Μιλάω για το φρούτο του πολιτικού «κουτσαβακισμού», της νεοελληνικής μαγκιάς, του πολλά βαρύ, του άντρακλα που δεν σηκώνει πολλά πολλά. Φρούτο το οποίο ευδοκιμεί κυρίως σε πολιτικούς επιπέδου τοπικής αυτοδιοίκησης, επειδή η εκεί πιο περιορισμένη και σαφώς πιο συμμαζεμένη μικρή εκλογική πελατεία το σηκώνει. Μιλάω για πολιτικούς, οι οποίοι αναφέρονται στον εαυτό τους πάντα σε τρίτο πρόσωπο, π.χ. «ο Νομάρχης λέει…, όταν ο Δήμαρχος μιλάει…», κ.ο.κ.
Άλλος ντύνεται Ζορρό, καβαλάει άλογο ή σκούτερ (χωρίς κράνος) και ξαμολιέται στους «αγρούς» για να λύσει τα προβλήματα του τόπου του, όπως αυτός νομίζει καλύτερα. Άλλος σκαρφαλώνει σε γκρέϊντερ, και ξεκινάει επανάσταση ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα, στους λεφτάδες που μας πατάνε, στη διαπλοκή, και τελικά ηρεμεί μόλις του δίνουν κάποιες κάρτες ελεύθερης διέλευσης από τα διόδια. Οι καντίνες μαζεύονται, τα τηλεοπτικά συνεργεία αποχωρούν, και ο εμβρόντητος λαός, που διψάει για άρτο και θεάματα, αναμένει το επόμενο πιασάρικο event κολλημένος σταθερά στο ΣΤΑΡ Τσάνελ .
Βέβαια υπάρχουν βαρύμαγκες πολιτικοί ταγοί και στη κεντρική μας πολιτική σκηνή. Άλλωστε, εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι Μπουτάν! Η μαγκιά και το αντριλίκι, ο κουτσαβακισμός δηλαδή, βρίσκονται βαθιά χαραγμένα στο γονιδιακό μας δικτύωμα. Αμ πως; Απλώς οι δεύτεροι είναι λίγο πιο ραφιναρισμένοι, φοράνε κοστούμια, χρησιμοποιούν πιο ξύλινη γλώσσα, και η μαγκιά τους εξαντλείται κυρίως σε λεκτικές επιθέσεις. Κλασικό παράδειγμα ο σοσιαλιστής αντιπρόεδρος της σοσιαλιστικής μας κυβέρνησης, που πρόσφατα μας θύμισε τις παλιές καλές εποχές, τότε που ως ταύρος εν υαλοπωλείο, τα έβαζε με τη Γερμανία, τους Τούρκους, τον κ. Τίποτα, κλπ. (παίρνοντάς τα όμως πίσω σε χρόνο ντε-τε). Αυτή τη φορά είπε να τα βάλει, μεταξύ άλλων, και με τους δημόσιους υπαλλήλους, χαρακτηρίζοντάς τους ως κοπρίτες. Και ως εδώ όλα καλά. Έλα όμως, που πριν καλά καλά κοπάσει ο θόρυβος, ο αντιπρόεδρος αναδιπλώθηκε και πάλι. «Δεν εννοούσα αυτό… τους τεμπέληδες εννοούσα… αυτούς που μπήκαν με τηλεφώνημα», και άλλα τέτοια.
Υποτίθεται ότι δυσαρεστήθηκε μαζί του ο πρωθυπουργός και του τράβηξε το αυτί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλη αυτή η ιστορία μου θυμίζει το κλισέ του αμερικανικού κινηματογράφου «καλός και κακός μπάτσος». Λες και εκτελεί διατεταγμένη αποστολή ο κ. Πάγκαλος, πετώντας κάθε τόσο ρουκέτες για να μετρηθεί η αντίδραση, για να δημιουργηθεί κλίμα, για να διαιρεθεί η κοινή γνώμη, και άλλα διάφορα Μακιαβελικά. Σημασία όμως έχει, πως όπως αναδιπλώθηκε κι ο έτερος «τσαμπουκαλεμένος» μόλις πήρε μερικές δωρεάν κάρτες, έτσι και ο αντιπρόεδρος μαζεύτηκε μόλις του «τράβηξαν» λιγουλάκι το αυτί. Μιλάμε δηλαδή για άτομα με μπέσα. Με συνέχεια. Που δεν λογαριάζουν τίποτα. Άντρακλες ρε παιδάκι μου.
