Από την αρχαίο εποχή ο άνρθωπος είχε την ανάγκη να ζει σε ομάδες. Τα γνωστά περί Αριστοτέλη και άγριου ζώου που μένει μόνο του! Υπάρχει μια έντονη αίσθηση πως επιζητούμε να γίνουμε άγρια ζώα. Ο καθένας μόνος του σε υποσύνολα που όλο και συρρικώνονται. Για παράδειγμα εκεί που υπήρχε ένα εργοστάσιο με χιλιάδες εργάτες, τώρα υπάρχει μια εταιρεία με εκατοντάδες (Κι αν μιλάμε για τριψήφιους αριθμούς και στην Ελλάδα η περίπτωση δεν έχει να κάνει μόνο δεκάδες ανθρώπους). Μεταξύ αυτού του μικρότερου συνόλου οι μισοί έχουν μια θέση από την οποία αισθάνονται σιγουριά και εξουσία. Οι υπόλοιποι δεν έχουν ποτέ κοινό μέτωπο. Το ένα μέρος από αυτούς επιθυμεί να γίνει αρεστό στους έχοντες εξουσία και το άλλο να γίνει αόρατο και να μην το ενοχλούν. Να κάνει τη δουλειά του όσο πιο αθόρυβα γίνεται και να περνά απαρατήρητο.
Ούτε λόγος για συζήτηση επί των εργασιακών, ούτε λογος υποτυπώδη οργάνωση για να υπάρχει μια κοινή γραμμή στο θέμα της δουλειάς. Καθένας έρχεται και πορεύεται μόνος του. Και αυτό βοηθά το αφεντικό που παίρνει την κάθε μονάδα σαν χορδή και τη βάζει σε διάταξη με τις άλλες. Δεν χρειάζεται να επικοινωνούν για να παίζουν αρμονικά. Ο ρυθμός έρχεται από τα ακουστικά προσωπικά στο αυτί του καθενός.
Αλλά και στο σπίτι γυρίζει ο άνθρωπος και προσπαθεί να επιβάλει την δική του "μιζέρια" στον αγαπημένο του. Κι αν δεν υπάρχει αγαπημένος....δόξα να έχει το facebook. Όπου μπορώ να πω ό,τι θέλω αλλά μπορώ και να σβήσω ό,τι είπα ή ό,το μου έγραψαν. Να κάνω φλερτ από την άνεση του καναπέ μου κι αν βαρεθώ να πατήσω το κουμπί και να βγώ. Δεν με καταπιέζει κανείς!
Χμμμ, κοινωνία; Που είναι;
Cogito ergo sum
