι δηλώσεις του στην ουσία αποτελούν την επιβράβευση όσων μπήκαν μέσα. Και την πανηγυρική διάψευση της προσπάθειάς του για πάταξη της βίας.
Όσα συνέβησαν στην Τούμπα και καταλόγισαν οι παρόντες, φαίνονται πια πως δεν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας όπως πίστεψε η πλειονότητα.
Σε ένα κράτος που βουτάει ετσιθελικά μισθούς, κόβει επιδόματα, συντάξεις, δεν χρειαζόμαστε και παράγοντες με αυτούς του είδους τις «αρχές».
Είναι βέβαιο ότι αυτό το άρθρο θα βρει αρκετούς αντιμέτωπους. Είναι οι ίδιοι που καθημερινά επιχειρούν να φιμώσουν οποιονδήποτε έχει αντίθετη άποψη με εκείνη του Μαρινάκη.
Το βράδυ του Σαββάτου ο μεγάλος χαμένος δεν ήταν ούτε ο (κάθε) Καλόπουλος ούτε ο (κάθε) Τρύφωνας. Οι διαιτητές έρχονται και παρέρχονται.
Ο μεγάλος χαμένος ήταν εκείνος που έβαλε εκατό ζεστά εκατομμύρια το περασμένο καλοκαίρι και δεν υπολογίζει κανένα κόστος μπροστά στην προσπάθεια να πάρει ένα ποσοστό από αυτά πίσω. Ο Μαρινάκης γελοιοποιήθηκε μπροστά στα μάτια όλης της Ελλάδας με όσα έγιναν, αλλά και με όσα δήλωσε.
Από έναν νέο άνθρωπο περιμέναμε πάθος, ένταση, επενδύσεις, καθαρά χέρια. Σήμερα είναι το απόλυτο παράδειγμα προς αποφυγή. Αρκετούς τέτοιους είχαμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν θέλουμε κι άλλους, «δυνατότερους», που θα υπενθυμίζουν τους νόμους της ζούγκλας.
