Δύο μήνες και κάτι έχουν μεσολαβήσει από την τελευταία γενική απεργία, στις 15 Δεκεμβρίου του σωτήριου έτους 2010.
Σε σχέση με το Δεκέμβριο όμως , τώρα φαίνεται ότι το κλίμα έχει ζεσταθεί ιδιαιτέρως και κανείς δεν ξέρει τι να περιμένει στην μεθαυριανή απεργιακή συγκέντρωση. Η κυβέρνηση υπό κατάρρευση, κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της (αλλά η ξεφτίλα δεν κρύβεται με τίποτα) με τον πρωθυπουργό να περιοδεύει συνοδεία των ΜΑΤ αφού η υποδοχή που του επιφυλάσσεται, όπως πρόσφατα στην Κομοτηνή, είναι υπέρ το δέον «θερμή». Όλη η χώρα είναι κεκαυμένη ζώνη, η ανεργία και το σβήσιμο κάθε προοπτικής προχωρούν για να δώσουν τη θέση του στην εξαθλίωση, τα ψέμματα είναι ορατά πια δια γυμνού οφθαλμού και εδώ και λίγες μέρες έγινε κοινό κτήμα η συνειδητοποίηση ότι η κυβέρνηση ξεπουλάει τη χώρα, μαζί με ό,τι κινείται και αναπνέει πάνω της.
Η κλιμάκωση της αντίδρασης του κινήματος «Δεν πληρώνω», οι κινητοποιήσεις, στις συγκοινωνίες, οι κινητοποιήσεις των γιατρών, ο αναβρασμός στις τάξεις των εκπαιδευτικών και η «όσμωση» αυτών όπως αποδόθηκε με το σύνθημα «υγεία – παιδεία – συγκοινωνία», και βέβαια ο δίμηνος, και βάλε, αγώνας των κατοίκων της Κερατέας συνθέτουν μια εκρηκτική κοινωνική πρωτοπορία (τουλάχιστον με τα μέχρι σήμερα δεδομένα) που... και αριστερούς ανασταίνει! Και για όσους βλέπουν παντού υποκινητές, καμία συνδικαλιστική ή πολιτική δύναμη, έτσι που έχουν ξεθωριάσει και φυλορροήσει δεν μπορεί να κάνει κάτι χωρίς τη διαθεσιμότητα των πολλών.
Όταν, δε, λέμε πρωτοπορία δεν εννοούμε ότι όσοι αυτή τη στιγμή έχουν μπει μπροστά στους αγώνες έχουν κάνει καμιά φοβερή ανακάλυψη, τουλάχιστον όχι άλλη πλην της επανανακάλυψης του αυτονόητου (καμία σχέση με την «επανάσταση του αυτο-ανόητου»): ότι είναι θέμα επιβίωσης και αξιοπρέπειας η υπεράσπιση κατακτήσεων και δικαιωμάτων, των συλλογικών, δημόσιων αγαθών, αλλά και του δημόσιου χώρου και του τόπου στον οποίο ζει κανείς, κινείται και αναπτύσσεται , εν τέλει η σύγκρουση με εκείνους που του επιβάλλουν προς ίδιον όφελος την αναιτιολόγητη ανατροπή της ζωής του προς το χειρότερο, και μάλιστα δραματικά χειρότερο...
Και μπορεί να κοιτάμε προς τις εξεγέρσεις τις Β. Αφρικής και της Νοτιοανατολικής Ασίας για να αντλήσουμε την ελπίδα ότι οι από κάτω έχουν δύναμη αλλά πιθανότατα αρχίζει κάτι να κινείται και στην υπνωτισμένη Δύση όσο προχωράει η ... παγκόσμια λιτότητα: από την Κερατέα και τις εθνικές οδούς, ως το Ουινσκόνσιν όπου οι δημόσιοι υπάλληλοι ξεσηκώθηκαν στην προοπτική της κατάργησης των συλλογικών τους συμβάσεων και τους βρετανούς που απέτρεψαν το ξεπούλημα των δασών τους από την κυβέρνηση Κάμερον...
Ας οργανωθούμε κι ας μην μεμψιμοιρούμε...
Ο δρόμος προς τους αγώνες έχει ανοίξει και δεν έχει γυρισμό...
http://www.topontiki.gr/article/14123
