Στη μεγάλη λοιπόν απεργία της Τετάρτης, μπορούμε να κάνουμε και κάτι άλλο, που δεν κάναμε μέχρι τώρα. Να κατασκηνώσουμε στον άγνωστο στρατιώτη.
Να μείνουμε εκεί. Όσο χρειαστεί. Μέρες βδομάδες. Ίσως και μήνες.
Όχι ένας. Πολλοί. Χιλιάδες. Μπορούμε να το κάνουμε. Κάποιες ώρες την ημέρα, έχει ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα που μπορεί να αφιερώσει για να σταματήσει ο Εθνικός κατήφορος. Στην Αθήνα, κάτι τέτοιο είναι εφικτό λόγω πληθυσμού. Ας αφιερώσουμε λίγο από το χρόνο μας, όχι για να χειροκροτούμε τους κομματάρχες μας, αλλά για μας τους ίδιους.
Να στήσουμε τις σκηνές μας εκεί. Στον άγνωστο Στρατιώτη. Στην πλατεία Συντάγματος. Εκεί που οι πρόγονοί μας, ζήτησαν το πρώτο Σύνταγμα της χώρας. Έξω από το «ναό της δημοκρατίας». Γιατί, ο λαός, έξω από τη «δημοκρατία» τους είμαστε πάντα.
Περιφρουρώντας τη διαρκή συγκέντρωσή μας. Γιατί θα προσπαθήσουν και άλλοι να μπουν. Αυτοί που είδαν αυτό το μπάχαλο και έτρεξαν να επωφεληθούν. Μόνο οι Έλληνες πολίτες, έχουν θέση σε μια τέτοια συγκέντρωση.
Να μείνουμε εκεί, μέχρι να πετύχουμε τους στόχους μας.
Παραίτηση της κυβέρνησης,
Υπηρεσιακή κυβέρνηση που θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές
Πάγωμα του μνημονίου,
Νόμος με τον οποίο δεν θα μπορούν να διεκδικήσουν κανένα αξίωμα, όλοι όσοι είχαν οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα την τελευταία εικοσαετία.
Τώρα, όλα αυτά. Όχι αύριο. Τώρα.
Spartakos E.E.A.
