Αλλά Στάθη μου είναι πολύ αργά το κάθε 365 μέρες. Το αυτί που τα ακούει προλαβαίνει πολύ άνετα να ξεϊδρώσει. Αυτό το ξέσπασμά σου (ξέσπασμα ηθικής) που τόσο πολύ το έχει ανάγκη ο έλληνας σήμερα, (Ο αδικημένος έλληνας, αυτός που δεν τα έφαγε ποτέ μαζί με κανέναν και όχι αυτός που τα έτρωγε και τώρα που του τα κόβουν νομίζει πως του χρωστάμε κιόλας)πρέπει να έχει άμεση συνέχεια για να αποδώσει. Για να γίνουν αλλαγές χρειάζονται θυσίες και όχι λόγια, και μια θυσία που μπορεί να κάνει ο δημοσιογραφικός κόσμος, είναι να ζητήσει μια μεγάλη συγνώμη γÎ! �α τα χίλια μύρια που βοήθησε να συμβούν στον τόπο μας (που όλοι τον αγαπάμε, αλλά όλοι περιμένουμε από κάποιον άλλον να κάνει κάτι για να σωθεί) και αφού ο φιλεύσπλαχνος ελληνικός λαός τους δώσει άφεση, να ξεκινήσει άμεσα (δεν περισεύει χρόνος) το ξετύλιγμα του κουβαριού του αίσχους και της ντροπής. Με κάθε κόστος. Με κόστος την δουλειά τους την υγεία τους και την ζωή τους ακόμα. Γιατί? Γιατί έτσι πρέπει. Γιατί η δημοσιογραφία είναι (η μάλλον ήταν) λειτούργημα. Και ας κάνουν την αρχή με τους μισθοφόρους του κράτους, τους ψευτοεπαναστάτες, αυ! τό το τεράστιο ψέμα της ανύπαρκτηÏ! ‚ στη ν πραγματικότητα επαναστατικής οργάνωσης αυτού του δημιουργήματος της φαντασίας του πολιτικού κόσμου που σκοτώνει όποιον βολεύει τ' αφεντικά. Καλή τύχη Στάθη και να ξέρεις ότι υπάρχουν ακόμα έλληνες που δεν έχουν υπνωτιστή από τους σύγχρονους Γκέμπελς, που πονάνε , αγαπάνε την χώρα τους και θα σε στηρίξουν.
