Γιατί δεν ξέρω αύριο αν θα είμαι στην δουλειά μου, σαν τον άντρα μου, που επειδή χτύπησε και πρέπει να χειρουργησει το πόδι του, τον έδιωξαν από την εταιρεία που εργαζόταν, γιατί ξαφνικά έκαναν περικοπές. Γιατί δεν είναι του συστήματος και δεν έχει "κονε" για να τον κρατήσουν. Τους είναι άχρηστος ένας υπάλληλος σε ανάρρωση. Γιατί να κάνω όνειρα? Γιατί θα παψω κάποτε να ακούω ποσά φάγανε και εγώ θα πληρώνω μια ζωή για αυτά? Η γιατί ενώ θέλω οπότε έχω την οικονομική δυνατότητα,μιας και η βενζίνη κοστίζει όσο μια ράβδος χρυσού,να δω την μητέρα μου, οι πολιτικοί να με αποκαλούν τζαμπατζη επειδή δεν μπορω να πληρώσω τα διόδια που ούτως η άλλως πλήρωνα τόσα χρόνια και δρόμο της προκοπής δεν είδα ποτέ. Και θέλω να πω και στους πολιτικούς αλλα και σε απλούς πολίτες που με αποκαλούν τζαμπατζη,ότι πάντα πλήρωνα και πληρώνω τους φόρους μου μέχρι τελευταίας δεκάρας. Η δική μου αξιοπρέπεια δεν έχει κόστος τα 10€ που θέλω για πάω στο πατρικό μου. Και επειδή δεν τα έχω κύριοι, δεν σημαίνει ότι θα στερηθω την αγκαλιά της μητέρας μου,για να μην με πείτε τζαμπατζη. Σταμάτησαν να ονειρεύονται οι άνθρωποι..Αυτό ας σας προβληματίσει. Και τα δικά μου όνειρα, κλειδώσαν. Καλή τύχη σε όλους μας..
Αναγνώστρια
