Τα Εξάρχεια από τις 23:00 που έφτασα ήταν ήδη αποκλεισμένα. Η Αστυνομία είχε αποκλείσει την πρόσβαση από παντού στήνοντας μπλόκα με περιπολικά και ειδικές ταινίες. Ώπα, λέω, πάλι μπάχαλα θα γίνονται, παρόλο που αδυνατούσα να το συνδιάσω με κάποιο γεγονός... Φτάνοντας αντίκρυσα το όχι ασυνήθιστο φαινόμενο να γίνεται συναυλία στη μέση της πλατείας. Ο ήχος από το live πρέπει να ακουγόταν τουλάχιστον 200 μέτρα πιο μακριά. Ορισμένοι από τους συμπολίτες μας θεωρούν ότι είναι απόλυτα θεμιτό να σηκώνονται στο πόδι καμιά πενηνταριά πολυκατοικίες για να κάνουν αυτοί την ‘επανάστασή’ τους και να εκφράσουν την ‘οργή’ τους για το ΄σύστημα’, μία λέξη που θεωρώ ότι για πολλούς από αυτούς είναι κάτι πολύ αόριστο και συγκεχυμένο στο μυαλό τους και μοιάζει πιο πολύ με το δράκο του παραμυθιού παρά με ο,τιδήποτε άλλο. Η Στουρνάρη ήταν αποκλεισμένη ενώ κάδοι σκουπιδιών καίγονταν σε πολλούς δρόμους – με πολλά από τα σκουπίδια εννοείται να έχουν χυθεί στους δρόμους προσθέτωντας ακόμα περισσότερο στην ομορφία της όλης κατάστασης. Τα ΜΑΤ, τα οποία βρίσκονταν από ώρα σε ‘θέση μάχης’, κάναν σε κάποια φάση το αναμενόμενο ‘ντού’ και επικράτησε για κανά δύωρο ένας μικρής (για τα δεδομένα της περιοχής πλέον) κλίμακας πανικός μεταξύ αυτών και διάφορων άλλων, τους οποίους θα αποφύγω να κατατάξω σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτκό/ιδεολογικό χώρο. Δεν κατάλαβα για ποιο ιδιαίτερο λόγο γίνονταν όλα αυτά χθές, δεν ήταν ούτε καμιά επέτειος, ούτε κάποια διαδήλωση απ’όσω γνωρίζω... μάλλον κάποιοι δεν θα είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν το Σαββατόβραδό τους... Εν πάσει περιπτώσει μετά από κάμποση ώρα και αφού είχαν πέσει καμιά δεκαριά τόνοι δακρυγόνα και η μυρωδιά από τα καμμένα σου τρύπαγε τα πνευμόνια, τα πράγματα ηρέμησαν και τα Εξάρχεια θύμιζαν για μια ακόμα φορά πεδίο μάχης με κάποιους δρόμους να είναι βγαλμένοι απευθείας από post-apocalypse ταινία. Έφυγα με την ιδέα ότι ίσως αυτή θα είναι μια συνήθης κατάσταση για τα Σάββατα που μας έρχονται και ομολογώ ότι δε κοίταξα το μέλλον με πολύ θάρρος και αισιοδοξία...
Πραγματικά λυπάμαι. Είναι στιγμές που σκέφτομαι ότι δεν μας φταίνε ούτε Μνημόνια ούτε Τρόικες ούτε τίποτα από αυτά. Σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε αφήσει τίποτα όρθιο. Ο καθένας ό,τι του γουστάρει. Είτε αυτός λέγεται κράτος είτε πολιτικός είτε αστυνομία είτε απλός πολίτης. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να συνεχίσω τη ζωή μου σε αυτόν τον τόπο...
Αναγνώστης
