Στην Ελλάδα του σήμερα, ποια ελπίδα σοβαρής περίθαλψης μπορεί να έχει κάποιος που δεν έχει μια;
Το παραπάνω ερώτημα αφορά και τους κυβερνητικούς «μεταρρυθμιστές» και τους απεργούς ιατρούς που κονταροχτυπιούνται, αυτές τις μέρες, για το... καλό μας.
Την απάντηση, δυστυχώς, τη γνωρίζουμε από προσωπικές εμπειρίες ή εμπειρίες γνωστών και φίλων όλοι μας: Χωρίς φακελάκι και γνωριμίες δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Ο λόγος της απελπισίας (για όποιον δεν έχει μια) είναι απλός...
Το σύστημα υγείας διαμορφώνεται και καθορίζεται από την απάντηση που δίνει η πολιτική οργάνωση μιας κοινωνίας στο εξής ερώτημα: Είναι η υγεία εμπόρευμα; Δε νομίζουμε ότι υπάρχει κανείς που αμφισβητεί την απάντηση που έχει δοθεί (και) στη χώρα μας: Ο χώρος της υγείας περιγράφει μια μπίζνα δισεκατομμυρίων... Από τη στιγμή, λοιπόν που η υγεία από κοινωνικό αγαθό έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα είναι προφανές ότι αφορά όσους είναι σε θέση να το πληρώσουν. Οι υπόλοιποι στον Καιάδα...
Υπό αυτήν την έννοια, ακούγεται εξόχως γοητευτική η διάθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε «βαθιά τομή» στο χώρο.
Όμως, ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις: το τοπίο που επιδιώκει να διαμορφώσει η κυβέρνηση, περιγράφεται από τις περικοπές κατά 50% των δημοσίων δαπανών για την υγεία τις οποίες προβλέπει ο προϋπολογισμός του 2011.
Τι σημαίνει αυτό το μαχαίρι στις δημόσιες δαπάνες για την υγεία; Αυτό θα γίνει αντιληπτό πολύ σύντομα απ’ όσους θα υποχρεωθούμε να αναζητήσουμε υπηρεσίες σε ιδιωτικά κέντρα τα οποία ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στις γειτονιές της Αθήνας σπεύδοντας να καλύψουν το κενό που δημιουργεί η ταχύτατη διάλυση του (αποσαρθρωμένου) δημόσιου ιστού περίθαλψης.
http://www.topontiki.gr/article/13736
