Μέχρι που ξέχασε την αρχική του ονομασία! Αλλά αυτό ήταν κάτι που…ουδόλως το απασχολούσε! Το Θρωσκάστηρ διέφερε από τα υπόλοιπα τέρατα του πλανήτη. Μπορεί μεν να ήταν τρομακτικό και άγριο, να ζούσε στα σκοτάδια και να του άρεσε να τρομάζει τους γύρω του αλλά ώρες - ώρες ένιωθε πως…δεν ανήκε εκεί! Ιδίως, όταν κοίταζε ψηλά…
Η έλξη για το στερέωμα έσμιγε με μια διάθεση αναζήτησης και αυτοπροσδιορισμού, τα οποία όμως ήταν όλα τόσο θολά και μπερδεμένα μέσα του, που ποτέ μα ποτέ δεν έβγαζε άκρη! Γι’ αυτό και προτιμούσε να απολαμβάνει την ομορφιά του νυχτερινού ουρανού δίχως πλέον να σκέφτεται. Αναζητούσε όμως παράλληλα και κάτι άλλο…Λαχταρούσε στην κυριολεξία, λίγη τρυφερότητα, λίγη συμπάθεια…αλλά κι αυτά, ποτέ δεν του εδόθησαν, ίσως διότι είχε μάθει να παίζει με ψυχές…
Κάποια φορά, τον κόσμο του Θρωσκάστηρος προσέγγισε με το σκάφος του ένα άλλο πλάσμα από έναν μακρινό αστερισμό. Αυτό το ον το έλεγαν Άκρονι…Ο Άκρονις ήταν ίσως χειρότερο τέρας από τον Θρωσκάστηρα. Νευρικός, οξύθυμος, φωνακλάς, εγωιστής, μωροφιλόδοξος, πάντα έκανε του κεφαλιού του και δεν άκουγε τίποτα και κανέναν! Γι’ αυτό και δεν άκουσε τις παραινέσεις των συντρόφων του να μην τραβήξει για αυτήν την γωνιά του Σύμπαντος, όπου ελλοχεύουν μεγάλοι κίνδυνοι…Πάντα όμως ήταν ξεκάθαρος και κρυστάλλινος σε αυτά που ένιωθε μή διστάζοντας ποτέ να τα εκφράσει…
Όταν τα δύο όντα αντίκρισαν το ένα το άλλο, έμειναν να κοιτάζονται σαν αποσβολωμένα! Τόσο διαφορετικά αλλά στο βάθος…τόσο όμοια! Αμέσως ο Άκρονις, κατάλαβε, ότι αυτό, που είχε στερηθεί το Θρωσκάστηρ ήταν η έλλειψη ή καλύτερα η απουσία της αγάπης απ’ την ζωή του και ως πιο εκφραστικός επεχείρησε να το αγγίξει, χωρίς καμιά προφύλαξη…Το όν από το Λακίεθ αν και κατά βάθος πολύ ευαίσθητο, δεν είχε συνηθίσει σε τέτοια δείγματα…αβροφροσύνης και νομίζοντας, ότι απειλείται, όρμησε και δάγκωσε τον Άκρονι στον ώμο! Το δάγκωμα δυστυχώς ήταν μοιραίο αφού το δηλητήριο που χύθηκε στην πληγή ήταν...αλλοίμονο πολύ ισχυρό και έκανε μέσα σε λίγα λεπτά την δουλειά του! Ο θαρραλέος αλλά ξεροκέφαλος μακρινός γείτονάς του δεν υπήρχε πλέον!
Και τότε μονομιάς ξεκαθάρισαν όλα! Έγιναν κρυστάλλινα, σαν τις προθέσεις του Άκρονι! Το Θρωσκάστηρ κατάλαβε τί σημαίνει να αγαπιέσαι! Κατάλαβε, ότι δεν είχε κανένα κοινό με τους ομοίους του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη! Μα κυρίως, κατάλαβε, ότι την αγάπη δεν την εισέπραξε απ' τον Άκρονι…Την είχε ήδη μέσα του! Απλά, όταν το συνειδητοποίησε, δεν είχε σε κανέναν να την δώσει...!
Αυτό ήταν το μικρό παραμύθι μας...Δίχως happy end, όπως διεπιστώσατε! Τί να γίνει όμως...! Δεν έχουν όλα τα παραμύθια το προσδοκώμενο τέλος! Ούτε όλες οι πραγματικότητες...
Ξέρετε, κάποιες φορές, οι...δια-φορές μεταξύ των δύο παραπάνω καταστάσεων του ανθρωπίνου μυαλού, είναι αρκετά δυσδιάκριτες και αμβλυμένες, πράγμα που σημαίνει, ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να αποφανθεί κανείς ή καλύτερα να...ιχνηλατήσει ποιά από τις δύο...νοητικές καταστάσεις βιώνει! Σε κάποιες περιπτώσεις, τα όρια είναι τόσο ρευστά όσο είναι και η ευθεία στο βάθος του ορίζοντα, η οποία φαίνεται να σμίγει (ή να χωρίζει) τον ουρανό με την θάλασσα, αποτελώντας ένα όχι και τόσο διακριτό σύνορο για το ανθρώπινο μάτι. Κάποιες φορές...τα πάντα μοιάζουν να "δένονται" σε ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο...
Κι όσον αφορά τους ήρωες της παραπάνω ιστορίας...; Αυτοί οι ήρωες δεν υπάρχουν ούτε υπήρξαν ποτέ! Είναι φαντάσματα! Πλάσματα δηλαδή της φαντασίας μας. Ίσως να βρίσκονται ήδη μέσα μας και κάποτε - κάποτε να μας στοιχειώνουν…Ίσως πάλι, να τους ψάχνουμε και να τους δημιουργούμε, όπως ο Ευρυπίδης τον "από μηχανής Θεό", αναζητώντας μέσα απ’ αυτούς, την ταυτότητα της ύπαρξής μας…!
Σε αυτό το πρόσκαιρο ταξίδι την ζωής μας…! Κι όταν αυτό οδεύει προς το τέλος του…ίσως…ίσως αξίζει τον κόπο να αναρωτηθούμε:
http://biocosmology.blogspot.com/
