Έχω υπάρξει συνδικαλιστής, τόσο σαν φοιτητής όσο και σαν εργαζόμενος, και είδα αρκετά πράγματα "από μέσα" που δεν μου άρεσαν καθόλου... Είδα ανθρώπους μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου πολύ κατώτερου του μέσου όρου να κινούν νήματα και να καθορίζουν στάσεις και δράσεις. Είδα ανθρώπους να χρησιμοποιούν την ιδιότητα του συνδικαλιστή για να περάσουν μαθήματα, για να εξασφαλίσουν μελλοντική εργασία, για να αποκτήσουν καλύτερη θέση στην εργασία που ήδη είχαν ή για να αποφύγουν εντελώς κάθε εργασία...
Αν αυτά συμβαίνουν στο περιβάλλον του δικού μου μικρόκοσμου, δεν είναι δύσκολο να φανταστώ τι συμβαίνει σε πανελλαδικό επίπεδο. Άλλωστε δεν χρειάζεται να επιστρατευτεί μεγάλη δόση φαντασίας για κάτι τέτοιο, τα βλέπω όλα καθημερινά στα δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες. Πρώην συνδικαλιστές μεταμορφώνονται σε υπουργούς και βουλευτές και νυν συνδικαλιστές λαδώνονται για να περάσουν "ήπια" και χωρίς αντιδράσεις αλλαγές στον εργασιακό τους χώρο.
Το χειρότερο όλων δυστυχώς είναι πως η λεγόμενη "σιωπηρή πλειοψηφία" τα δέχεται όλα αυτά εδώ και αρκετά χρόνια σχεδόν μοιρολατρικά... Όπως εγώ σήμερα στον καναπέ του σαλονιού μου...
Πρέπει να αλλάξουν πολλά στην ελληνική κοινωνία, και η λειτουργία του συνδικαλισμού είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που χρειάζονται αλλαγή. Ξέρετε πόσες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες υπάρχουν στην Ελλάδα; Κανείς δεν ξέρει!!! Είναι άπειρες!!! Συνολικά σε όλες αυτές τις ομοσπονδίες, ξέρετε πόσοι είναι οι συνδικαλιστές που μετέχουν στα διοικητικά τους συμβούλια και έχουν δικαίωμα να μην πατάνε ποτέ το πόδι τους στη δουλειά τους; Χιλιάδες!!! Αν προσθέσουμε τους τοπικούς συνδικαλιστές όλων των κλάδων και εργασιακών φορέων που "για να φροντισουν για τα δικαιώματά μας" απέχουν νομιμότατα ώρες ατελείωτες από τη δουλειά τους, ξέρετε πόσες εργατο-ώρες χάνονται κάθε χρόνο; Εκατομμύρια!!!!!!!
Σε άρθρο του στις 30 Μαϊου 2010 στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=334666&ct=123&dt=30/05/2010 ), ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Θεόδωρος Λιανός είχε επισημάνει το πρόβλημα και είχε προτείνει συγκεκριμένες λύσεις, όπως να μην μπορεί συνδικαλιστής να γίνει βουλευτής πριν περάσουν 4 χρόνια από τότε που ήταν συνδικαλιστής, να μη μετέχουν σε συμβούλια επιχειρήσεων και να "συνδικαλίζονται" σε μη εργάσιμες ώρες.
Εγώ θα πρόσθετα δύο ακόμα πολύ σημαντικές κατά τη γνώμη μου προτάσεις, οι οποίες όμως αναγνωρίζω εκ των προτέρων πως στην Ελλάδα του 2010 είναι εντελώς ανεδαφικές και μη εφαρμόσιμες!!!!
1) Οι μετέχοντες σε συμβούλια συνδικαλιστικών φορέων να έχουν περιορισμό να μπορούν να κάνουν μόνο 2 θητείες, όχι απλά συνεχόμενες αλλά δια βίου!!!! Γιατί να υπάρχουν "30 χρόνια συνδικαλιστές"; Μήπως δεν υπάρχουν ικανοί σε κάθε κλάδο ή φορέα να τους αντικαταστήσουν ή πρόκειται απλά για "καρεκλοκένταυρους"; (Ίδια άποψη έχω και για τους βουλευτές!!! Μέχρι 2 θητείες κύριοι και μετά πίσω στα σπίτια και στις δουλειές σας!!!! Ο Πάγκαλος π.χ. ή ο Ρέππας ή ο Αβραμόπουλος ή η Μπακογιάννη κι ο Καρατζαφέρης κι η Παπαρήγα και και και ....... τόσοι άλλοι, ότι έχουν να δώσουν στη Βουλή "για το καλό μας", θεωρώ πως 2 θητείες τους φτάνουν για να το δώσουν. Από εκεί και πέρα απλά ζουν εις βάρος μας!!!!).
2) Οι συνδικαλιστές είναι εντελώς παράλογο να υπόκεινται σε κρίση για υπεύθυνη θέση ή προαγωγή στην εργασία τους από τον εργοδότη!!! Για παράδειγμα, αν ο συνδικαλιστικός μου εκπρόσωπος εξαρτάται από τον εργοδότη μας για να γίνει διευθυντής αυτός ή κάποιος άλλος, ποιός μου λέει πως δεν θα τα κάνει πλακάκια μαζί του εις βάρος μου; Κι όταν γίνει τελικά διευθυντής μου, ή ακόμα χειρότερα αν είναι από πριν διευθυντής μου, όταν εγώ έχω κάποιο εργασιακό πρόβλημα με τον "διευθυντή" μου, πως θα το πω στο "συνδικαλιστή" μου αφού θα πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο;
Όλα αυτά και άλλα τόσα, έχουν οδηγήσει στη χρεωκοπία του συνδικαλισμού. Πλέον, ούτε οι απεργίες που εξαγγέλλουν και κάνουν έχουν κανένα νόημα (πήρε μήπως η κυβέρνηση κάτι πίσω από ότι λέει το μνημόνιο επειδή γίνονται απεργίες; το πολύ πολύ να μας λένε πως θέλουν να πάρουν 12 μέτρα, οι απεργίες υποτίθεται να τους κάνουν να πάρουν τελικά μόνο τα 10 από τα 12, ενώ στην πραγματικότητα εξαρχής ήθελαν να πάρουν μόνο αυτά τα 10....). Γι' αυτό και η συμμετοχή σε τέτοιες διαδικασίες, σε συνελεύσεις, σε πορείες, είναι όλο και μικρότερη.... Και όλοι πλέον, βλέποντας όχι απλά πως δεν αλλάζει τίποτα, αλλά κυρίως πως δεν έχει κανένας τη διάθεση για να αλλάξει κάτι, ασχολούμαστε μόνο με τα προσωπικά μας ζητήματα και ψάχνουμε τρόπους να επιβιώσουμε σ' αυτή την αρρωστημένη κατάσταση...
Ακόμα και οι κραυγές για συμμετοχή στα κοινά από διάφορους, στην πραγματικότητα αφορούν την έκκληση για ενδυνάμωση της δικής τους ισχύος και επιρροής, είτε ως πολιτικοί είτε ως συνδικαλιστές, είτε ως μελλοντικοί πολιτικοί και συνδικαλιστές....
Γι' αυτό και εγώ είμαι ακόμα στον καναπέ του σαλονιού μου...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
