Για να γίνει κανείς καθηγητής πρέπει ή
να παντρευτεί κόρη καθηγητού, ή και γιο καθηγητού,ή να είναι
γιός-κόρη καθηγητή, ή να είναι κουνιάδος. Άμα δεν είσαι , τότε
περιμένεις πέντε ,έξι χρόνια ώσπου να αποφασίσουν οι καθηγητές να σε
κάνουν από λέκτορα επίκουρο και να είσαι και ευχαριστημένος. Μπορεί να
περιμένεις και δέκα χρόνια γιατί η μιά φατρία είναι αντίθετη με την
άλλη και μπλέκεις στα γρανάζια τους. Στο ΑΠΘ, στην Ιατρική Σχολή οι
καθηγητές και ιδίως ο πρόεδρος αποφασίζει αν θα γίνεις από
αναπληρωτής καθηγητής ή από επίκουρος σε αναπληρωτή γιατί υπάρχει το
"εθιμικό δίκαιο" που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια το νόμο που
ορίζει τις χρονικές διαδικασίες για τις κρίσεις. Πόσες κατουρημένες
ποδιές να φιλήσεις και τι άλλο να γλύψεις για να έχεις μια δίκαιη
κρίση; Εδω πλέον δεν μιλάμε για αυτοδιοίκητο πανεπιστήμιο αλλά για
μια σκληρή κάστα καθηγητάδων που ορίζουν τις τύχες των ανθρώπων
ανάλογα με τα πολιτικά τους πιστεύω, από τις σχέσεις τους , από τις
ομάδες που ανήκουν... Ας ρωτήσει ο κ.Πανάρετος πόσες κρίσεις είναι
εκκρεμείς σε ΟΛΑ τα τμήματα του ΑΠΘ, όχι μόνον στην Ιατρική, για
ποιους λόγους και γιατί δεν τηρείται η νομιμότητα. Θα μείνει
έκπληκτος!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
