Οι περισσότεροι κρύβουν μια παράξενη θλίψη στο πρόσωπό τους… Έναν σκεπτικισμό περίεργο κι ένα βλέμμα που μαρτυράει πως ο καθένας χάνεται στο δικό του Κυκεώνα σκέψεων και προβλημάτων και θωρακίζει τον εαυτό του με μια αόρατη ασπίδα που δε σε αφήνει να πλησιάσεις.
Συναντώ κόσμο που σπρώχνει ο ένας τον άλλο για να μπουν στα Μ.Μ.Μ. , κόσμο που σε κοιτάζει περίεργα κόσμο που δε χαμογελάει πια, κι αν τους πεις καλημέρα μάλλον θα σε περάσουν για τρελό.
Στις πλατείες, άνθρωποι νέοι, άνθρωποι ηλικιωμένοι κάθονται μόνοι σε παγκάκια, πεζούλια και σκαλιά κοιτάζοντας το κενό…
Στο δρόμο οι οδηγοί βρίσκουν διέξοδο να ξεσπάσουν όλα εκείνα που δε μπορούν να πουν και να κάνουν στο σπίτι, στους φίλους ή στη δουλειά τους, με αποτέλεσμα να βρίζουν τους άλλους οδηγούς και να κορνάρουν με το παραμικρό, προκαλώντας ένα θόρυβο ανούσιο και χωρίς λόγο…
Στα φανάρια υπάρχουν άνθρωποι που παρακαλάνε για λίγα λεπτά του ευρώ, ενώ οι χρήστες ουσιών βρίσκονται παντού ψάχνοντας απεγνωσμένα κι αυτοί οικονομική βοήθεια για να ξαναχαθούν στο δικό τους σκοτεινό κόσμο…
Στα πεζοδρόμια άνθρωποι αφηρημένοι πέφτουν πάνω σου και σε προσπερνούν δίχως ένα τυπικό συγγνώμη και στα πολυκαταστήματα, τις τράπεζες, τις δημόσιες υπηρεσίες και τα σούπερ μάρκετ, πάντα ακούς κάποιους να τσακώνονται για το ποιος έχει σειρά…
Η Μεγαλόπολη μέρα με τη μέρα γίνεται πιο απρόσωπη, πιο μελαγχολική, πιο γκρίζα και πιο μουντή.
Άραγε αυτή είναι η εικόνα της πόλης που ονειρευόμαστε και θέλουμε να ζούμε???
Σ.Κ.