Ζούμε σε ενδιαφέρουσες εποχές. Το ασήμαντο κυριαρχεί, όπως κυριαρχεί και η σαχλαμάρα. Σε όλους μα όλους τους τομείς της δημόσιας μας ζωής. Και άντε οι ντιντίδες περιορίζονται σε κάποιον δευτερεύοντα εσωκομματικό ρόλο, παίζοντας τον ρόλο τους σε επίπεδα που δεν πολυαπασχολούν τη μεγάλη μάζα, και δεν επηρεάζουν γενικά. Και εν πάση περιπτώσει έχουν και τη χάρη τους. Άλλο οι εσάρπες, τα μπουρνούζια, τα κοχίμπας, και άλλο οι ξινισμένες φάτσες, οι σαπιοκοιλιές, και οι εκσκαφείς.
Οι ψευτόμαγκες όμως; Αυτοί που έχουν μονίμως ένα οργισμένο ύφος, λες και κουβαλάνε τα προβλήματα της ανθρωπότητας στη πλάτη τους; Τι γίνεται με αυτούς τους τύπους που επειδή τους ψήφισαν μερικές χιλιάδες άνθρωποι, την είδαν ξαφνικά αυτοκράτορες και είναι έτοιμοι να μας πλακώσουν όλους στα χαστούκια; Νομάρχες που δεν παράγουν κανένα ουσιαστικό έργο, αλλά που οδηγούν τρακτέρ, μπουγελώνονται, πέφτουν με αλεξίπτωτο, κάνουν ακόμη και μπάντζι τζάμπιγκ; Δήμαρχοι που νομίζουν ότι εξελέγησαν Spiderman, και που αψηφώντας διαδικασίες, νομοθεσίες, δημοτικά συμβούλια, αποφάσεις, εισαγγελείς, και άλλα τέτοια ασήμαντα, σκαρφαλώνουν στα τρακτέρ, γκρεμίζουν στηθαία, αλαλάζουν μπροστά στις κάμερες, και γενικά αδιαφορούν για τις όποιες αντιδράσεις και την όποια νομιμότητα. Και αν τυχόν ερωτηθούν από κανέναν δημοσιογράφο για τις πράξεις τους, αρχίζουν το τρίτο πρόσωπο: «ο νομάρχης αποφάσισε», «ο δήμαρχος ξέρει», και μάλιστα τον λούζουν και με χαρακτηρισμούς του στυλ «είσαι γελοίος», ή «είσαι άσχετος»…. Λες και η εκλογή τους σε κάποιο αξίωμα τους κατέστησε αυτομάτως υπεράνω νόμων και υπεράνω δημοκρατικών διαδικασιών. (Για αυτό και δεν φοράνε ποτέ και κράνος).
Καλοί οι ρόλοι του νταή, του δεν μασάω, του άντρακλα, του τσαμπουκά… αλλά για τον κινηματογράφο και τα σίριαλ. Καλός ο Ζορρό και ο Ironman, αλλά για τα καρτούν. Αν θέλαμε οξύθυμους μάγκες που «δεν μασάνε Χριστό» και που δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, τότε θα ψηφίζαμε για ηγέτες μας κάποιους παλαιστές του κατς, ή κανέναν πρωταθλητή του kickbox. Δεν θα ψηφίζαμε ούτε τον Πάγκαλο, ούτε τον Πανίκα, ούτε τον άλλο τον σιτεμένο ζεν πρεμιέ. Δεν ψηφίζουμε όμως αυτοκράτορες, ούτε ψηφίζουμε καρικατούρες δικτατόρων. Ψηφίζουμε ηγέτες οι οποίοι θα πρέπει να ηγούνται μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας, και όχι σαν σερίφηδες του άνομου Φαρ Γουέστ.
Για αυτό, καλά θα κάνει ο κόσμος, παρόλη την οργή του με τους κυβερνώντες μας, παρόλη την οικονομική του στενοχώρια, να συγκρατηθεί λιγουλάκι στον θαυμασμό που επιδεικνύει σε αυτούς τους μικρούς ανόητους Καίσαρες, διότι εκτός του ότι απαξιώνονται η δημοκρατική λειτουργία και οι δημοκρατικοί μας θεσμοί, κινδυνεύουμε να δημιουργήσουμε και κάποιους νέους «μαύρους καβαλάρηδες» ή φαιδρούς Πατακούς, που αντί για άλογα ή τανκς, καβαλάνε σκούτερ και φορτωτές, και που μόνοι αυτοί ξέρουν το καλό μας, και πώς να το επιδιώξουν. Άσχετα αν στο φινάλε, πάντα μας δένουν χεροπόδαρα, και είμαστε εμείς που τρώμε τις σφαλιάρες τους.
Εν ολίγοις, καλή η σαχλαμάρα, αλλά για τη οθόνη και για να γελάμε, όχι για να μας κυβερνά καβάλα στο άλογο ή σκαρφαλωμένη στον εκσκαφέα…
Strange Attractor
